Amazone
Vandaag redde ik een spin, nee, spinnetje, niet overdrijven. Ongeveer een centimeter inclusief poten. Pootjes. Het stelde niks voor, al schreeuw ik normaal inwendig gierend in paniek om hulp als ik een Andrew Lloyd Webber zie; een mens kan zichzelf zomaar ineens opnieuw uitvinden. Het kan ook de shock geweest zijn die een acute ontspanningswaas over mij liet neerdalen, je weet het niet.
Ik had nog nooit zo'n spinnebeestje gezien, ik bedoel, niet zo'n type, zeg maar. Ragfijn en bijna elegant. Toen ik 'm op een stuk papier – een opengescheurde envelop waarin de eerste Zweedse tolrekening à 0,84 cent van het tripje van een week of twee terug had gezeten – wilde laten lopen om 'm dan naar buiten te brengen, toen viel het mij op dat het diertje een wonderlijke manier van voortbewegen had. Alsof ie zweefde over de vloer. Zijdelings. Beetje maf. Daardoor ging dat hele nobele idee van hop op de envelop en naar buiten nogal moeizaam. Steeds als ik met dat papieren vlot in de buurt kwam, woooeeeei! En maar zweven en zwieren en zwaaien. Tot ie moe werd. Tenminste, ik denk dat het vermoeidheid was. Kan ook gewoon dat er een bepaalde limiet zit op het aantal zweefminuten per keer of per dag zelfs, weet ik veel. Ik ben nogal slecht ingevoerd rondom deze thematiek.
Dus nou, toen dacht het achtpotige wonder der natuur dat het dan maar moest, die toer op dat stukkie papier. Ik blij, want dat geklooi met een opengeratste envelop zo laag bij de grond is killing, echt hoor. Spinnetje erop en hup het balkon op. Tja, toen wilde ie er dus niet meer af en heb ik met enige dwang, tikkend met de stevige dubbelgevouwen hoek van de gehavende envelop tegen de balustrade, de zwaartekracht haar werk laten doen. Ik hoop maar dat een vrije val van een meter of flink wat voor zo'n speldenkop met sprieten een beetje te overleven is. Zal vast wel.
Met een tevreden zucht weer naar binnen en dik content met mezelf over deze toch best goede daad. Hoewel het dan toch na een minuutje zelfingenomenheid een beetje gaat knagen dat ik van de week in onze oefenruimte zeer uitgebreid heb gestofzuigd. Ik heb daarbij met mijn volle verstand hier en daar wat familieleden van deze kleine rakker naar het eeuwige wereldwijde web gestuurd. Ik ben een ordinaire bruut. Dat wordt weer niet slapen vannacht.