Nu het werk in de bieb een beetje anders wordt gepland dan normaal, is mijn dagritme als vanzelf ook anders (joh?). Daarom zit ik nu haast smekend de regenwolken te verzoeken heel even ergens anders hun buien te botvieren, dan kan ik zo de dagelijkse ronde door de supermarkt maken. Ik heb besloten dat dit bijna hemels genot gecombineerd wordt met een rondje door het park. Zo net na de regen loop ik daar graag. Waarschijnlijk is het dan rustig (hoewel) en komen de vogels ook weer uit hun schuilplaatsen. De bomen druppelen na, plassen moeten worden ontweken met alle sociaal onhandige capriolen van dien – probeer al slalommend maar afstand te houden van tegenliggers en meelopers.

Ik moet eerlijk toegeven dat mijn extreem commerciële handelsgeest de grijze, druilerige dagen toejuicht. Het is duidelijk te merken dat de gedichtkaarten (met beeld van TUHBA) dan beter verkopen. Maar hé, die netto 10 cent per kaart die eraan wordt verdiend kom ik ook wel weer te boven als de zon zich weer laat zien. Wat nu zowaar gebeurt, al is het met grote twijfel.

Twijfel, ook zoiets. De twijfelachtigheid van een koningspaar dat nu in een video excuses aanbiedt. Wederom, het is heus te waarderen dat ze het doen, maar je zou toch mogen verwachten dat mensen in die rol bezinnen eer ze beginnen. Het geeft alleen maar aan dat er een dikke, vette kloof zit tussen het gepeupel en het royale leven. Gepeupel. Dan is de stap naar popi-pope klein. Gezellig handen schudden en geen mondneuskap op. Tel je zegeningen en doe er maar een gratis aerosooltje bij. Goed bezig. Het is welbeschouwd niet heel gek dat er zoveel onrust is wanneer bepalende personen zelf schijt hebben aan alles en iedereen.

Nou, zoals gezegd, een rondje door het park en dan terug met wat boodschappen. Even een frisse loopneus halen.

#waanvandedag #pope #royalty #100DaysToOffload #zon #kaart

Dan lees ik dit Milieuorganisaties vrezen toename 'zwerfkapjes' (NOS.nl) en dan denk ik: domme kop. Op deze manier wordt het hele zwerfkapjesprobleem weggezet als probleem voor klimaatgekkies; de mensen, zoals ik, die zich druk maken om de vuilnisbak waarin we leven. Volgens mij mis je dan de doelgroep je zou moeten adresseren. En dat is een beetje dom.

Precies de mensen die geen reet geven om waar ze hun teringzooi neergooien, dat zijn de mensen die dit probleem veroorzaken. Maar door zo'n kop voelen zij zich niet aangesproken. Niet hun probleem, maar dat van de klimaatdrammers. Een betere kop zou dan naar mijn idee zijn: Achterlijke idioten die hun puinzooi op straat flikkeren krijgen als beloning alleen nog plasticsoep op een bedje van zongedroogde tweedehands mondkapjes te vreten. Maar ja, dat zullen wel teveel woorden zijn voor een pakkende kop. Sowieso moet je er geen woorden meer aan vuil maken, de wereld is al smerig genoeg. Dus daarom: stok- en zweepslagen, schoktherapie en eventueel een langzame doodstraf. Hoewel, dat laatste is natuurlijk overdreven – tergend traag uitsterven is door dit gedrag al een garantie, tenslotte.

Ja joh, ik maak me er maar weer druk om. Zo las ik op een onderzoekswebsite dat de mens met z'n oeverloze geconsumeer (en dus afval) ervoor zal zorgen dat uiteindelijk 74% van al het land in vlammen op zal gaan. Dat is op zich best een knappe prestatie, zeg zelf. Blakerend van trots groeten zij u die sterven gaan. Oh, maar wacht, het tij kan nog worden gekeerd hoor, heus! Nope. Gaat niet gebeuren. Too little, too late. Dikke doei.

Het goede nieuws dan. De nacht verliep sinds lang weer eens zonder paniek. Gewoon fijn een uurtje of drie knorren, wakker worden en dan in de spiraal van waanbeelden, slapen, waken, halfslaap, dromen tot de ochtend haar geluiden brengt. Om dan nog heel even weg te zakken, wakker te schrikken en te beseffen dat opstaan nog steeds een optie is.

Inmiddels is het tijd mijn mondneuskap op te zetten en mij te begeven richting boodschappenland en onderweg net te doen of ik het allemaal niet zie.

#waanvandedag #virus #nos #scientias #100DaysToOffload #human #capiche #kappies

De blauwbloedige uitkeringstrekkers dachten een code geel wel oranje te kunnen maken. Helaas, volgende keer beter. Flikker een paar borden op de grond, neem er een ouzootje bij en dans als een malle de sirtaki. Maar dan gewoon in het huisje in het bos. Kan ook best gezellig zijn hoor.

Kijk, dat onze royale familie flink inboet aan intellect door al die inteelt is geen verrassing. Dan is het gewoon heel ingewikkeld helder na te denken over voorbeeldfunctie en verbindingswaarde. Net als het geen nieuws is dat de premiejagende Mark gewoon op een herfstzondag zijn zaadloze sorry nog maar eens uit de kast trekt. Waarom ook niet. Het bekt zo lekker. Kom maar door hoor, we krijgen er geen genoeg van.

Ondertussen is voor Jan Lul een privévliegtuig heen en weer gevlogen. Het mag wat kosten allemaal, dat weten we. We betalen er allemaal schaterlachend aan mee. Zowel met munt als met ademnood.

Het is een druppel in een lauw glas water waar een gemiddelde storm niet eens de moeite neemt zich druk te maken. En toch, ik heb mij al zo vaak afgevraagd waarom 7 miljard mensen niet in opstand komen. Hoe kan het dat een handjevol gekken de boel om zeep helpt en dat het wordt toegestaan.

Maar hé, de zon schijnt, buiten is het lekker fris, blad valt knisperend op de grond en de lucht is blauw. Er vliegt hier elke ochtend een koolmeesje voor het raam langs, gaat dan op de rand van ons balkon zitten en fluit. Kijkt naar binnen, ziet wat beweging, wacht nog heel even af en kiest dan voor een onnavolgbare tocht naar de dakrand hier tegenover. Om daarna de hele riedel nog eens te herhalen. In zulke eenvoud zit alle waarde. De hele zooi gaat toch met een rotvaart naar de hel, dus laat ik hier dan maar mijn plezier uit halen.

Of nou, misschien wil ik alleen nog even kwijt dat wat mij betreft al die treurniswekkende kerkgangers direct om mogen vallen in hun groep van minstens 200 gelijkgestemden. Vrij naar Koot en Bie: dat zij zeven maal zeventig maal door een brandend braambos mogen kruipen. En nog veel erger joh. God zal minzaam knikkebollen en inzien dat het goed is. Die hele schepping is een grote vergissing. Weg ermee.

Ah, kijk, daar is het koolmeesje weer.

#waanvandedag #oranje #code #inferno #dubio #god #premier #100DaysToOffload

Ik krijg het zowat m'n vingers niet uit, maar oké, het is heus goed van Markje R. om fouten toe te geven. Heel knap zelfs. Want het zal pijn doen. Hoewel. Doet gewenning nog pijn? Los van dat fouten toegeven een nobele daad is, ben ik een beetje moe van nu alweer tien jaar fout op fout toegeven. Erger nog, het is een potje consequentieloos sorry zeggen. Op een gegeven moment mis ik de overtuiging en oprechtheid. En daad bij het woord, dat vooral. Het foutenkabinet kan doorgaan tot sint-juttemis (Rutte mis?) – de grootste regeringsbendepartij wordt ongetwijfeld stevig in het zadel gehouden na 17 maart 2021 en zo draait de kermis haar rondjes tot de boel duizelingwekkend onhoudbaar is (geworden). Suikerspin in de gloria.

Gelukkig is niet alleen ons aller Mark een wandelend foutenfestival. Ik kan er zelf ook wat van. Met enige regelmaat zelfs. Typefoutjes, en soms zelfs een ernstige dt-fout. Dat gebeurt soms gewoon in het heetst van het getikkerdetik. Ja, erg hè? Maar, eerlijk is eerlijk, ik zeg sorry en blijf vervolgens ook gewoon doodleuk doorgaan hoor. Mij maken ze niet gek. Misschien ook omdat ik weet dat er slechts een bescheiden percentage van de almaar groeiende wereldbevolking iets merkt van mijn misstappen op het toetsenbord (note to self: überhaupt niet meer op het toetsenbord gaan staan). Over het algemeen merk ik uiteindelijk de flaters wel op, maar dan zijn de lieve e-maillezers al voorzien van een ongecorrigeerde versie. Dat ik dan later de schoonheidsellende hier ter plekke nog fatsoeneer, dat maken zij vermoedelijk niet mee. Het is niet anders. Ik zal ermee moeten leven. En zeg zelf, het leven als vice-premier in dit Mea Culpa-land is prima vol te houden. En verdraaid handig, zo kan ik meneertje Rutte op een afstand van anderhalve meter en gemondneuskapt er verbaal fantastisch flink van langs geven. Vindt ie nog leuk ook. Tenminste, hij lacht er altijd heel hard om. De schat.

#waanvandedag #error #culprit #politiek #virus #meaculpa #100DaysToOffload

De mooiste plekken zijn de door de mens verlaten plekken. Gebieden die zijn aangetast door vervuiling of een kernramp bijvoorbeeld. Of verlaten dorpen, huizen, straten. Of zelfs hele steden. Want wat er daarna gebeurt, daarvan word ik tragisch blij. De mens vertrekt en de rust keert weer. Planten en bloemen gaan weer groeien, bomen krijgen blad, vogels beginnen te fluiten, wild laat zich zien, insecten zoemen, er wordt gewroet en bestoven. De boel komt weer tot leven waar het leven onmogelijk zou zijn. Ja, voor de armzalige tweevoeter die de boel heeft versjteerd en dan ergens anders precies hetzelfde uitvreet. Om dan met dezelfde verbazing vast te stellen dat ook daar het leven uiteindelijk niet mogelijk is. Betere voorbeelden van onze overbodigheid zijn er niet. Misschien verkloten we de boel keer op keer wel om die reden: we doen er niet toe. Dat is natuurlijk ook best sneu en nauwelijks te verkroppen. Dus dan ga je je ook zo gedragen.

Hier vlakbij, naast het verzorgingshuis waar ongeveer twintig sloop- en renovatieprojecten tegelijk aan de gang zijn inclusief alle gekmakende gevolgen, zijn een tijdje terug bomen gekapt. Het waren prachtige, oude bomen. Maar de zaag ging erin. Plaats maken voor, ja, wat eigenlijk? Of misschien omdat ze ziek zouden zijn. Dat gebeurt ook vaak. Ik vraag mij dan af waarom niemand zich afvraagt waarom die bomen ziek zijn en hoe ze misschien beter kunnen worden. Bomen zijn veel belangrijker dan mensen. Toch hakken we zieke mensen niet zomaar om. Oké, we stoppen ze wel het liefst weg om dan op de zorg die ze zo hard nodig hebben ook stevig te bezuinigen, zodat er uiteindelijk alleen nog verdorde mensen overblijven achter glas, in een bed. Tot ze sterven. “Ze waren te ziek”, zeggen we dan, “dus misschien is het maar beter zo, toch?”. Dezelfde drogreden om bomen te kappen.

Die gekapte bomen, daar blijft boven de grond altijd wat van staan. Een stuk stam. Dat doet altijd pijn om te zien, het went nooit. Het is een aandenken aan de brute, botte bijl. Maar dan gebeurt er altijd weer dat wat ik opvat als een hele dikke middelvinger van takken, bladeren, vogels en insecten naar hun oerdomme collegadier. Uit en rond zo'n stam ontstaat weer heel veel moois. Zoals op al die andere verlaten plekken krioelt het er in korte tijd weer van de meest onverschrokken die-hards. Al die plekken zeggen steeds opnieuw 'fuck you, mens!' Ik geniet daar enorm van.

Net zoals ik spontaan in huilen uit kan barsten wanneer ik 's avonds uitgeknepen door een overprikkelende rit tussen steden thuiskom en een egel van de deur bij de bergingen naar het hek tussen de huizen zie hobbelen. Doodgemoedereerd op weg naar de binnentuin. Het interesseert 'm helemaal niks, het deert 'm niet. Hij is hier en blijft hier. Stad, stoep of beton, hem maken ze niet gek; op een dag zijn die achterlijke tweevoeters weg. Het is een kwestie van veel geduld, maar dan heb je ook wat. Rust.

#waanvandedag #abandoned #stad #human #mens #egelantier #nature #100DaysToOffload

Daar zit ik dan, half aangekleed. Een vrije dag vandaag, dus het mag. En ik heb al de nodige thuisklusjes gedaan. Met dank aan mijn dwangneuroses, dat ook. De boodschappen liggen nog in de winkel, dus die ga ik zo maar eens verzamelen en naar de thuishaven slepen. Maar eerst moest er worden geschreven. En ja, dat had best kunnen wachten, als je het van een afstandje bekijkt. Al is het moeilijk afstand te nemen van de mentale maalstroom die hier uiteindelijk uitmondt. Waarvan akte.

In mijn hoofd zat al vroeg vandaag het nummer Showroom Dummies van Kraftwerk. Fijne plaat hoor. En dat kwam dan weer omdat ik las over de 14 miljoen ton microplastics die op de oceaanbodem is te vinden – en het eind is niet in zicht. Opbeurende toestand. Als je bedenkt dat inmiddels is bewezen dat het brein en gedrag van vissen niet bepaald gunstig wordt beïnvloed door het plastic dat zij binnenkrijgen en dat ook hun tweevoetige collega de nodige plasticsoep intern verzamelt, dan is de link naar de rebellerende etalagepoppen van onze Duitse muziekkunstenaars snel gelegd. Uiteindelijk worden we allemaal geplastificeerde poppetjes. Die wetenschap schreeuwt om rebellie.

Vervolgens leek het een goed plan mij onvermijdelijk mee te laten zuigen door het eindeloze aanbod op YouTube. Van schitterend, tragisch en nog niet eerder ontdekt oud werk van New Order tot een rant naar mijn hart van George Carlin, en van een live versie van klassieker Der Mussolini (DAF) tot nog maar een gedeelde visie op de nietsigheid van de mens door Ricky Gervais. Om dan uiteindelijk zelf de gitaar te pakken en twee eigen varianten van New Order-songs te brullen. En dan moest de middag nog beginnen.

Inmiddels ben ik weer wat gekalmeerd. Dat is wat typen ook kan doen. Al is het tijdelijk, het is beter dan helemaal niet meer bedaren. Hoogste tijd voor deze showroom dummy om de mensjes op straat te verblijden met mijn flikker allemaal een eind op-kop.

#waanvandedag #neworder #kraftwerk #music #daf #dummies #gervais #carlin #misantroop #100DaysToOffload

Op de stoep lopen twee kinderen. Ongeveer vier of vijf jaar oud. Iets verderop loopt een man, waarschijnlijk de vader. Er is iets belangrijks te zien op zijn telefoon, dat moet haast wel. Eén van de twee kinderen loopt wat sneller nu, richting zijn vader. Het andere kind dwaalt een beetje af naar een jonge boom. Naast de boom staat een open blikje zwerfbier. Het kind pakt het op, rammelt er een beetje mee, er spat wat bier uit. Het kind likt langs de rand van het blikje, proeft en neemt een slok.

#waanvandedag #straat #100DaysToOffload #amsterdam

Het is allemaal leuk hoor, dat werken als uitzendeling. Ik vermaak mij prima in de bieb met de boeken en bezoekers die boeken zoeken. Of gewoon willen weten hoe ze iets moeten printen binnen een onnavolgbaar systeem van keuzeschermen en loginprotocollen en vergeet vooral niet uit te loggen! Mensen die inmiddels geheel in lijn met de maatregelen toch geen plek kunnen vinden om te studeren of werken: 'ah, u heeft wel gereserveerd maar geen plek, dan gaat er waarschijnlijk iets mis beneden, moment, ik vraag het even na'. Of gewoon een beetje in hun eigen wereld wat voor zich uit willen staren met een krant (helaas, uw tijd is om).

Het nadeel van werk is dat het mijn dagritme totaal overhoop gooit. Oké, strikt genomen maakt het ene ritme plaats voor het andere. Het is net muziek. Toch, ik zou ook zoveel andere dingen kunnen doen. Waar ik vervolgens ook niet aan toekom, zo is het ook. Een eindeloze wirwar van spiralen, precies zoals het leven is. Tot je ergens op een punt komt waar het in deze vorm ophoudt. De cellen vervliegen, gaan op in een andere toestand. Op zich fascinerend genoeg om hele dagen over te mijmeren. Ik zou wat dat betreft ook prima in een bibliotheek op de zesde etage starend over de stad en het water de tijd door kunnen komen. Wolken die komen en gaan, de zon die irritant in mijn ogen priemt. Vogels die met moeite tegen de wind in vliegen of ineens een zwieper maken – windvlagen zie je niet aankomen, dus dan maar anticiperen op het onzichtbare. De herfst nat en koud, guur en oogverblindend waar de straten heel even de zon zien.

En ik denk ook aan de eindeloze brij aan beelden, updates en andere onzin die wij allemaal tot ons krijgen. Met dank aan een zielzuigend algoritme. Al die uren verdoofd voor het scherm. Opgroeiende kinderen die eigenlijk niet meer weten wat echt is en wat nep. Het is al bijna niet te doen wanneer je je volledig bewust bent van algoritmes, fake news, marketingtrucs en andere stierenpoep.

Herfst, herfst, wat heb je te koop? Voor niets gaat zon niet meer op.

#waanvandedag #herfst #oba #werk #100DaysToOffload #algoritme #fakenews #fall

Als je het nog niet hebt gezien: op het fatalistische boek dat veel mensen ook kennen als feestboek of gewoon Zuckerbergs Bijbelgordeldiertje, hebben we een paar foto's van afgelopen zondag gedeeld. Waarom daar dan in hemeltjesnaam? Nou ja, omdat ze daar ook werden geplaatst door de organisatie. Dus dan doen we niet lullig en houden we de boel zonder gezichtsbedrog binnenshuis. Gaat dat zien!

Had ik zelf trouwens ook wel gewild vandaag, gewoon binnen blijven. Maar nee, de boodschappen dachten daar anders over en sleurden mij achter mijn schermpje vandaan, waar ik tegen beter hopen in de buienmelder maar bleef verversen. Het zag er toch echt steeds uit als een droge periode achter de helse buien die de droogte uiteindelijk opeisten. Helaas voor deze tata, na uren gluren moest het gebeuren. Op de fiets en er doorheen, ouwe. Wat ik nu wel zeker weet is dat mijn regenjas niet meer waterdicht is. Het zij zo. De boel hangt nu wat aan het wasrekje in de keuken te bungelen in afwachting van betere tijden. Met een beetje mazzel heb ik vanavond weer droge schoenen en jas wanneer ik mij, als de berichten mij nu niet weer in de maling nemen, regenvrij door de straten mag bewegen op weg naar een glas thee en een goed gesprek.

De dag miezerde zo een beetje winderig voort met voor mijn doen veel telefoonverkeer. Daarom tril ik nu nog een beetje na. U weet, bellen is geen hobby van mij. Al ligt het er natuurlijk ook een beetje aan met wie, vooruit.

Ik bespaar mijn lieve, trouwe lezers vandaag verder mijn voorspelbare retoriek. Precies, ik ben soms best een aimabel mens. Binnenkort zal ik vast wel weer in blinde woede en frustratie achter de typemachine kruipen, maar voor nu wens ik eenieder een vrolijk – en bij voorkeur diervrij – avondmaal. Toedels.

#waanvandedag #regen #mabel #100DaysToOffload #smalltalk #mankes

Het was al met al een goede publiciteitsstunt. Ik vermoed zelfs dat het voorwenden van een ziekte – en aansluitend een glorieuze wederopstanding – een nieuwe tactiek is in een politiek campagne. Of het moet dat sympathieke kereltje uit Nazareth zijn geweest, maar die deed het met veel meer drama en dat was geen politieke stunt, voor zover ik kan nagaan. Ik betwijfel dan ook of er binnenkort een boek verschijnt met daarin het Woord van Donald en dat dat dan een handleiding wordt voor streng Trumpiaanse geloofsgemeenschappen die massaal drie keer per dag gaan zingen in de volle lengte van de maat. Om teleurstelling bij het uitblijven van een boek te verzachten: lees Donald Duck. Ofwel, de eend is geland op z'n witte broednest.

Nu ben ik niet de enige die denkt dat Trumpje de boel in de maling neemt en slim gebruik maakt van een virus om zijn tomeloze weerbaarheid, extreme kracht en meest fantastische gezondheid (ooit!) te bewijzen. Bij wijze van boetedoening voor mijn niet bijster originele insteek zal ik hem vandaag nog een bosje verwelkte narcissen sturen. Met de groeten van de zichzelf en omgeving bevuilende Poetin.

In dat land spoelen allemaal dode zeedieren aan. Het is allemaal weer overduidelijk hoe dat komt, maar natuurlijk wordt alles geheel volgens verwachting ontkend. Hierbij ontken ik het bestaan van alles. Doet mij denken aan de titel van een van mijn drie schriften vol gedichten en anderszins: de waarheid is een leugen. Ach, ik was amper tiener en wist wel/niet beter.

En dan ook nog een bezinningsdag vandaag. Speciaal voor het virus en alle dieren die er last van hebben gehad. Of erger. Prima. Stilstaan kan heel heilzaam zijn. Toch schuurt het ook. Echte bezinning wens ik dan ook de beleidsbepalers toe. Zonder totale omwenteling kunnen we ons blijven bezinnen tot we een ons wegen. Sterkte.

Om toch weer met een blijde boodschap te besluiten, wil ik kwijt dat we afgelopen zondag twee mooie sets hebben gespeeld in Utrecht. Ondanks alle maatregelen was het heel fijn om voor een intiem gezelschap onze mini-voorstelling te spelen. Sfeervol licht, prima geluid en een betrokken organisatie. Hopelijk binnenkort, wanneer en waar dan ook, meer van dit. Hoezee.

#waanvandedag #politiek #propaganda #fake #news #100DaysToOffload #duck #mankes #decoder