Dan lees ik dit Milieuorganisaties vrezen toename 'zwerfkapjes' (NOS.nl) en dan denk ik: domme kop. Op deze manier wordt het hele zwerfkapjesprobleem weggezet als probleem voor klimaatgekkies; de mensen, zoals ik, die zich druk maken om de vuilnisbak waarin we leven. Volgens mij mis je dan de doelgroep je zou moeten adresseren. En dat is een beetje dom.

Precies de mensen die geen reet geven om waar ze hun teringzooi neergooien, dat zijn de mensen die dit probleem veroorzaken. Maar door zo'n kop voelen zij zich niet aangesproken. Niet hun probleem, maar dat van de klimaatdrammers. Een betere kop zou dan naar mijn idee zijn: Achterlijke idioten die hun puinzooi op straat flikkeren krijgen als beloning alleen nog plasticsoep op een bedje van zongedroogde tweedehands mondkapjes te vreten. Maar ja, dat zullen wel teveel woorden zijn voor een pakkende kop. Sowieso moet je er geen woorden meer aan vuil maken, de wereld is al smerig genoeg. Dus daarom: stok- en zweepslagen, schoktherapie en eventueel een langzame doodstraf. Hoewel, dat laatste is natuurlijk overdreven – tergend traag uitsterven is door dit gedrag al een garantie, tenslotte.

Ja joh, ik maak me er maar weer druk om. Zo las ik op een onderzoekswebsite dat de mens met z'n oeverloze geconsumeer (en dus afval) ervoor zal zorgen dat uiteindelijk 74% van al het land in vlammen op zal gaan. Dat is op zich best een knappe prestatie, zeg zelf. Blakerend van trots groeten zij u die sterven gaan. Oh, maar wacht, het tij kan nog worden gekeerd hoor, heus! Nope. Gaat niet gebeuren. Too little, too late. Dikke doei.

Het goede nieuws dan. De nacht verliep sinds lang weer eens zonder paniek. Gewoon fijn een uurtje of drie knorren, wakker worden en dan in de spiraal van waanbeelden, slapen, waken, halfslaap, dromen tot de ochtend haar geluiden brengt. Om dan nog heel even weg te zakken, wakker te schrikken en te beseffen dat opstaan nog steeds een optie is.

Inmiddels is het tijd mijn mondneuskap op te zetten en mij te begeven richting boodschappenland en onderweg net te doen of ik het allemaal niet zie.

#waanvandedag #virus #nos #scientias #100DaysToOffload #human #capiche #kappies

Ik krijg het zowat m'n vingers niet uit, maar oké, het is heus goed van Markje R. om fouten toe te geven. Heel knap zelfs. Want het zal pijn doen. Hoewel. Doet gewenning nog pijn? Los van dat fouten toegeven een nobele daad is, ben ik een beetje moe van nu alweer tien jaar fout op fout toegeven. Erger nog, het is een potje consequentieloos sorry zeggen. Op een gegeven moment mis ik de overtuiging en oprechtheid. En daad bij het woord, dat vooral. Het foutenkabinet kan doorgaan tot sint-juttemis (Rutte mis?) – de grootste regeringsbendepartij wordt ongetwijfeld stevig in het zadel gehouden na 17 maart 2021 en zo draait de kermis haar rondjes tot de boel duizelingwekkend onhoudbaar is (geworden). Suikerspin in de gloria.

Gelukkig is niet alleen ons aller Mark een wandelend foutenfestival. Ik kan er zelf ook wat van. Met enige regelmaat zelfs. Typefoutjes, en soms zelfs een ernstige dt-fout. Dat gebeurt soms gewoon in het heetst van het getikkerdetik. Ja, erg hè? Maar, eerlijk is eerlijk, ik zeg sorry en blijf vervolgens ook gewoon doodleuk doorgaan hoor. Mij maken ze niet gek. Misschien ook omdat ik weet dat er slechts een bescheiden percentage van de almaar groeiende wereldbevolking iets merkt van mijn misstappen op het toetsenbord (note to self: überhaupt niet meer op het toetsenbord gaan staan). Over het algemeen merk ik uiteindelijk de flaters wel op, maar dan zijn de lieve e-maillezers al voorzien van een ongecorrigeerde versie. Dat ik dan later de schoonheidsellende hier ter plekke nog fatsoeneer, dat maken zij vermoedelijk niet mee. Het is niet anders. Ik zal ermee moeten leven. En zeg zelf, het leven als vice-premier in dit Mea Culpa-land is prima vol te houden. En verdraaid handig, zo kan ik meneertje Rutte op een afstand van anderhalve meter en gemondneuskapt er verbaal fantastisch flink van langs geven. Vindt ie nog leuk ook. Tenminste, hij lacht er altijd heel hard om. De schat.

#waanvandedag #error #culprit #politiek #virus #meaculpa #100DaysToOffload

Tja, wat moet je met die slappe hap. Typisch angstbeleid. Als de dood dat het volk niet meer vrolijk wordt van de VVD en aanverwante onzaligen en er straks een afrekening volgt in maart. Dus dan maar een berg halfbakken regeltjes met honderdduizend vage uitzonderingen. Meest idiote van het stel vind ik nog steeds de bijeenkomsten vanuit geloof of religie. Alsof er niet al genoeg waanbeelden over de planeet zweven met alle deliria als schrikbarend gevolg.

Het is ook tenenkrommend en zorgwekkend dat een virus wordt aangeduid als onzichtbare vijand. En dat we er echt heel hard tegen vechten en dat ook echt heel erg goed doen (Mark spreekt in zijn vrije tijd graag zalen vol peuters toe), echt heel knap, maar ome Mark kan echt even niet anders dan net doen alsof we dat virus niet zelf hebben veroorzaakt. Het virus is boe! Het virus maakt ons mooie leventje zuur, bah! Stout virus! Weg ermee! We moeten vechten! (Gek, ik moet ook ineens aan Freek Vonk denken.) Mark R. te 's-G speelt met verve de vermoorde onschuld met zijn opgestroopte mouwtjes en oeps, weer een volgeplaste luier. Een pratende lul met vingers. Ja Mark, ik heb het weer over jou. En ook over je handpopje Meneer de Jonge met z'n guitige schoentjes en dito haartjes. Hippe dodo die denkt dat zijn god het wel regelt. Wat een dom gelul allemaal.

Oh, en laten we ondertussen alsjeblieft hopen dat de sectoren die van geen enkel nut zijn, behalve dan hersenloos (leed)vermaak, niet massaal omvallen. Wat een onmogelijk gehuil is dat toch weer. Er lijkt nauwelijks nog iemand in staat te zijn om buiten z'n eigen tere hokje te denken. Gast, als je clubje overeind blijft en de bezoekers of zogenaamde supporters massaal omvallen, dan heb je uiteindelijk ook niks meer om centjes aan te verdienen. Soms is het buigen of barsten. Wie je ooit wijs heeft gemaakt dat dingen gewoon zo horen en altijd alles blijft zoals het is, die mag je met terugwerkende kracht in een diepe put gooien. Maar ja, vooruitdenken hè, verbanden leggen, dat was nooit het sterkste punt der pruillippenden in deze neo-liberale hel.

Wat dan wel? Simpel houden. Duidelijke en strakke maatregelen. Niks mits of maar. Slikken of stikken. Op de blaren zitten. We zijn allemaal direct of indirect schuldig. Behalve de miljarden uitgebuitte mensen die elke dag ploeteren voor ons luxe leventje en als eerste de klos zijn van versnelde klimaatverandering ergo: virus. Het is context, dummy.

Even inzoomen: vanaf nu alles in het teken van sectoren die er wel toe doen. We weten allemaal welke dat zijn. Werk ondertussen als een gek aan een totale omslag in het economisch denken en handel daar dan ook gelijk naar. Ruim alle bullshit-banen op, voer een basisinkomen in, scheld schulden kwijt, voer stevige belastingen in op vermogen, niet meer en meer windmolens en zonneparken of kernenergie om aan onze ingebeelde behoeften te voldoen, nee het moet juist allemaal heel veel minder. Weg met de rampzalige bio-industrie. En alles wat wel echt nodig is eerlijk verdelen. Makkie.

Laten we anders even aan Geertje vragen of hij Minder-Minder wil roepen, kan hij heel goed. Het kan en moet echt allemaal minder. Het is maar een bescheiden greep uit hoe het per direct anders moet als we nog een paar generaties een leefbare planeet willen bieden. Dat geldt voor al het leven, knoop dat in je rare oren.

Dit is binnen amper tien maanden de uitgelezen (minstens tweede) kans om alsnog te laten zien dat je stiekem wel in staat bent om vooruit te denken, Markje. Dat je heus best om volgende generaties denkt en geen egoïstische zakkenvuller bent. Dat je ineens wel daadkracht en moed hebt. Steek je nek uit en neem het risico dat je kop er met een (ver)schoon(d) geweten af gaat. Beter dat dan met een dikke spaarrekening eenzaam wachtend op het doek dat hoe dan ook valt. Kom op kerel, je kan het.

Ik zet alvast mijn eigen liedje op (soms moet je jezelf kietelen) met daarin de zalige frase slowly we go under. Want zo is het ook. Hoop doet kleven. Getsie.

#waanvandedag #virus #politiek #code #sixth #cradle #cfc

Gisteren. Op de fiets terug naar huis van weer een middag fijn opruimen in de bieb. Er fietst iemand voor me, ik schat eind twintig. Maar ik ben slecht in het schatten van leeftijden, dus als het samenraapsel cellen elf was of misschien toch negenendertig – het had zomaar gekund. Gedrag is van alle leeftijden, dat in ieder geval.

Goed, het fietst voor mij en besluit dat het mondkapje toch wel hinderlijk is, zo op de fiets. Niet meer dan logisch dat de toevallige fusie van ei en zaad het ding van de domme kop rukt en gewoon op straat flikkert. Gewoon, bij alle andere zooi. Ligt daar prima. Vroeg of laat eten we het tenslotte zelf op.

Waren we maar kakkerlakken, dan zou het mij verder aan m'n reet roesten. We zouden zelfs een nucleaire fittie overleven. Maar we zijn geen kakkerlakken of een andere soort die niet klein te krijgen is. We zijn een uiterst kwetsbare soort in een precaire situatie die maar niet door lijkt te dringen in de door marktwerking en overige achterlijkheden murw gebeukte hersentjes. Maar zelfs dan zou ik zo'n hoopje ellende liefdevol van het fietsje sleuren en met de snotneus in een hoop zwerfafvalsmurrie duwen. Misschien ga ik daar nog eens patent op aanvragen. Een fietsrukker. Hoewel, dan denkt deze onverlaat dat het de inspiratiebron was. Dus nee. Laat maar.

Los van alles irriteert het mij nog steeds en alweer mateloos dat het blijft gaan over het aanpakken van een virus. De korte termijn. Terwijl, nou ja, ik zing het liedje nog maar eens: het virus is een gevolg van ons eigen gedrag, in een veel groter geheel. Het staat niet op zich. Hierna staat de volgende gewoon alweer te wachten.

Weet je, sommige mensen kunnen dit soort dingen zoveel beter en zelfs positiever uitleggen. Daarom fluister ik alvast dikke doei en geef ik nu heel graag het woord aan Esther Ouwehand en haar tekstschrijvers:

“[...]De crisis van dit moment is een keerpunt, maar is zeker geen aanleiding om terug te keren naar business as usual. Toch lijkt het regeringsbeleid vooral gericht op symptoombestrijding en het steunen van fossiele bedrijven als Schiphol en KLM. Hoewel cultuur en natuur veel meer werkgelegenheid bieden en bijdragen aan het welzijn van mensen, is het beleid vrijwel geheel gericht op zo snel mogelijk weer terug naar economische groei. Dat is niet de oplossing, maar juist het probleem! De enige economie die houdbaar is in de toekomst, is een economie die blijft binnen de draagkracht van de aarde.

Doordat die draagkracht vergaand wordt overschreden hebben we wereldwijd te maken met diverse crises: een sociale rechtvaardigheidscrisis, een klimaatcrisis, biodiversiteitscrisis en nu ook een gezondheidscrisis. Premier Rutte noemt de coronacrisis de ‘grootste crisis sinds WOII’. Eerder sprak hij over de stikstofcrisis als ‘de grootste crisis uit zijn carrière’.

Beide crises hebben alles te maken met de manier waarop de mens met de natuur en met de dieren omgaat. Dat geeft alle reden om onze relatie tot dieren serieus te herzien, met name die in de bio-industrie waar dieren onnatuurlijk dicht op elkaar leven.

De dreiging van een pandemie door dierziektes (niet alleen Covid-19, maar ook andere infectieziekten zoals vogelgriep en varkensgriep) wordt nog steeds onvoldoende serieus genomen. Van alle recente infectieziekten die mensen bedreigen is maar liefst 75 procent van dieren op mensen overgesprongen. Dat maakt de manier waarop we dieren uitbuiten een direct gevaar voor de volksgezondheid en daarnaast een gevaar voor de economie en de ecologie.[...]” bron: https://mailing.partijvoordedieren.nl/

#waanvandedag #pvdd #politiek #virus #human #behaviour #100DaysToOffload

Het is volledig te begrijpen dat, wanneer je zelf geen of heel weinig last hebt van een verwaarloosbaar virus, je gewoon wilt kunnen leven. Gewoon als in hoe het altijd was. Dan wil je je niet aanpassen. Tel daar mijn eigen gezonde scepsis bij op ten aanzien van alle maatregelen en je hebt er een redelijk verwarde, doch vriendelijke vriend op discutabele leeftijd bij.

En toch, misschien is een sociaal experiment te overwegen. Want gewoon leven zoals het altijd was en vooral lang leve de lol en schijt aan alles en iedereen ik flikker mijn afval naar agentjes, scheld ze uit, val ze aan en dikke vinger naar alle zorgmedewerkers is op dit moment en in deze context heel eventjes niet aan de orde. Voor niemand. Hoe krom het ook lijkt (en misschien ook is, nogmaals: scepsis ook hier). Dat neemt niet weg dat je dan maar lekker doet wat je niet laten kan. Of erger.

Daarom zeg ik: laat die hele doelgroep fijn naar alle parken, stranden en clubhuizen gaan. Laat ze in hun studentenhuizen stevige feesten geven. Doe er gelijk wat traumatiserende levensbeschadigende ontgroeningen bij. En als ze dan op die openbare plekken of in die overdekte broedplaatsen zijn, gooi er dan in moordend tempo een flinke muur omheen. Graaf om de muur een diepe slotgracht, water en piranha's erin. Sluit ze op, laat ze elkaar besmetten, ziek worden, sterven desnoods. En er dan met z'n allen omheen staan en afval naar ze gooien. Uitschelden. Dikke vingers in de lucht.

Zoals ik al zei. Ik heb alle begrip.

#waanvandedag #scepsis #virus #muur #doelgroep #100DaysToOffload #social #experiment

Ook al weet ik dat het appels met fietsbellen vergelijken is, het knaagt aan mij dat er miljoenen geïnvesteerd kunnen worden in een snelle covid-test voor voetbalclubs. De KNVB stikt van het geld, kocht voor miljoenen in, bedong zo een mooie korting en de clubs nemen de tests tegen het relatief gunstige bedrag af. Die wetenschap is al voldoende reden om spontaan ziek van te worden.

Hoe kan het dat een commerciële bende wel in staat is om schier eindeloos te testen, maar er voor beroepen die er werkelijk toe doen geen of weinig mogelijkheden zijn om preventief en snel te testen? Oké, het antwoord is al gegeven: geld. Veel geld. Met geld koop je een planeet. Of zelfs een universum. Om al dat moois vervolgens vrolijk naar de tering te helpen.

Ik vind het een achterlijke manier van doen. Hoe kijk je jezelf als voetballer met al je haartjes en plakplaatjes in de spiegel aan wanneer er net weer een wattenstaaf door je neus- en keelholte is gejast, terwijl je weet dat die wattenkop veel beter door de interne snotaap van een verpleger of onderwijzer gehaald had kunnen worden.

Ondertussen schermt de heilig verklaarde Koninklijke Nederlandse Vulgaire Bond met de drogreden dat ze door een commerciële partij in te schakelen de GGD's niet in de weg zit. Nou, dat zit je natuurlijk wel, mafkees. Direct of indirect. Maar prima, je straatje is schoon en je wast je handen in besmettende onschuld. Slaap zacht.

Zoals altijd is de dood van de een het brood van de ander. Desnoods wordt er alvast een voorschot genomen om over lijken te kunnen gaan, inkomsten gegarandeerd.

En ik heb het nu over voetbal, maar het geldt voor alle uitwassen die voor het gemak onder het kopje topsport of groots en meeslepend entertergendment vallen. Want alles moet doorgaan, alles voor het grote geld. De zogenaamde belangen. Oh ja joh, heb je belangen? Steek ze maar in je reet en geniet ervan.

Ook hier blijkt maar weer dat sapiens met al z'n ingebeelde verstand louter in staat is tot symptoombestrijding en zelfs dat niet kan. Om in de sfeer te blijven: paniekvoetbal tot we erbij neervallen en dat onder de ontzielde leiding van ziende blinden – de managers zijn het equivalent van crises.

Ah, precies op tijd. Daar komt mijn stokpaardje blij aangehuppeld: ondertussen zijn wij gewoon nog steeds zelf het virus.

#waanvandedag #virus #covid #voetbal #maffia #knvb #100DaysToOffload #test #ggd

Coronabeleid. Zo'n woord impliceert dat er ook daadwerkelijk beleid is. Maar de werkelijkheid leert dat er maar wat wordt gedaan. En zelfs dat gebeurt niet met overtuiging. Kan ook niet, want hoe ga je beleid maken op iets wat tot een maand of wat geleden nog uit het zicht was. Zou je denken.

Daar zit gelijk het grootste probleem. Er had wel beleid gemaakt kunnen worden. De signalen waren overduidelijk. Er is al jaren en jaren gewaarschuwd dat het een kwestie van tijd was voordat een dergelijke pandemie zou uitbreken. Maar wat kon ons nu helemaal gebeuren? Virussen, enge ziektes, dat was iets voor de onderontwikkelde gebieden. Ver van ons bed met warme dekens schijnveiligheid, zo blijkt.

Inmiddels probeert de coalitie haar verantwoordelijkheden af te schuiven op de zogenaamde veiligheidsregio's. Burgemeesters mogen de klappen op gaan vangen nu de verkiezingen in aantocht zijn. Slim, want zo blijf je voor het gepeupel buiten schot en kun je wijzen naar anderen. Zandindeogenbeleid. Nog zo'n woord dat immense leegte verhult.

Op zich is er niet veel mis met lokale maatregelen, maar wel als dat tot nog meer angst en verwarring leidt en nog erger, het ontlopen van verantwoordelijkheid. Het is precies wat er mis is gegaan toen we zogenaamd werden overvallen door het virus. Op Europees en globaal niveau was het ineens eigen volk eerst. Niks samenwerken en een overstijgende strategie bedenken hoe een mondiaal veroorzaakt probleem (al is het – niet alleen in mijn ogen – een door het westen veroorzaakt probleem) kon worden aangepakt.

Het blijft al met al wonderlijk hoe een virus (ik herhaal nog maar eens dat wij zelf het virus zijn: we schrapen de planeet leeg en komen dan als vanzelf in aanraking met dieren die normaal gesproken niemand lastig zouden vallen; leven en laten leven zoals dat heet. Of wat te denken van het ophokken van dieren, zoals nertsen, de bio-industrie, met alle gezondheidsrisico's die daarmee bewust worden genomen? Het is letterlijk ziekmakend voor alle dieren, inclusief de tweevoeters) alles op z'n kop weet te zetten en als interessant gevolg zelfs uitstekende mogelijkheden biedt om de waanzin die de globalisatie, het kapitalisme en de bijbehorende eindeloze uitputting van alles wat leeft (oh nee, dat noemen we economische groei en vooruitgang) eindelijk te stoppen.

Het was en is een uitgelezen kans om alles anders te doen. Bezinning. Op z'n minst. Wakker geschud uit de westerse nachtmerrie en de verwoesting die, zo blijkt uit alarmerende nieuwe onderzoeken, helaas onomkeerbaar is. Maar de onvermijdelijke schade zou beperkt kunnen worden. Generaties na ons zouden nog een prima bestaan kunnen hebben. (Oké, voor zolang het duurt, maar dat is inherent aan het leven zoals we het denken te kennen. Alles is tijdelijk.) Helaas is Sapiens niet zo verstandig en simpelweg helemaal niet in staat om ver vooruit te denken. Kortom, de gevolgen van onze arrogantie zijn ronduit tragisch.

Coronabeleid. Ook de automatische spellingcontrole heeft geen idee wat ermee wordt bedoeld.

#waanvandedag #virus #rappel #100DaysToOffload #local #bio #beleid #politiek

Genoeg! Genoeg om mij druk om te te maken. Teveel gestoordheid en hypocrisie op deze planeet, ik kan gewoon niet kiezen. Misschien moet ik het daarom nog maar even niet doen. Al kan ik het niet laten om iets uit de roman Weersverwachting (Jenny Offill) die ik nu aan het lezen ben te citeren, dat wat mij betreft de spijker op de kop slaat. Dan heb ik in ieder geval een van de vele frustraties toch weer een seconde of wat gekanaliseerd. Komt ie.

V: Wat is de filosofie van het laatkapitalisme? A: Twee wandelaars komen onderweg een hongerige beer tegen. Een van hen haalt zijn renschoenen tevoorschijn en trekt ze aan. 'Beren rennen harder dan mensen', fluistert de ander. 'Ik hoef alleen maar harder te rennen dan jij', zegt hij.

Ach wat, ik ga gezellig nog even door. Leeswaarschuwing! Rivieren kleuren dieselrood, nertsfokkerijen sluiten omdat het een risico vormt voor de mensheid (voor nertsen is het blijkbaar een paradijs), de hoeveelheid besmettingen in de vleessector zijn dagelijkse kost (niet alleen onze collega-dieren lijden, maar ook de uitgebuite arbeiders aan de lopende bloedband), maar het volk vreet z'n vlees alsof er niets aan de hand is.

Nederlandse verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen, banken en Shell investeren schaterlachend in gebieden waar de permafrost als een gek ontdooit en TBC collecteert dagelijks zo'n 5000 doden. Ruim 5,5 miljoen kinderen onder de 5 jaar sterft jaarlijks omdat de meest basale zorg ontbreekt. Maar hier in het westen hebben we er gelukkig geen last van, dus waarom zouden we ook maar een vinger uitsteken? Eigen zorg eerst!

Vluchtelingen drijven nog dagelijks levenloos in zee of zitten gevangen in kampen zonder enig zicht op veiligheid, werkend sanitair of gewoon, een waardig bestaan.

Sprinkhanen eten hun buikjes rond met dank aan de kaalslag in naam der uitputtende landbouw en veeteelt. Complete bevolkingsgroepen sterven van de honger terwijl hier in het volgevreten westen het voedsel dag in, dag uit wegrot omdat het verdeelsysteem niet optimaal werkt. Ondertussen draaien de fabrieken overuren, want productie moet er zijn en het liefst nog meer dan gisteren. Het is nooit genoeg.

Over sprinkhanen gesproken. De wereldbevolking steeg binnen 120 jaar van ongeveer 1 miljard naar dik 7 miljard. Dat heeft gevolgen. En ik ben slechts een roepende in een sterrenstelsel en beslist niet de enige. Al eeuwen terug werd er terecht kritiek geleverd, er is gewaarschuwd, steeds weer. En toch doen we met z'n allen of we het niet weten. Kop in het zand en alles komt goed.

Hiephoi. Stiekem dus toch maar een handjevol lijden opgeschept. Als toetje een bemoedigend woord. De vogels kwetterden vanochtend uitbundig toen ik voorbij fietste en de bomen lachten breeduit om het het gekriebel op hun takken.

#waanvandedag #100DaysToOffload #virus #atlas #human

Er was een tijd voor 1 juni. Het OV reed in afgeslankte vorm. Er waren bijna geen reizigers. En de reizigers die er wel waren zochten rustig een zitplaats bij een groene sticker bij het raam. Zonder mondkapje.

Er was een tijd na 1 juni. Het OV reed weer nagenoeg volgens de volledige dienstregeling. Er waren iets meer reizigers, maar het was nog steeds erg rustig. Reizigers zochten net als eerder hun plaats bij een groene sticker bij het raam. Met mondkapje.

Dat is ook hoe het vandaag was. Een bijna lege trein. Toch droeg ik braaf (en intern vloekend om deze larie) mijn mondkapje. Eenmaal op station Alexander deed ik beneden in de vernieuwde hal mijn mondkapje af en frommelde het lapje huisvlijtstof (dank lieve S.) in een boterhamzakje. Opvallend trouwens hoe iedereen maar wat doet met dat kapje. Eraan pulken, voor het gemak onder de kin tijdens een gesprek (praat makkelijker), op en dan weer af, opvouwen, jaszak, weer opdoen. Veelzijdig gebruik.

Ik was eventjes verrast, want het station was afgelopen week officieel geopend. Een bijzondere inrichting van willekeurig geplaatste zandzakken, stoffige hopen gruis, niet werkende roltrappen, afgeplakte ramen, snel in elkaar geflanst hekwerk en loshangende plafonddelen. Ja, dat zag er indrukwekkend nieuw uit; toch mooi hoe ze dat tegenwoordig doen. Inclusief de steevaste budgetoverschrijding en dan de boel officieel openen voordat het af is. Dat gaat nog zeker een maand of wat duren. Net als Utrecht Centraal. Ook zo'n wonder van losse eindjes. Ooit eens over gemaild met NS. Gelukkig waren zij optimistisch, want het was slechts een kwestie van tijd voor het echt helemaal klaar was. En blij ook dat ik de moeite had genomen om ze te vragen wanneer ze het station eindelijk eens gingen verbouwen. Blijkbaar ging mijn ondertoon digitaal verloren.

Goed, mondkapje af en dan nog even snel een broodje halen voor het kindeke teer dat hongerig op mij wacht. Met gezwinde spoed mopper ik mezelf de roltrap op. De gewone trap mag ik namelijk alleen gebruiken als uitgang. Iets met een virus dat zich aan strikte regels houdt. Nou, lieve lezers, als je dan daar boven voet aan de Alexandriumse Wal zet, dan flikker je spontaan om van verbazing. Nog geen minuut geleden zat ik als zowat enige in een trein als modelburger met een mondkapje en – bonuspunten – voldoende afstand tussen mij en de medemens. Maar hier in dit walhalla der zaterdagse verveelzombies maakt het allemaal helemaal niets meer uit. Voetje voor voetje schuifelt het patatvretend en KFC-schuimbekkend langs etalages. Afstand is slechts een hol woord dat je alleen leest op de stickers op de vloer en de borden die de looprichting aangeven. Want looprichting? Dat bepalen we zelf wel! No one gives a flying fuck. Zo simpel is het. Allemaal prima hoor, maar waarom zit ik dan met een idioot lapje stof (niet waar: het is een mooi handgemaakt stukkie vakwerk!) voor mijn smoelwerk in een zowat lege trein?

En dat in de stad waar ze er als de kippen zonder kop bij waren om als eerste te gaan lopen gillen dat demonstraties niet voor mogen gaan op coronaregels (poll van RTV Rijnmond: 90% stemde voor de regeltjes – en aan de suffe koppen te zien, liep hier in dit winkelcentrum from hell een representatieve doorsnee van de Rijnmond-volger.)

Misschien is het tijd om te kiezen: regels of geen regels. Want dit halfslachtige gereutel werkt niet. Mijn voorstel: geen regels. Iedereen zelf verantwoordelijk. Tip: eet plantaardig, drink voldoende en beweeg elke dag minstens een ruim half uur enigszins intensief. Ga fietsen, wandelen of desnoods traplopen. Dat is de basis. En ja, dan worden we ook nog steeds ziek en gaan we ook dood. En alles daarvoor en daartussen is leven.

#waanvandedag #ov #virus #mondkapje #trein #rotterdam #100DaysToOffload

Gisterenavond, net voor middernacht, of toch iets erna misschien, had ik een ellenlang stuk geschreven. Over de grote gehelen zien en waarom het een onvermijdelijk met het ander samenhangt. En dus ook het belang van demonstraties en dat demonstranten minstens zo heldhaftig zijn. De straat opgaan om je uit te spreken tegen ongelijkheid en hoe die ongelijkheid uiteindelijk aan de basis staat van zo'n beetje alles wat er op z'n zachtst gezegd mis is. Dat moet je durven.

Het lijkt vergezocht, maar de situatie zoals die nu is – inclusief een virus waar wij zelf de oorzaak van zijn: zouden we weer leren samen te leven met onze leefomgeving en mededieren, dan maakt een virus een stuk minder kans – is volledig zelf verwijtbaar. Door onszelf te zien als meerdere en dus het propageren van ongelijkheid, slopen we alles. Uiteindelijk ook onszelf.

Hierbij roep ik Halsema uit tot voorbeeld van verstand en moed. Van alle minkukels geniet zij mijn voordeel van de twijfel. Als iemand in staat is naar het grotere geheel te kijken en op basis van die wijsheid een besluit durft te nemen dat indruist tegen een dubieus 'nieuw normaal', dan heb je lef.

Dit was de boodschap waaraan ik gisterenavond laat begon, maar waar ik volledig in vastliep. Ik haalde er veel te veel bij. Allemaal legitiem, maar het werd een rommeltje. Ofwel, ook ik liet mij leiden door mijn onderbuik na het zien van allerlei op hun pik getrapte figuren die Halsema het liefst direct aan de schandpaal nagelden. Ik zag een petitie voorbijkomen om haar direct af te zetten. Dat viel niet lekker bij mij en ik wilde hoe dan ook reageren. Het liefst stevig, fel en compleet onderbouwd. En dat ging ten koste van de kern van mijn boodschap.

Tegen mijn gewoonte in, heb ik het even gelaten en nu alsnog een poging om mijn punt duidelijk te maken. Met dank aan mijn wijze vrouw (het zijn uiteindelijk altijd vrouwen die wijs zijn) die mijn pennenvrucht van constructief commentaar voorzag.

Bekijk het grote geheel. Minder (liefst geen) ongelijkheid betekent automatisch een leefbare planeet. Alles hangt met elkaar samen. Daarom kniel ik voor de demonstranten en steek mijn vuist omhoog.

#virus #waanvandedag #halsema #demo #demonstratie #blm #100DaysToOffload