Nichenis
Minstens twintigduizend plannen en wilde ideeën. Nou, niet eens dat, want alleen al bij het woord idee wordt de schijn van iets concreets gewekt. Hou het dan maar op flarden, schetsen en heel veel wind die door de spookstad die mijn brein is raast. Zo´n dag is het. Van alles bedenken, van alles willen doen en niet echt ergens toe komen. Hoewel er ondertussen heus wel wat gebeurt hoor. Vooral onder het kopje frustratie.
Ik ben bezig met het eerder al door mijzelf volop bejubelde Resonanz in allerhande digitale nissen te krijgen. Dat kost een hoop tijd. Vooral het uitzoeken met welke kekke muziekverdeler ik dan in de plastic zee vol verlangen en eeuwige roem wil gaan. Goed, die keuze had ik al in januari gemaakt, maar dan nog ga ik nog maar eens een rondje vergelijken, je weet maar nooit welk gras inmiddels meer vergeeld is. U snapt, na veel wikken, wegen en herbeleven valt de keuze dan toch op die al gemaakt was. Prima, lekker bezig.
Het voordeel is dat die enorm handige distributeur precies in huis heeft wat ik wil. En dat is vooral baas over eigen werk blijven, geen hoge kosten (althans, zij verdienen aan elke creatieve scheet die ik laat door een deel van de kruimels die ik er eventueel aan verdien voor zichzelf te houden – heb ik geen problemen mee) en ik wil onder meerdere entiteiten (denk aan het onvolprezen Cradle FC) werk uitbrengen. Ook dat zit wel goed bij ze.
Helaas is de interface en stabiliteit dan weer niet helemaal naar mijn zin. Vooral het dingetje dat je dan voor 99% klaar bent en dat de boel er dan uitklapt. Met aansluitend de melding Oops, something went wrong. But no worries, just try again! Dan verandert mijn bestaan in een hoop gezucht, gevloek en boos geklik om dan na stug volhouden ein-de-lijk de boel online te hebben. Is het dan gedaan? Nope. Ik bevind mij nu in een schemergebied. Een groep wijze mensen (lees: een kil algoritme) gaat het spul beoordelen en zal besluiten of er heil wordt gezien in mijn bot. Zo niet, dan vang ik het en ga ik ergens in een hoekje zitten huilen en verwijt de wereld mijn werk niet op waarde te schatten. Miskenning en ander pruillippend gedoe. Om dan de draad weer doodleuk op te pakken. Ik schreef al eerder dat ik pas stop met stampen als de wormen komen. Dus ook nu, hallo dan.
Ofwel: binnenkort resoneert het op alle denkbare muziekplatformen en zal ik daar ongetwijfeld tevreden als een koekjespikkende kleuter met nieuw speelgoed ruchtbaarheid aan geven. Zo niet, dan zal ik weten wat men mist en mij daaraan laven. Zoals elke nuchtere volwassene met enige zelfspot zou doen.
Om het weekend in te luiden: een voorspelbaar luchtig niemendalletje van The Cure.