Wiekie
We kregen een brief van de gemeente Amsterdam. Dat ze onderzoek doen naar geschikte plekken voor het plaatsen van extra windmolens. Ook hier in de omgeving kijken ze of er iets aan wind te vangen is. Prima toch. Doe wat je niet laten kan. Alles beter dan een biomassacentrale die op een spreekwoordelijke steenworp afstand flink wat CO2 de lucht in toetert.
Ik snap trouwens ook heel goed dat er genoeg mensen niet zo blij worden van windmolens. Of zonneparken. Ik vind in het algemeen dat technologie niet de ultieme oplossing is om uiteindelijk van fossiele energie af te komen. De aandacht zou in eerste instantie moeten gaan naar hoe het allemaal minder kan, hoeveel heb je echt nodig en hoe zorgen we ervoor dat die knop bij iedereen omgaat.
Wat ik echt een heel slecht idee vind, is dat alles maar in oorlogstermen wordt gevat. De strijd aangaan, de slag winnen, het gevecht niet schuwen. Dat soort blabla. Ook in de brief staat het al in de tweede alinea: “In de strijd tegen klimaatverandering...”. Lariekoek. Het klimaat verandert en daar doe je niets tegen, behalve de opwarming enigszins beperken. En dan nog is het maar de vraag of dat niet al veel te laat is. Want de snelheid waarmee de opwarming gebeurt hebben we aan onszelf te danken. Omdat alles altijd maar meer moet; de heilige groei van een oliedom sprookje. Ofwel, ga je er een oorlogskreet aan plakken, dan doe je alsof 'het klimaat' een vijand is. Klinkklare onzin. Daarbij, we hebben het – de versnelde verandering – helemaal zelf gedaan. Net als zoveel wat we over onszelf afroepen en er vervolgens iets abstracts van maken en het als vijand bestempelen. Ik noem een willekeurig virus. Onze eigen schuld, globalisering, uitputting van grond, biodiversiteit en wild leven. Maar nu val ik in herhaling. Alweer. En alweer en alweer.
Om verder afglijden te voorkomen en niet ook nog los te gaan over de ruim 6500 doden die in naam van het grote geld, corruptie en dwangarbeid zijn gevallen, zodat we straks in volledige airco-stadions (hallo klimaat, daar zijn we weer) het wereldkampioenschap voetjebal kunnen aanschouwen, of over de duizenden kippen die wegens een door de mens gefaciliteerde vogelgriep nog jonger dan 'normaal' in een oogwenk werden afgemaakt, trek ik nu mijn jas aan voor een wandeling op een krankzinnig zonovergoten februaridag. Staken kan altijd nog.