Forte
Dag meeleesvrienden, daar is ie weer. Voor je het weet gaan er dagen zonder teken van leven voorbij terwijl er flink wat is afgeleefd. Zo voel ik mij dan ook vaak. Al valt het mee deze keer. Wat vrij betekent voor de een, is voor mij het weekend the place to be wat werk betreft. Met een reisje naar Rotterdam als toetje.
In de trein is vriendje Covid inmiddels een volledig onbekend fenomeen. De drukte neemt stevig toe, mondkapjes doen dienst als hipsterbaard v/m en anderhalve meter komt in de praktijk neer op anderhalve decimeter. Als je mazzel hebt. Opmerkelijk is dan ook dat de treinstellen en dienstregeling nog altijd achter de feiten aan boemelen. Te kort, te weinig. Terwijl je als vervoersbedrijf nu juist goede sier zou kunnen maken: de trein als ontspannen ruimtereis. Neemt u plaats, plek zat. Maar nee. Misschien op een dag. Ik geef toe, het is kort door de bocht. Hoe meer treinen, hoe meer reizigers. Zo werkt dat. Net als met asfalt. Je lost nooit iets op met meer. Dat is een kwartje dat in een geglobaliseerde wereld, bol van kapitalistische waan en eeuwige groei best eens zou mogen vallen, te laat, dat ook, maar beter laat dan nooit. Verstandig ten onder, zoiets. Maar echt hoor, in de beperking zit de ruimte, de creativiteit en de werkelijke waarde. Op elk vlak.
Lekker oreren ouwe. En verder? Nou, vandaag fietsten we via het door ons pas ontdekte Fort bij Nigtevecht naar Fort bij Abcoude. Dat is amper twintig minuten verder. Nigtevecht was gesloten, maar in Abcoude konden we toe met een rondje achter en over het fort, onszelf bedienen van vegan ijsjes en maakten we een praatje met een jongen die daar de boel een beetje in de gaten houdt. Kijk niet raar op als je ooit een uitnodiging krijgt voor een akoestisch optreden van MANKES in het fort aldaar. Zo niet, ga er maar gewoon eens naartoe. Het is een fijne plek. Omdat we toch in Abcoude waren en het plaatselijke terras nogal onweerstaanbaar bleek voor De Vrouwe, zetten wij ons neder op een plek half in de schaduw, half in de zon. Het was er prima. Kneuterig, wit en conservatief, maar heus prima.
Op de weg terug een snelle boodschap in de super en de rest van de avond buiken we uit. De beentjes in ruststand, een documentaire voor de giechel, misschien nog een liedje spelen en wie weet wat er nog aan gepruttel uitkomt (ah, hoor, het naaimachinepedaal wordt ingetrapt – projectje met stof en naald).
Alle reden om zelfverheerlijkend met eigen werk af te sluiten. Alleen al omdat het zo fijn was om fietsend door spoor- en snelwegtunnels zo hard mogelijk kreten uit te slaan om tevreden vast te stellen dat het best een mooie galm was. Zijn we dol op. Vandaar dus. MANKES. You're Loved.