Geefgeest
Een schets. Terwijl alles wat water- en elektriciteitsleiding is (plus wat rioleringsprut) hiernaast wordt vervangen, heb ik, nu de boodschappen binnen zijn en er straks nog een mentaalwelzijnwandelingetje gedaan gaat worden, maar wat muziek opgezet. Hard. Anders hoor je er niks van. Dus sorry buren om ons heen. Geluidsoverlast kent vele gedaanten.
De inkomstenbelasting is gedaan, de tandarts gebeld. Dochterlief wacht ondertussen in spanning op de resultaten van de voorbije toetsen. Bouwvakkers roken, maken troep en veel stof. Hun gettoblaster stampt in het holle appartement hardcore house met veel te veel treble. Schelle shit. Ik probeer niet in huilen uit te barsten. De veel te korte nachten sinds mensenheugenis hakken er steeds een beetje meer in.
Loop ik hier een potje te klagen? Welnee. Het is gewoon zoals het is. Je kunt op je kop gaan staan (ik niet, want dat leidt geheid tot nog meer gedoe – mijn wonderlijke motoriek is wereldberoemd) maar veel doe je er niet aan. Daarom is deze digitale plek zo fijn. Hier kan ik zuchten en steunen, ontluchten en kanaliseren. Hoe kortstondig de verlichtende werking ook, het is beter dan niets.
Ik mis de optredens. Dat is pas energie kwijtraken. Nee, niet kwijt. Ik weet precies waar het is. Daar, in die ruimte en doe er maar mee wat je wilt. Mijn ontlading breekt harten, muren en licht. Mijn duistere tong, mijn brullende ogen. Ha, nu wordt het nog zowat poëtisch ook. Wat ik maar bedoel te zeggen is dat het zonder voorbehoud moet zijn. Razen en tieren, bij de keel grijpen, tenenkrommend, ongemakkelijk en alleen dan en precies daar. Zoals voor nu van toepassing in het nummer 'Hangman' (Cradle FC) here is my darkness, my beautiful friend.
Dead Can Dance doet in ieder geval ook wat het nu voor mij moet doen: helpen om alles wat dood en koud voelt nieuw leven in te blazen. Ik zal dansen, verdomme. Desnoods op de maan, gedragen door de zee.