Hiaten
Nou, nou, de kladderigheid zit er nog een beetje in, hoor. Je weet wel, dus dat je elke dag een bakkie leesvoer voorgeschoteld krijgt van uwer typmajoor alhier. Wees gerust, dat zal vast weer vorm krijgen op den duur. Het zijn nu eenmaal van die dagen die proppievol zitten met allerhande bezigheden zowel binnens- als buitenshuis. En dan schieten mijn gebedjes er een beetje bij in. Niet dat ik daar nonchalant onder blijf, oh nee! Het vreet aan me. Wreed zelfs. Daarom, ik lijd er zelf het meeste onder, vandaar dat ik dit berichtje ook aan mezelf richt. Met scherp. En dan schieten. Opdat ik een geruststellende tik der mallemolen krijg, zo'n klopje op het ritme van het schouderblad. Hart en gedoogpolitiekloos.
Tja, dat krijg ik ervan. En u. Van die zinsnedige spelingen van het lot dat mijn geesteskind met het tikkende badwater weggooit. Ik zal u meer van deze ellende besparen en zet er voor nu een punt achter. Ja, nee, dat kan dus niet. Als ik die specifieke punt wil zetten, dan kan het woordje achter daar niet meer achteraan, snapt u mijn dubio? Fijn. Ik begrijp mezelf soms namelijk niet. Meestal zelfs.
Oké, genoeg gelul. Op naar de beslommeringen. Zodra dat achter de rug is, zal ik u weer met dagelijkse dwang mijn noestigheden toedienen.