Zondergang
De regen valt slechts denkbeeldig. De zon schijnt altijd en de maan is altijd vol. Voor zover als altijd bestaat. Wat ik maar zeggen wil, ik wacht tot het een beetje droger is, dan kan ik buiten doen wat ik te doen heb. En weer verder met mijn glorieuze leven.
Daarnet lag ik languit op de vloer. Aan het einde van mijn dagelijkse oefeningen heb ik maar even toegegeven aan mijn vermoeidheid en ben ik blijven liggen. Overigens denk ik ook niet dat het hielp dat ik iets teveel zoet naar binnen heb gewerkt bij wijze van middageten. Het vult wel, prima zelfs, maar de suikerdip die volgt is onverbiddelijk.
Over afval gesproken. Ik ben geen enorme bewonderaar of aanhanger van de zogenaamde technologische 'oplossingen' van onze milieuproblemen en alles wat daarmee samenhangt (precies: alles). Toch las ik een paar ogenschijnlijk bemoedigende berichten. Bijvoorbeeld dat er duurzame brandstof gemaakt kan worden van de twee grootste vervuilers: plastic en koolstofuitstoot. Een oprecht interessante uitvinding. En ik las over het omzetten van (huis)afval in biobrandstof, waarmee dan hele steden kunnen worden verwarmd en van elektriciteit kunnen worden voorzien. Vandaar dat we in Nederland maar wat graag Italiaans afval importeren.
Nu is dat van die biobrandstof niet echt iets nieuws meer, maar er zijn ontwikkelingen die de boel beter en betaalbaarder maken. Nog belangrijker misschien: het is dan ook echt biobrandstof. En niet de wassen neus, de groenwasserij, van bomen kappen in Canada, het hout met dieselgestookte boten transporteren en hier in de fik steken. Een oliedom idee, zo zal elk weldenkend mens vinden. Maar onze wereld wordt nu eenmaal bestuurd door de minder bedeelden op weldenkend gebied.
Hoe dan ook, er wordt nagedacht en uitgevonden. Verbeterd en nog meer verbeterd. Met het oog op een enigszins leefbare planeet, of wat er dan van over is. Ik gun de technoreligieuzen het voordeel van mijn gegronde twijfel.
U voelt de bui hangen. En dat op deze druilerige dag. Want, en nu word ik heel even optimistisch hoor, stel nou dat we straks zo goed bezig zijn met recyclen en omzetten van rotzooi in duurzaamheid, dat er niet genoeg afval, CO2-uitstoot en plastic meer is om deze technologische reddingen mee te blijven voeden? Er zal namelijk en ongetwijfeld een verdienmodel hangen aan dit soort hoogstandjes. Er wordt veel tijd en geld gestoken in op zich veelbelovende oplossingen voor grote problemen. Maar de crux zit 'm in het credo van eeuwige groei en omzet moeten maken. En zolang dat leidend blijft, zullen we onszelf telkens weer in de vingers snijden. Tot er geen vlees meer opzit, het bot verbrokkelt en we met letterlijk lege handen achterblijven. Weet je nog? Zuinige lampen en apparaten zorgen juist voor meer stroomverbruik. Bredere wegen zorgen voor meer files. En ga zo maar door. Waar op de korte termijn een door mensen veroorzaakt probleem wordt opgelost, ontstaat steeds weer een nieuw probleem met een enorm uithoudingsvermogen. Een vinger in de dijk, een pleister op een gapende, niet meer te stelpen wond.
Dus gooi ik met mijn huisvuil ook nog even mijn overtuiging erin: Om eindelijk eens zicht te krijgen op het elimineren van problemen, moet onze levensstijl een paar flinke tanden naar beneden worden bijgesteld. Dat is slechts wennen, maar wordt in de markt gezet als ondraaglijk lijden. Misschien kunt u zich, als weldenkend dier, afvragen wie er bij een dergelijke paniekboodschap baat heeft.
Het moet eerst en vooral echt veel minder. Je zult namelijk zien dat technologische wonderen als een katalysator werken en we dus doorgaan met nog meer stroomverbruik, nog meer uitputting van grondstoffen, meer afval en zo verder. Tot het ooit echt stopt. Onvermijdelijk houdt het een keer op. Maar dan is er geen optie om te minderen meer. Dan is er helemaal niets meer om minder mee te doen.
De zon lijkt hier een beetje door te breken. Muziekje erbij dan maar. The Stranglers. Always the sun. Met hun typerende talent voor de dubbele boodschap.