Talentenjacht
Hier staan in het zuiden de zandzakken klaar en in Noord-Amerika zijn door de extreme hitte van de afgelopen periode een miljard zeedieren gestorven – levend gekookt, verbrand, gestikt. Het lijken uitersten, maar het mag toch eindelijk wel heel duidelijk zijn dat het allemaal met elkaar samenhangt.
Nou, dat leek me een gezellig begin. Een opmaat voor wat ongetwijfeld nog komen gaat. Je moet toch wat. Ik verkeer in een stevige spagaat. Genoeg om over te willen schrijven, de keuze maken is het probleem. Plus de eerder genoemde moeheid van mijn eindeloze gepreek. Al ben ik niet eens daar zo moe van. Genoeg energie om ermee door te gaan. Het is meer de algehele vermoeidheid die toeslaat. Al die berichten, al die totaal onzinnige prut, al die domheid, al die voorspelbaarheid. Het gaat maar door en houdt niet op.
Oké, kap dan met het lezen van nieuwsbronnen, achtergrondartikelen en boeken over dit soort onderwerpen. Zou je denken. Maar daar zit de rarigheid precies: ik wil weten. Weten waarom en hoe we hier zijn gekomen. Het helpt mij in zekere zin grip te krijgen op iets wat allesbehalve (be)grijpbaar is. Dus niet alleen als stok om de in mijn ogen totaal overbodige menssoort mee te slaan.
Het is zoiets als mijn interesse voor meneertje Adolf. Of Xi, Kim, WO I en II, de Berlijnse Muur, de driedubbele agenda van de VS met hun Marshallplan, überhaupt al die zogenaamde drogredenen waarom een plek op aarde voor de een zo belangrijk is dat er zonder blikken of blozen doden mogen vallen (of erger: ik kan mij voorstellen dat de dood op zich minder erg is dan een levenslang trauma) en voor de ander gewoon alleen maar 'thuis' is. Waar je je veilig en gewenst wil voelen. Waarbij vooral dat laatste minder vanzelfsprekend is dan het lijkt.
Ik wil weten waarom iemand deed en doet. Daarbij maak ik keuzes, zo is het ook. Mannetjes als Trump, Bolsonaro, Erdogan en Poetin vind ik mijn tijd nauwelijks waard. Ze zijn oliedomme clowns, saai en dertien in een dozijn. Laffe kopietjes van misplaatste arrogantie.
Waarom duwen we mensen terug in zee. Hoe slaap je als je voor Frontex werkt. Ben je nachtmerrievrij als je met je volle verstand hele generaties opzadelt met een onleefbare planeet.
Wat beweegt de mens. Grotendeels macht. Dat is een zekerheidje. Maar waarom zou je dat willen, zoveel macht dat je ervoor over lijken gaat, je ziel verkoopt, je geweten overboord gooit en een dikke bankrekening toe die de inhaligheid alleen nog maar meer aanjaagt.
Waarom moet het nieuws zijn als playboy Richard Branson de ruimte in gaat. Ik hoopte vurig dat ie daar zou blijven, dat het hele ding zou ontploffen. Waarom moeten we sowieso de ruimte in terwijl het hier zo'n puinzooi is. Straks volgt Besos en daarna volgen er heel veel meer commerciële gekken. Waarom zou je dat doen. Verveling. Misschien. Maar nee. Ook macht. Machtsvertoon. Het zijn allemaal ordinaire wedstrijdjes ver pissen. De mijne is groter dan de jouwe. Dat soort achterlijke machopraktijken. Het zijn allemaal seniele mannen met verschrompelde pikkies waar alleen maar gebakken lucht uitkomt. Fossiele brandstof in optima forma. Dodelijk dom.
We zijn een plaag. Zo simpel is het. Het werkelijke ongedierte is de mens. Misschien is het beter dat we hard op weg blijven naar onze ondergang. Het zal voor de overige bewoners van deze tijdelijke omgeving een grote opluchting zijn als wij alvast opsodemieteren. Laat ik positief eindigen: van volledige destructie is bewezen dat we er erg goed in zijn. Keihard benutten dat talent.