Tikke terug
Twee jaar geleden dacht ik dat het gedoe rond het virus zomaar tot een grote, snelle en broodnodige verandering kon zorgen en dus tot een enorm geluk bij een ongeluk kon leiden. Dat bleek helaas en tegelijk geheel volgens verwachting ijdele hoop.
De ellende die nu aan de gang is in Oekraïne zou zomaar ook tot een positieve verandering kunnen leiden (al besef ik dat het op dit moment een beetje vreemd klinkt). Wil je Poetin vleugellam maken, dan zullen we per direct moeten stoppen met de import van fossiele brandstof uit Rusland. Dat betekent een ultrasnelle transitie naar een andere manier van energiegebruik. En dan vooral: heel erg veel minder.
Ik ben ervan overtuigd dat er geen gebrek aan energie hoeft te zijn en dat er 'slechts' een omslag in het eindeloos roekeloze consumeergedrag nodig is, gecombineerd met het rigoureus kappen met de productie van onnodige zooi.
Het is simpel. Pak al die marketingbureaus en zelfbenoemde -goeroes aan die van alles verzinnen om ons als zombies te laten (web)shoppen, die ons spullen en zogenaamde diensten aansmeren die we helemaal niet nodig hebben. Maak producten die wel nodig zijn en maak ze modulair. Zorg dat ze makkelijk te repareren zijn, beter nog: zorg dat ze stabiel en zowat onmogelijk stuk te krijgen zijn. Het verdienmodel zit 'm dan niet in design to fail maar design to last. Kortom, reserveonderdelen, reparatieservice, zo min mogelijk (liefst geen) verspilling van grondstoffen door circulair gebruik en tel uit je winst.
Als we de planeet niet nog langer uitputten en weer samen gaan leven met al leven om ons heen, als we de menssoort niet centraal blijven stellen maar slechts het besef dat we een onderdeel van een niet te bevatten geheel zijn, een minuscuul onderdeel van een eindeloos web, een reeks louter toevallige gebeurtenissen, dan is dat de ultieme winst. Waarom moet er überhaupt iets te winnen zijn. Winst voor de een betekent altijd verlies voor de ander. Groei voor de een is krimp voor de ander. Geluk voor de een is ongeluk voor de ander.
Het is nog geen maart. Het is nu al bekend dat Nederland op 12 april dit jaar een hele Aarde heeft verbruikt als je kijkt naar onze leefstijl. Ofwel, we verbruiken ruim drie planeten per jaar om aan onze zogenaamde, denkbeeldige consumptiebehoeften te voldoen. Dat is dus alleen ons kleine land. Krankzinnig. Onhoudbaar en dat weten we best. Toch veranderen we ons gedrag nauwelijks en ook nog eens heel erg langzaam. We laten er andere landen (mensen, dieren, de hele natuur) voor opdraaien. Hoe armer het land, hoe kleiner de ecologische voetafdruk, hoe meer ellende (zeespiegelstijging, overstromingen, extreem weer, geologische spanningen, oorlog) ze op hun bord krijgen. Omdat wij hier te beroerd zijn om te minderen, te veranderen, na te denken. Na ons de zondvloed, laat ze ergens anders maar creperen.
Uiteindelijk ontspringt niemand de dans, het schip zal zinken. Tenzij de vreselijke ramp die nu in het oosten plaatsvindt ons eindelijk eens wakker schudt. Geen fossiele brandstoffen meer uit Rusland. Dan heeft meneertje Poetin geen poot meer om op te staan. En dan hier als de sodemieter minderen met al die onnodige shit. Ik bedoel maar, terrasverwarmers? Energieslurpende gadgets? Voor elke scheet het internet op, een vliegvakantie, een cruise? Tata Steel? Shell? Datareuzen? Opzouten met al die gekkigheid. Zo help je onze niet zo heel verre buren in het oosten door Vladimir een keiharde tik uit te delen en zo help je jezelf plus de generatie die nu opgroeit in een uitzichtloze toekomst. Wie weet gaan we als soort toch nog een een paar generaties mee in een wereld zonder alles slopende economische groei en met een evenwichtige, prettige en leefbare wereldbol.
Zo niet, dan heet ik je genadeloos welkom op een gitzwarte planeet. Black Planet. The Sisters of Mercy.