Terugzwaaien
In de ochtendschemer zweefde de boom in drie delen over de daken, langs de ramen van de omringende buren en aan ons raam voorbij. De boom die hier aan de overkant zijn armetierige best deed om ons het, hoe karig en schraal ook, gevoel te geven dat de stad niet al het groen had opgeslokt. En nu is de boom er niet meer. Hij zal niet meer naar ons zwaaien in de wind. Geen vogels en insecten meer die er tot vanochtend hun hang-out van maakten. Ze krijsten en piepten, prikten en kakten, ze protesteerden, maar deze ochtend bleek meedogenloos.
Vanochtend vroeg begon het kabaal van ronkende dieselmotoren. Een enorme hijskraan werd in onze doodlopende, nauwe straat opgetuigd. Ik zeg je: dat is nogal intimiderend zo'n ding precies voor het raam. Niet de eerste keer ook, maar wennen doet het niet.
Ik hoopte dat het bedoeld was om het renovatiepand hier verderop te verlossen van de laatste bouwstellingen. Maar nee. Het gevaarte, eenmaal in vol ornaat uitrijzend boven de huizen, takelde een man met een cirkelzaag over het dak aan de overkant en liet hem in de boom zakken. De man legde een deel van de stam aan de ketting, zaagde de stam door en dat deel werd dan over de daken gehesen. Dit tot drie keer toe.
In drie delen vloog de boom aan ons raam voorbij. Amper vijf minuten later klonk het geraas van nog meer cirkelzagen en dan het oorverdovende laatste oordeel: de hakselaar.
De boom is aan gort. De boom is weg. Als ik nu uit ons ranzige raam kijk zie ik een kale dakrand en pal daarachter de volgende kille dakrand van een ander appartementencomplex. Mijn hart huilt. Ik zal wel te teergevoelig zijn, maar zo is het.
Dag boom. Je leeft voort in mijn gedicht en in de tekening die mijn partner in crime erbij maakte. Steeds wanneer iemand het leest of als ik het ergens voordraag kom je toch weer even tot leven; dan zwaaien we naar je terug.
Alleen al om de titel: I Cut Trees. MANKES. Live in 2017 bij Radio Ideaal (iBeat), Zelhem.