Boodschapper
Ik zit soms toch echt een paar seconden te wachten voordat het woord komt waarmee ik in kan loggen. Daarna verschijnt het witte scherm met de geduldige cursor die mij uitnodigt om de eerste letter van wat verder komen gaat te typen. En dat doe ik dan braaf. Omdat ik dat nu eenmaal zelf zo doe.
Jij ligt op bed. Je leest. Je wacht tot ik klaar ben en ook naar bed kom. Ik zit op de bank en ik typ. Ik weet dat jij wacht, maar dit moet eerst. Tikkerdertik. Met de klok mee. En over ongeveer vierentwintig uur is het tijd voor het volgende bericht en is dit hier wat je nu leest, net als de krant van vandaag, verleden tijd. Oud en afgedaan.
De tragiek zit 'm misschien nog wel het meest in de punt die een einde maakt aan de zin van alles.