Kikkert
Het waren weer veren met eenden dagen. Nee, eendenverendagen. Of wacht, nee, enerverend. Ja joh, lekker flauw spelen met woordjes. Dat doet ie nou eenmaal graag. Geef de schuld aan de uitloper van wat een stevige stoot adrenaline doet na een dag als gisteren.
Fijn gespeeld met het aloude Cradle FC. Ons jubileumoptreden. Een hele mooie energie, ik zeg je. Twee sets van dik 45 minuten met in de middag wat mij betreft nog een uitgebreid interview bij de lokale radio. En dat gecombineerd met het weerzien van goede vriend Willem. Ooit waren we samen de radiomakers, nu was ik lijdend voorwerp. Ik lijd graag, dus dat was boffen.
Het bleek de opmaat van een indrukwekkende en – ik weet het even niet anders te zeggen dan op deze zoete manier – liefdevolle avond op allerlei fronten. Een uitstekend gevulde zaal, stevig geluid, licht en video. Noem het maar op, bedenk het maar: het zat allemaal in diezelfde cadeauverpakking. Ik kan niet anders zeggen dan dat het allemaal meegaat in het mapje dierbare herinneringen.
De komende dagen, stiekem ook al wel vandaag, zal ik wel weer ergens huilend in een hoekje zitten. Wanneer de kick&rush is uitgewerkt en het lieve lichaampje weer hevig in dagelijks erkend protest gaat. So be it. Voor nu dwarrel ik als een blij en brak veertje zo licht nog even door, dan zien we daarna wel weer verder.