'The Old Man Cracks With Age'
Het schrijven stokt als een stok om mee te slaan, een hond die apporteert, kwispelt en wacht tot de stok nog maar een keer door de lucht vliegt. Zand stuift op en in volle vaart een sprong door een brandende hoepel. Aan de andere kant een pot klatergoud en een sissende regenboog. Kom maar door met je psychedelica.
In de fantasiewereld, niet te verwarren met een fantastische wereld, wordt het lichaam opengereten door een bot mes, door vingernagels met zwarte randen. Het doet geen pijn, het werkt kalmerend, bijna als een verschraalde troost. Iemand zei ooit dat de pleister er in een keer af moest, maar nee zeg, alsjeblieft niet. Haartje voor haartje en zelfs dan slaat de paniek toe.
Iets meer dan een jaar sinds het eenpersoonsvolk verhuisde en nog steeds spookt het van losgeslagen herinneringen, mooi en lelijk. Er is opluchting en er is diep gemis, wat dat dan ook is. Er is alles en er is niets, behalve het luchtledig rondtollen met en zonder reden.
Achter de lentegroene heuvel glinstert de frisblauwe zee. Dat is de wens die keihard wordt uitgelachen door de werkelijkheid. Plastic en dode vis, stervende insecten en monocultuur. En in Europa leefden ze nog kort en ongelukkig terwijl in Oost-Afrika, nota bene de vermeende oorsprong van onze o zo ontwikkelde diersoort, mensen verdrinken in de eindeloos zure regen. Die zagen we aankomen en we deden en doen nog altijd niets. Dit is wat we ten diepste zijn – lamgeslagen ellendelingen.
Hallo nieuwe dag, zullen we het nog een keertje overdoen voordat de oude man krakend instort?