Boekenplankenkoorts
De blinde uil gaf de postvogel een van haar vele ellebogen. Zo liepen ze samen een stukje op. Kom, zei de uil, laat mij je vertellen van de dienstmaagd. Alle roddels over haar zijn ooit samengevat in drie korte Japanse verhalen, wist je dat? Nee? Toch is het zo. Luister maar.
Eerst heb je het deel waarin ze, om de hersenloze tijd te verdrijven, zich een nieuwe wereld voorstelt waarin dapperheid een groot goed is. Aanvankelijk voelt ze zich daarin een vreemdeling, maar als haar geliefde Moussa overlijdt, althans, zo noemt ze haar denkbeeldige Arabische geliefde in de dagboeken die later zijn gevonden, plukt ze de verboden vrucht die ook in deze fantasiewereld een onmiskenbaar grote rol lijkt te spelen. Ze noemt het de vrucht van het Taoïsme. Wonderlijk inderdaad. In een tweede verhaal wordt daar dan ook uitgebreid bij stilgestaan, maar in het kort komt het erop neer dat het eigenlijk nooit echt helemaal duidelijk wordt, dus wat die vrucht aanricht, niks Bijbels in ieder geval, of het moet zijn dat ze zich na het plukken vermomt als thigmofiel en zichzelf schuilhoudt in een kerkje in wat ze de Historische Buffer noemt. Dat zou je kunnen zien als verwijzing naar Mozes en zijn biezen mandje, maar als je het mij vraagt vind ik dat wat vergezocht. Voorafgaand aan het derde verhaal trekt een Israëlische wetenschapper bij het voorwoord de conclusie dat die vrucht symbool staat voor de Amerikaanse auto-industrie. En het zodoende een verklaring is voor waarom Amerikanen niet lopen. Maf toch? Volledig gestoord en bizar als je het mij vraagt, maar goed, daar wil ik je verder niet mee vervelen, Arjan. Zo heet je toch? Ja, toch goed onthouden, haha! Trouwens, een andere interpretatie in datzelfde boek, maar dan in de epiloog, is dat het juist te maken heeft met de weg die ze uiteindelijk kiest; ze raakt geïnteresseerd in de kunstgeschiedenis en daarin vindt ze de kunst om gelukkig te zijn, zonder al die filosofische wanstaltigheid. En dat zou dan weer die Historische Buffer verklaren. Ja, klopt, het is een nogal hoogdravend en sterk onsamenhangend drieluik, wat je zegt. En geen hond die weet waar het überhaupt allemaal op slaat, dat is het idiote.
Hm, wat? Oh, ja, ik vertel je het einde, haha! Geduld, geduld. Eerst nog de antwoorden op de grote vragen. Dat doen we in een soort pubquiz-achtige setting die ik door de jaren heen de 21 Lessen heb genoemd. Nee, niet nu. Dat doen we straks gezellig op een terrasje in de binnenstad van Tehanu, bij De Veer. Een prachtig hemels plekje, tenminste, volgens Anna. Die zegt altijd: je weet dat je dit wil, Peplos. Tja. Mijn koosnaampje. Geen idee waarom. Net zo min als dat ik nog weet waarom ik haar ooit Hongerheldin de Tweede ben gaan noemen. Ik vermoed vanwege haar eeuwige gejeremieer over die doe-het-zelf-retraite. Dat gedweep man, om gek van te worden. Maar daar gaan we het nu even niet over hebben hoor!