Helikopterview
Nou, ik overdrijf als het dagelijks gebeurt, maar toch zeker wekelijks. Dan cirkelt er gezellig weer een kwartiertje een helikopter over onze wijk. Laag en intimiderend. Dat zal ook precies de bedoeling zijn. Aangezien hier net om de hoek met enige regelmaat mannen die hand in hand lopen worden bespuugd, er een overvalletje wordt gezet, pandje geramd, kluisje gekraakt of gewoon een lachgasparty ineens niet meer zo feestelijk is, is het blijkbaar vaak wel handig om een achtervolging vanuit de lucht te monitoren. Ja, monitoren. Zo heet dat dan. Denk ik. Ik weet het helemaal niet, eigenlijk. Ik roep maar wat ik denk dat ze het bij de petpassende vrienden noemen.
Nu bedenk ik mij ineens dat ik vanochtend wakker werd met het nummer A.C.A.B. in mijn hoofd. Je ziet die kreet ook wel eens langs de rails op een bespoten muur staan. Ik glimlach dan nostalgisch. Het liedje stamt uit mijn tijd als opgroeiende punker. Hoewel ik mij liever ver hield van modegrill-punks. Ik luisterde naar de muziek, raakte erdoor geïnspireerd, las over het het hele doe-het-zelf idee; de walging van alles wat riekt naar pop en in it for the money, succesgelul en 'leuk, daar moet je wat mee doen'-prietpraat – hallo, ik doe toch al wat? laat mij lekker mijn gang gaan en val iemand anders lastig met je stompzinnige haalhetmaximaleuitjezelf!-wereldbeeld. Dus ja, de werkelijke punkgedachte, daar kon ik wel wat mee.
Met zeep in mijn haar, een gescheurde broek en tweedehands kisten ging ik van de een op de andere dag overstag. Ik geef toe, dat vond ik ook best spannend. Ik zat op een CHRistelijke school (die nadruk op chr was erg belangrijk als ik de waanzinnige blik en de rood aangelopen kop van het Hoofd der School ieder maandagochtend plukjes bijbels speeksel zag spuwen) met een directie en populatie die niet bepaald overliep van ruimdenkendheid. En dat is een, u voelt 'm aankomen, understatement. Het viel, gek genoeg of volledig volgens de lijn der verwachting, het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt, alleszins mee. Ze lieten mij met rust. Ze hadden dan ook wel andere dingen aan hun hoofd: opgevoerde stinkbrommers en elkaars piemel onder de douche na gym betasten.
Ik heb mij nooit echt onderdeel gevoeld van welke (sub)culturele stroming dan ook. Ik kies liever wat het meest bij mij past, wat voelt als het juiste op dat moment. Het grote voordeel is dat ik dan ook vrij ben om te blijven kiezen en mijn mening en kijk op de dingen des levens kan bijstellen. Niets zo dodelijk voor de geest en het leven op zichzelf als vasthouden aan iets 'omdat het nu eenmaal zo is' of 'zo hoort'. En dat volgens de strikte regels van een groep. Dan pleeg ik liever gelijk Seppuku.
Overigens, ik ben niet van mening dat All Coppers Basterds (ACAB: All Coppers Are Basterds) zijn, zoals het liedje beweert. Net als dat niet iedere, ik noem maar wat, VVD-er de verpersoonlijking van de gemiddelde eikelrand is. Je moet goed zoeken en het ook vooral willen, maar er zit best wel af en toe een weldenkend exemplaar tussen. Vaak zijn het mensen die ook maar gewoon de keuze, al dan niet onbewust, hebben gemaakt om niet zelf na te denken. Prima, het is altijd mogelijk om je visie te veranderen. Al is dat wat anders dan met elke wind meewaaien om zeteltjes veilig te stellen. Laat dat ook duidelijk zijn.
Hoppekee, de heli komt nog maar eens een keer overvliegen. Er zal wel een ongeluk zijn gebeurd, of iets dergelijks. Straks het hemeltergende AT5 maar eens checken. Je moet toch wat met je nieuwsgierigheid.
#helikopter #acab #seppuku #waanvandedag #punk #anti #100DaysToOffload