Strikkel
Hoppekee, gelijk maar even door met dat getyp. Net nieuwsbrief nummer twee verstuurd en voor wie 'm niet ontvangt deel ik dat kleinood hier met liefde.
Ondertussen trekt de wind weer aan, blaast het de kerstdagen weg en duwt het ons richting de afgrond van 2023. Met een beetje mazzel vallen we net niet en reikt 2024 ons de hand. Hopelijk blijft het dan eens een keer bij alleen een schrikkel en geen verschrikkelijk jaar. Ik weet, het is ijdele hoop. Hoop die elke dag tevreden met zichzelf in de spiegel kijkt, een ondeugende knipoog geeft en een bedwelmend mantra humt 'jij bent zo mooi, jij bent zo prachtig, je draait alles en iedereen een loer, altijd krachtig.' Ja, het is me er eentje, dat hoopje ijdelheid.
Ik zag van zeven hoog nog wat verwarde vogels het zuiden zoeken. Hun navigatiesysteem compleet in de war van alle zonnevlammen, bosbranden en hevige regenval. Ruimtepuin kent ook al geen weerga, slechts inslag. Wachten op de klap, wegduiken is kansloos. “Incoming!”. Moet ik ineens denken aan The Sisters of Mercy en hoe ik afgelopen maandagmiddag in een minimaal verlichte kamer samen met mijn vader een J3-tje deed. Fijne muziek aanklikken, speakers voluit en mijn moeder die het allemaal prima vindt en ons na een poosje huisgemaakte radio met zachte hand naar de dis leidt.
Goed. De Zusters der Genade. Ribbons. Strikje erom.