Zweem
Zo dan, daar is ie dan weer een keer. En na dat zinnetje zat ik een poosje uit het raam naar het reepje blauwe lucht dat we vanuit ons raam kunnen zien te staren. Meeuwen vlogen voorbij. Ik zag vooral dat ons raam weer erg vies is inmiddels. Tot ergens vorig jaar lieten we om de maand een glazenwasser zijn gang gaan, maar we vinden het toch wel erg prijzig voor iets wat niet per se noodzakelijk is. Liever twee of misschien vier keer per jaar. Is zat hier. Echt gezellig naar buiten kijken doen we toch niet. Nu dus al helemaal niet. De aanblik biedt een treurspel van spinrag, stof, half vergane insecten en andere prut. Tja. Het ding is dat we er zelf niet bij kunnen. Ja, met een ladder. Maar dat vind ik een slecht plan. Twee verdiepingen hoog en dan maar doen alsof je geen hoogtevrees hebt. Nee, helaas, we zullen binnenkort toch weer een zeemvriend moeten opsporen. Zien we daarna wel weer verder.
Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat dit het niveau zou worden. Gebazel over een vies raam, ik vrees dat de toon is gezet. Excuses voor mijn niet bepaald hoogdravende literatuur.
Wat ik eerder had verwacht was dat ik diepgaande dingen zou roepen over hoe het gisteren alweer acht jaar is geleden dat ik Rotterdam achter mij liet na negen maanden heen en weer reizen tussen Roffa en Mokum, om de lebensraum van de partner in crime te gaan delen. Ik weet nog dat ze daar destijds niet al teveel aandacht voor had. Misschien hoopte ze dat deze mafkees vanzelf wel weer weg zou waaien. Of dacht ze dat het nooit anders was geweest; een beetje psychose is menselijk. Zonder verdere apenkooierij: die acht jaar zijn omgevlogen. In dit hok jaren samenleven is best knap. Dan kun je best wel zeggen dat je samen een stevige basis hebt. Hoe en waar het verder ook naartoe gaat, dit hebben we alvast in de tas. Nog drie maanden en we zijn negen jaar samen. Daar zullen we dan vast wel iets op drinken.
Ik had ook de twee optredens van dit weekend uitvoerig kunnen beschrijven. Vrijdag speelden we in Utrecht en gisteren in weer een heel andere setting in een huiskamer op zeven hoog in Amsterdam-West. Inclusief dystopisch uitzicht. Met een goede drie kwartier op de fiets, gitaren op de rug, heen en weer terug, kun je wel zeggen dat het muzikantenleven voor genoeg beweging zorgt. Het optreden in Utrecht ging echt heel lekker. Goed geluid ook. En ondanks dat we vanwege de beperkte op- en afbouwtijd met alleen onze twee trommels en een gitaar (met effecten) speelden, maakten we er een mooie bak gedoseerde herrie mee. Met recht een optreden waarin we onze energie kwijt konden. Dat kon ook gisteren, maar op een heel andere manier. Een huiskameroptreden vraagt weer een heel andere manier van ontladen. En ook dat doen we met dezelfde overtuiging. Al met al een fijn weekend vol muziek. Om het af te sluiten gaan we vanavond nog kijken naar de nieuwe band van onze lieve vrienden S en N. Hun eerste optreden. We zullen ze toejuichen.
De link is makkelijk te leggen. Van een band die hun carrière net aftrapt naar een band die er gisteren met een laatste optreden een punt achter hebben gezet. Genesis. Niet omdat ik zo'n enorme fan ben, verre van. Neemt niet weg dat ze een begrip zijn en toch best wat memorabele nummers hebben gemaakt. Waarvan Land of Confusion wat mij betreft, zeker ook met de video als extra dimensie, echt heel sterk is en helaas nog steeds actueel. Ze openden hun laatste gig ermee en ik sluit ermee af voor vandaag.