Feniks
Vandaag was er eens niets aan de hand. Gewoon wat gekeuvel en getreuzel, zoals elk normaal functionerend persoon dat wel eens heeft. Het was dus ee...hee! Goed, tot zover de inleiding van de vrouw des huizes die mijn laptop in een ongezien ogenblik kaapte.
De orde van de dag (niet te verwarren met die van de Feniks, Harry Potter-nerds!). Een baggernacht, de ochtend die maar bleef krieken en het gepruttel van een dag met videobelhuiswerk, een huisartsbezoekje (je moet die mensen toch een beetje bezighouden, anders zitten ze maar voor niets met hun beschermende outfit de hele dag voor zich uit te staren) een boek, boodschappen en ondertussen niet meer weten welke dag het is.
Wat ik wel weet: de drukte die er wordt gemaakt rondom een virus terwijl er heus ergere dingetjes aan zitten te komen. Wat te denken van de volgende sprinkhanenplaag in Afrika (hoewel die krekelgastjes zomaar mondiaal geïnspireerd kunnen raken) met zwermen zo groot als Flevoland(?!), de stevige stormen die ook gezellig wat doden meepikken en bosbranden rond Tsjernobyl. Opgefokte mannen die hun vrouw mishandelen uit dronken verveling, oorlogsvluchtelingen creperen nog altijd zonder grenzen en ouderen zitten eenzaam en alleen met hun herinneringen achter vettig glas. Het is slechts een willekeurige greep en ik zal het niet te bont maken (wat, kan het erger dan?). Toch blijft het opvallend hoeveel er gebeurt waar de schouders bij worden opgehaald (gratis!). Omgeven door lijden wordt het leed misschien onzichtbaar, onvoelbaar. En dan te bedenken dat we het zelf direct en/of indirect veroorzaken.
Nou, prima dingetje om de dinsdagavond (het is dinsdag, ineens weet ik het weer, hoezee!) mee door te drentelen. Ga in vrede en voeg de daad bij het woord. Misschien laat ik volgende keer mijn levensgezel nog wat langer aanmodderen alhier, maar reken er vooral niet op. Van beloftes krijg je alleen maar schuldgevoel.