Ter asse gaan
Ik heb mij zojuist bij de Mobiele Eenheid aangemeld. Gewoon, omdat ik het optreden zo mis. Ik las net dat de ME gisteren nog in diverse steden optrad, dus blijkbaar hebben zij via-via een ondergronds netwerk binnen het podiumcircuit. Tourbusjes en spatschermen inbegrepen.
Ongeveer duizend jaar geleden, toen ik nog met zeep in mijn cold wave-haar door het centrum van Rotterdam liep en ik slechts de regen vreesde (zeep en regen, schuimkraag gegarandeerd), zag ik op de trappen aan het Beursplein de Debiele Eenheid. Een Rotterdamse punkband die ik kende van de lp Rotterdam Spunk. Zij gooiden stukken wit brood naar het publiek en ragden hun nummers meedogenloos erachteraan. Het hoe en waarom ontging mij, hoewel ik vermoedde dat het brood vast iets met de Tweede Wereldoorlog te maken had; het was begin mei. Belangrijker was dat het indruk maakte. Ik vond het niet goed, werd geen fan, maar de sfeer – rebelleren, schijt aan alles en vol erin – ja, dat vond ik wel interessant.
Het moet in dezelfde periode zijn geweest dat ik naar festivals als Parkpop ging. Dat was toen nog best de moeite waard. Ook hier moet ik natuurlijk oppassen dat mijn jeugdige naïviteit de boel ongetwijfeld cooler maakt dan het waarschijnlijk was. Ach, je maakte wat mee als 14- of net 15-jarige. Zoals het verzamelen van handtekeningen tegen de kruisraketten en het demonstreren tegen Lubbers in de Haagse Houtrusthallen. We draaiden hem onze rug toe toen hij het podium opkwam. Maakte indruk op Ruudje, maar net zo goed op mij. Ik voelde dat ik iets heel belangrijks deed. Het was mijn dikke vinger tegen iets waarvan ik het allemaal nog niet echt goed kon doorgronden, maar voelen deed ik het des te meer.
Gelukkig zijn de tijden veranderd en staan we met klamme handjes vol verwachting in de rij bij de ´heropening´ van walhalla´s als IKEA en Primark om daarna – na jaren afzien mensen! – een terrasje te pakken. Ofwel, ik ga er straks met mijn rug naartoe staan, zeep in mijn haar en een dik besmeerde witte boterham met pindakaas voor de zojuist aangespoelde vluchteling aan de overkant. En dan tekenen we vanavond in gepaste stilte met z´n allen een vroom askruisje op ons zongebakken voorhoofd voor de straatcrematies in India.