Zoonverschoning
Vanavond maakte ik kennis met mijn tweede schoonzoon in spe. De eerste zag ik niet helemaal zitten en dochterlief kwam daar na een periode van stug volhouden zelf ook achter. Nooit leuk en altijd ingewikkeld, maar ach, ze zijn nog zo jong en willen van alles. En als het niet werkt, dan werkt het niet. Simpel. Voor mij dan, als ouwe lul. En dan nog, ook ik heb zo mijn geklooi gehad, dus vooruit.
De tweede dus. Nou, ik zeg eerlijk: dat snap ik. Ik bedoel, ik begrijp dat mijn dochter en hij elkaar zien zitten. Soms heb je dat gewoon, blij en verliefd. En bij die twee zie ik dat ook. Geen idee voor hoe lang, maar voor nu hebben ze mijn zegen. En natuurlijk helpt het ook als er bij zo'n kennismaking sprake is van het leggen van een respectabele verstandhouding. Want, aanstaande schoonzoon heeft nu al ontzag voor zijn aanstaande schoonvader. Afdwingen noem je dat. Ook simpel.
Want ja, hoe gaat dat tijdens zo'n kennismakingsprutteltje? Beetje luchtig koetjeskalven, blablatje hier, hikje daar. Zo kwam het op mijn treinleven. En dat ik vanaf het huis van mijn dochter in Rotterdam naar de trein loop. Dat is toch zeker een kwartier. Nou, dat is reden genoeg voor een korte knik inclusief opgetrokken wenkbrauwen en gekrulde onderlip. Bewondering noemen ze dat. Kijk, dat pak ik dan toch maar mooi mee.
Maar, er was meer. Want op zijn vraag hoe ik dan al die tijd doorkwam als ik ook nog eens een uur in de trein zat, antwoordde ik zonder sprankje aarzeling: lezen. Ja, dat kwam wel even binnen. Lezen. Een uur heen en een uur terug. Hij probeerde het zich zonder te knipperen voor te stellen en ik zag dat het de beste jongen zwaar viel. Daarom, bij wijze van handreiking stopte ik hem toch ook maar een paar geruststellende woorden toe: maar soms kijk ik ook wel op mijn telefoon hoor! Zichtbare opluchting. Dus nou, mijn Schoonzoon de Tweede en ik, dat zit wel snor.