Vleugel
De vogels hebben het deze week op mij gemunt, zo lijkt het. Begin van de week scheerde er een flats rakelings langs mijn hoofd en vanmiddag was het dan echt raak op mijn schouder. Erg jammer jongens. Inmiddels mijn jas flink geboend en nu maar hopen dat het spulletje ook echt niet meer te zien is.
Heel veel jaren geleden – leven is lijden – had ik de letterlijke hoofdprijs. Ik wilde bij de normaalste zaak van Nederland naar binnen en net voor ik naar binnenstap kakt er een koerende duif bovenop mijn kop. Ik heb er later in het kader van deze sociale vernedering een liedje van gemaakt. Keiharde house met slechts de regel tekst Birdshit on my head. Boem-boem-boem en door met die beats. Nu zou je kunnen denken dat ik later alsnog revanche heb willen nemen toen we met MANKES ons tweede album Kill the Birds noemden. Maar zo is het beslist en helegaar niet. De vogels zijn mij lief, ondanks hun geschijt uit de hoogte.
Toen ik daarnet mijn jas aan het schoonmaken was spookte heel even door mijn hoofd dat je zou zien dat ik nu al twee jaar door dat hele virusgebeuren heen rol zonder ook nog maar een test te hebben moeten ondergaan, maar krijg ik er een heersende vogelgriep voor in de plaats. Soms moet je de duistere gedachten gewoon even de ruimte geven. Daarna weer terug in de koffer.
Spontaan speelt het nummer Broken Wing van Nits (zonder 'The' ervoor) door mijn hoofd. In de tekst zit het allemaal. Een koffer en gebroken vleugels. Nogmaals, vogels zijn mij dierbaar, ze moeten vliegen en ik wens ze echt oprecht gezonde vleugels. En een ander doelwit.