Walschip
En toen lag ik tegen het einde van de nacht ineens op de grond. Vooruit, dat is een beetje te dramatisch gesteld. Maar veel scheelde het niet.
Mijn nachten zijn altijd een aaneenschakeling van wilde avonturen. De eerste paar uur slaap ik wel oké. Meestal zo tussen middernacht en half vier, vier uur. Daarna begint het feest. Wakker worden, dromen, wakker worden. En zo verder. Tijdens een van mijn gedroomde levens draaide ik mij nogal bruusk om en al tijdens die slaapdronken zwieper wist ik: volgens mij heb ik te weinig bed aan die kant. Dat klopte. Dus met een wonderlijke manoeuvre wist ik te voorkomen dat ik volledig tussen wal en bed belandde. Uiteindelijk zonder al teveel gedoe weer in de volgende droom gevlogen. Die was ook het meest wonderlijk. Iets met hoe ik op Baudet aan het inpraten was over hoe hij ongetwijfeld intelligent zou zijn, maar dat op een totaal verkeerde manier gebruikte. Hij leek zowaar ontvankelijk voor mijn vurige spreekkoren. Aan het eind van het liedje was hij weg en bleef ik met twee partijgenoten over. Die vonden het allemaal wel best en hoog tijd om naar huis te gaan. Zat ik daar met een hele koffievaat en geen idee wat de beveiligingscode van het partijbureau was. Je maakt wat mee.
Dit typ ik dan uiteindelijk op een flink verweerd houten bankje in de gemeenschappelijke tuin. Zon op mijn kop, blikje cola ernaast. Gekregen van dochterlief voor Vaderdag. Samen met een hele mand aan veganistische lekkernijen. Mijn partner in crime zit daar dan weer naast. Ze tekent en drinkt ondertussen een blikje ranzigheid. Dat heeft die kleine hier zaterdag voor ze naar Schiphol vertrok achtergelaten met de boodschap dat het wel een lekker drankje is, maar ook zuur en bitter. Waarvan akte. Onze tandjes hoeven dit bocht gelukkig niet dagelijks te verwerken.
We pruttelen vandaag de dag door. Handje zaligheid erbij, boek in de aanslag. Morgen vangt onze deeltijdwerkweek weer aan. Dan is de link snel gelegd. The Worker. Fisher Z.