Ontsnappingsclausule
Meestal ben ik nogal traag op dagen dat niet per se iets moet. Zo'n dag was het vandaag niet. Geen schokkende dingen hoor, maar als er des ochtends tussen 10 en 12 uur iets wordt afgegeven door de gemeente, dan ben ik in staat van blinde paniek. Dan wil ik helemaal klaar zijn. Ontbijt naar binnen werken en mezelf voor zover mogelijk uit de kreukels krijgen. Haartjes netjes, kleertjes aan. Dat soort dingen. Gelukkig was de meneer mooi op tijd en kon ik weer door met mijn leven. En naar het toilet. Niet onbelangrijk.
Het huis, en alle dwangmatigheden die daarbij horen, was dan ook eerder aan kant dan anders. Ik dacht een denkrimpel te zien aan de voorgevel toen ik terugkwam van de boodschappen. Verwarring is des duivels brein kussen, zeggen ze dan. Niet.
In het park was het lekker rustig. Moet ik vaker doen dus, gewoon op tijd de deur uit. Dat scheelt ook een hele dag agorafobisch bibberen, bedenk ik mij nu. Vogels vlogen op, takken kraakten, joggers rochelden. Een kind stak haar vinger in een hondendrol en rook eraan. De ouders waren druk met hun schermpjes en riepen afwezig dat ze nu echt even moest komen. Nee, zei ze, en sloeg met een tak op de drol.
Weer terug in huis heb ik fijn wat oude zooi van Cradle online gezet. De allereerste opname die we als driekoppige band maakten in 1997. Tenminste, in een 'echte' studio die we daarvoor afhuurden. Een eerdere opname maakten we ook, maar dan met een geleende mega-mengtafel die werd vervoerd op een aanhangwagen en amper door de deur paste van de belangeloos beschikbaar gestelde zaal van het Nieuwerkerkse Taverna, zelf gekluste haspels met kabels en een oude maar kranige taperecorder.
Als je inclusief kromme tenen een piepjonge band aan de vooravond van hun grootse carrière wilt horen, dan kun je terecht op etfrecords.com en scroll je naar onderen: Escape From The End, heet het pareltje voor de zwijnen. De openingszin 'One of these days I will kill you all' kan wat cru overkomen. Uit betrouwbare bron weet ik dat het precies zo was bedoeld. Gewoon met gestrekt been erin en dan zien we wel. En helemaal aan het eind, de allerlaatste tel van het slotnummer, is ook leuk. Dan hoor je dat de tape vol is, einde muziek. Dat hebben we lekker zo gelaten. Een mooi eind van een album.
Nou. Kwek kwek kwek. Dan ga ik nu nog een poging doen om eindelijk weer eens een solonummer op te nemen. Sluit mooi aan bij de opneemvibes die we met MANKES hebben. Vastleggen die hap, geschiedenis schrijven en weer door.