Trappelzak
In een poging om de stadsdrukte en de in de binnentuin opgetuigde partytent inclusief fantasieloze boombox met uitgemergelde hits van Fransje Brouwer en Achja en de Frunnik te ontvluchten, bevonden we ons met onze brak ogende maar niet stuk te krijgen stadsfietsjes ineens in de provincie Utrecht. Dat was best de moeite waard, ofwel, een behoorlijk geslaagde missie.
Terwijl we om vreemd vaal oranje uitgedoste wandelaars en fietsers slalomden, bootjes vol bralspul die over het Gein hun housemuziek stampten moeizaam negeerden en patserige cabriobewoners een stijve nek wensten, maakten we eerst een stop op een bankje langs, jawel, het Gein. Traditioneel aan de chips en cola en na een half uurtje weer door. Via Fort bij Nigtevecht – waar we in een overdadige bui een koffie en een perenijsje naar binnen werkten, gezeten op een bank uit de wind en met de zon op onze giechel – in een bijna rechte lijn langs het kanaal weer terug. Driemond en Diemen op links, IJburg op rechts en met tintelende billetjes weer thuis. Een fietsoefening die de Vrouwe optimaal heeft helpen voorbereiden op de voor morgen aangekondigde uitgevallen treindienst. Bonuspunten.
Al met al een prima dagje zo veel als mogelijk los van al het oranjegepruttel. Met in het vooruitzicht nog ons happie en een uitzakavond op de bank met een serie voor onze snufferd. Vergetelheid is een mooi ding.