Over het dak aan de overkant, daar waar een gaar takelsysteem, een hevig verroestte schotelantenne en de top van die ene kale boom de lucht met hun aanwezigheid tooien, drijven de meest uiteenlopende wolken. Wil je een beetje literair overkomen dan zeg je dat de wolken zwanger zijn van regen. Eerlijk gezegd vind ik zo'n zinnetje dus om te spugen. Maar ja, ik ben nu eenmaal een rare snob die niets moet weten van dat soort fratsen. Onzin en lariekoek, ik zeg u.

Om precies die reden kan ik een boek, met een strenge blik speurend naar dit soort onzinnige kwakzalverij, en hoezeer het volgens kenners ook thuishoort in een bejubeld genre of een welgestelde hoek met auteurs, of gewoon kapotgepromoot (fuk joe DWDD), met het meest gewetensverlichte gemak veroordelen en in een rechte lijn verwijzen tot de spreekwoordelijke papierbak. Want heus, hoe tergend ik het schrijfproduct ook vind, ik zal het nooit zomaar weggooien. Hand op het bloedend hart.

Verder ben ik in een opperbest humeur. Vanochtend fijn de boekhandel weer voorzien van schone en opgeruimde kasten, een bescheiden aantal boodschappen gehaald en zojuist de stofdoek en stofzuiger met zwierige vlijt het huis laten shinen. Een was draait ontelbare rondjes, vrouwlief komt over een goed uurtje thuis, samen een voertje en een bijpraatje, en met een beetje mazzel kijken we nog een film. Of Lubach. Of allebei. Dat mag, want ik ben veels te levensmoe om nog iets anders te doen dan oeverloos beeldjes consumeren. Ik wens u dan ook nog een fijne avond met overwaaiende buien.

#waanvandedag #praatje #boeken #dwdd

Mooie, fijne, goede, intrigerende boeken zijn de ultieme ontsnapping uit het leven waar ik mij zo aan stoor. De overkill aan prikkels, geuren van parfums en deo, geluiden uit telefoons, openbare gesprekken zonder enige gêne. Nou ja, u kent de riedel van mijn ongenoegen inmiddels wel. Regelmatig vindt u mij dan ook met mijn gehoorbeschermers en een knijper op mijn neus trillend, vloekend en tierend in een hoekje van de trein.

Boeken dus. Verhalen die je meenemen naar andere werelden of die me juist in het hier en nu houden en de wrange realiteit duiden, verdiepen, mijn perspectief veranderen. Al is het dan maar tijdelijk, het is altijd waardevol. Daarom vanaf deze plek in de ruimtetijd een oprechte buiging naar alle auteurs die mij in vervoering brengen. Dank jullie wel.

#waanvandedag #boeken #auteurs #waarde

Een baby, een gasmasker en een zebrapad. Dat zijn de woorden waar ik mee wakker werd. Doe het er maar mee. Samen met de twee zinnen uit het nummer Fear of Ghosts van The Cure dat sinds gisteren door mijn hoofd zoemt: “the further I get from the things I care about, the less I care about how much further away I get”. Prachtig nummer, zoals vaker met een b-kant. Destijds grijs gedraaid. Gisteren hoorde ik het sinds lange tijd weer. Ik verzandde op de Jij-Buis en bevond mij pardoes in het Sidney van vier dagen terug, waar de band het nummer speelde tijdens het jubileumconcert van Disintegration (1989) – een album met heel veel moois. Een ander nummer uit die periode dat alleen uitgebracht is als rarity is Pirate Ships, een liedje van Wendy Waldman. Hou ik het ook zowat niet droog bij. Daar eindigden ze het optreden mee. Mooi, mooi, mooi. Goed, tot zover de info voor de muziekliefhebbers en mijn eeuwige Cure-liefde.

Hoe zit dat met die baby, dat gasmasker en het zebrapad? Ja joh, ik weet het ook niet. Of het moet komen door de bundel Het kan beter die ik aan het lezen ben. Allerlei bewerkingen van gesprekken en essays die te maken hebben met de wereld waarin wij leven. Over hoe het zo is gekomen. Bespiegelingen, ideeën, wijze en onwijze woorden. Vaak kan ik mij erin vinden, soms ook niet. Het roept ook weer nieuwe vragen op. Kijk, dat is altijd goed. Boeken zijn bij uitstek de puntenslijpers van de geest.

Bij één van de verhalen stelde ik mij een baby met een gasmasker op voor. Geen origineel plaatje, maar sterk genoeg om de (versnelde) klimaatverandering waar wij met ons saampjes gezellig mede aan bijdragen te verbeelden. Net als die sticker die je zo hier en daar op een verkeerslicht ziet, die van de eerlijke brommer. Met de uitlaatpijp op het gezicht van de bestuurder gericht. Al kun je je afvragen hoe eco-vriendelijk de sticker zelf is. Zo is het ook weer. Daarom heb ik zo weinig vertrouwen in de menssoort. Weet je, de planeet redt zichzelf wel, uiteindelijk, daar heeft het geen verwaande, arrogante, zichzelf totaal overschattende levensvorm voor nodig. De mens is een dom wezen, zonder rede en reddeloos. Daar kan geen zebrapad tegenop; de ultieme kruising tussen een kikker en een paard.

#waanvandedag #muziek #boeken #klimaat

De blinde uil gaf de postvogel een van haar vele ellebogen. Zo liepen ze samen een stukje op. Kom, zei de uil, laat mij je vertellen van de dienstmaagd. Alle roddels over haar zijn ooit samengevat in drie korte Japanse verhalen, wist je dat? Nee? Toch is het zo. Luister maar.

Eerst heb je het deel waarin ze, om de hersenloze tijd te verdrijven, zich een nieuwe wereld voorstelt waarin dapperheid een groot goed is. Aanvankelijk voelt ze zich daarin een vreemdeling, maar als haar geliefde Moussa overlijdt, althans, zo noemt ze haar denkbeeldige Arabische geliefde in de dagboeken die later zijn gevonden, plukt ze de verboden vrucht die ook in deze fantasiewereld een onmiskenbaar grote rol lijkt te spelen. Ze noemt het de vrucht van het Taoïsme. Wonderlijk inderdaad. In een tweede verhaal wordt daar dan ook uitgebreid bij stilgestaan, maar in het kort komt het erop neer dat het eigenlijk nooit echt helemaal duidelijk wordt, dus wat die vrucht aanricht, niks Bijbels in ieder geval, of het moet zijn dat ze zich na het plukken vermomt als thigmofiel en zichzelf schuilhoudt in een kerkje in wat ze de Historische Buffer noemt. Dat zou je kunnen zien als verwijzing naar Mozes en zijn biezen mandje, maar als je het mij vraagt vind ik dat wat vergezocht. Voorafgaand aan het derde verhaal trekt een Israëlische wetenschapper bij het voorwoord de conclusie dat die vrucht symbool staat voor de Amerikaanse auto-industrie. En het zodoende een verklaring is voor waarom Amerikanen niet lopen. Maf toch? Volledig gestoord en bizar als je het mij vraagt, maar goed, daar wil ik je verder niet mee vervelen, Arjan. Zo heet je toch? Ja, toch goed onthouden, haha! Trouwens, een andere interpretatie in datzelfde boek, maar dan in de epiloog, is dat het juist te maken heeft met de weg die ze uiteindelijk kiest; ze raakt geïnteresseerd in de kunstgeschiedenis en daarin vindt ze de kunst om gelukkig te zijn, zonder al die filosofische wanstaltigheid. En dat zou dan weer die Historische Buffer verklaren. Ja, klopt, het is een nogal hoogdravend en sterk onsamenhangend drieluik, wat je zegt. En geen hond die weet waar het überhaupt allemaal op slaat, dat is het idiote.

Hm, wat? Oh, ja, ik vertel je het einde, haha! Geduld, geduld. Eerst nog de antwoorden op de grote vragen. Dat doen we in een soort pubquiz-achtige setting die ik door de jaren heen de 21 Lessen heb genoemd. Nee, niet nu. Dat doen we straks gezellig op een terrasje in de binnenstad van Tehanu, bij De Veer. Een prachtig hemels plekje, tenminste, volgens Anna. Die zegt altijd: je weet dat je dit wil, Peplos. Tja. Mijn koosnaampje. Geen idee waarom. Net zo min als dat ik nog weet waarom ik haar ooit Hongerheldin de Tweede ben gaan noemen. Ik vermoed vanwege haar eeuwige gejeremieer over die doe-het-zelf-retraite. Dat gedweep man, om gek van te worden. Maar daar gaan we het nu even niet over hebben hoor!

#proza #boeken #titels