Boring
Niet voor het eerst en ook vast niet voor het laatst zitten we hier weer in een enorme herrie. De buren naast ons zijn een week of drie geleden vertrokken. Nu wordt hun huis aan gort gemept en weer opnieuw opgebouwd. En opnieuw zonder aankondiging van onze verhuurder. Voor de zoveelste keer gebeld en voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal: ja, ik kan u heel slecht verstaan (ik bel om mijn punt te maken expres terwijl hier het lawaai ook maar enige conversatie onmogelijk maakt; een kwartje dat aan de andere kant van de lijn (bewust?) niet wil vallen) nee, sorry, ik kan het niet veranderen voor u, maar dien een klacht in via het klachtenformulier op de website. Lang leve de afwimpelreflex.
Dus opnieuw een klacht ingediend. Kijk, dat het moet gebeuren zal allemaal wel. Maar kondig het aan. Dan zijn we enigszins voorbereid op de zoveelste kabaalhel. En echt hoor, de hele dag met oordoppen in is geen feest. Alleen de jeuk al na verloop van tijd.
Vanmiddag vluchten we het huis uit. De Vrouwe is al vertrokken, de bofkont. Ik volg zo. En dan samen een noodzakelijke reis met de trein. Alles beter dan dit.
Ter vermaak dan het liedje dat we ooit schreven naar aanleiding van onze vertrokken buurtjes. Het helpt om frustratie om te zetten in kunst.