Zoetzuur
De relatieve rust is teruggekeerd. En toch, nu het weer donker is geworden gaat er hier en daar nog wel een pijl, Cobra of vinger de lucht in. Mijn, aldus Pieter Derks, selectieve verontwaardiging gaat natuurlijk over de miljoenen die met het grootste gemak door onze klagende kikkerlanders zijn afgeknald. De Speld kon het wat dat betreft niet beter samenvatten in hun kop: “Gulle Nederlanders halen na 11,5 miljoen euro voor Serious Request nu ook ruim 100 miljoen op voor vuurwerkbranche”. Die ruim 100 miljoen moet dan inmiddels (ruim) 118 miljoen zijn. Tja. En dat zijn dan nog alleen wij, de bewoners van een pietluttig grotendeels kunstmatig aangelegd land op deze geradbraakte planeet. Ja, daar mogen we best trots op zijn.
We hebben nog meer te juichen in den lande. Wat te denken van de gewonden, minstens een dode, belaagde hulpverleners en handhavers. Daar betalen we ook nog zelf aan mee, dus ja, dan hebben we alle recht om die gasten een levenslang trauma of litteken mee te geven. Met de groeten thuis. De gesloopte publieke ruimte, het afval, de luchtverontreiniging. Jaar in, jaar uit. Want ja, traditie hè. Ik ben een groot voorstander van een nieuwe traditie. Voor al die droeftoeters een Cobra daar waar de zon niet schijnt. Dat kickt pas ass.
Grote zuurgraad weer, ik weet het. Er in mijn eentje mee rondlopen heeft geen zin. Dan heeft u er geen weet van en zoals we allemaal weten is gedeelde smart halve smart. Geldt dat ook voor smartdrugs, vraag ik mij nu af? Of smartphones? Toch lijkt het erop dat er met elke celdeling en dus nieuw mens flink wat aan slimheid en intellect wordt ingeboet. Misschien moeten we daar dan ook maar eens mee kappen. Dat voortplanten van onze soort, niemand wordt er beter van.
Oh wacht, voorgaande alinea was eigenlijk bedoeld om even te stoppen met het zuur. Herkansing. Iets zoets dan, zoals meneertje Balkenende zou prevelen als een heuse dominee voor eigen parochie. Even denken. Iets zoets. Misschien de route naar muziek.
Toen het twaalf uur was danste ik, ik heb ook zo mijn tradities, het nieuwe jaar in. In mijn uppie op zeven hoog. Muziek hard, het vuurwerk overstemmend en alleen de gekte van het zicht op al dat ontploffende gif. Gecombineerd met mijn eigen gekte, noem het bezetenheid. SWANS, lieve mensen. Dit jaar mochten zij de deur intrappen. En hoe. The Hanging Man. Live, natuurlijk. Dat is allang geen verrassing meer. Daarna volgenden Wardruna en Nadine Shah. Zelfs nog een liedje van mezelf. Waarom ook niet. Alles bij elkaar een klein half uur nietsontziend ontladen. Het oude jaar denkbeeldig afschudden voor iets wat vast iets meer van hetzelfde wordt (of erger). Inclusief mentale voorbereiding op oorlog. Dank je Mark. Mooie boodschap ook. Precies zoals we dat kennen van 'm. Een boodschap de wereld in slingeren en het dan lekker liberaal aan het volk overlaten. Juist. Ook weer opgelost. En weer door.
Nou ja. Na al dat gekronkel van dit moe gedanste lijfje zette ik mijn online playlist aan. Een fijne muziekmix, al zeg ik het zelf. Zo dronk ik mijn gemberbier, zoet, scherp en fris. De nacht ging nog even door, besloot ik.
Deze kwam ook op mijn lijstje voorbij. Interpreteer 'm maar zoals je wilt. Helvegen. Wardruna. Inmiddels een klassieker, zeker voor menig volger van alles wat maar met Viking-series te maken heeft. Waar ik mijzelf overigens niet toe reken. Voor mij stond deze muziek daar helemaal los van, totdat het lieve grut van de generatie na mij opveerde bij het horen ervan. 'Ah, dat is van die Vikingmuziek op Netflix toch?'. Hm? Oh. Ja, daar hoor je dit ook wel ja, klopt. Dit is overigens een bijzondere uitvoering met Eivor, het Deens nationaal symfonisch orkest compleet met koor.
Nou. Hup. Klaar nu. Luisteren maar, zet 'm gerust lekker hard.