Passievruchteloos
Soms vallen er stukken vliegtuig uit de lucht. Dan ben je blij als je voor de bui binnen bent.
Ik heb een nieuwe voorlopige favoriete plek ontdekt in het park. Ik zag het ineens toen ik er na al die talloze keren nietsvermoedend voorbijliep. Ik keek om en het lachte mij toe. Net als de vale zon die mij vlekken in mijn ogen bezorgde. Desondanks bleef ik staan om de relatieve schoonheid te bewonderen.
Een omgevallen boom leunend tegen een andere boom die mij nog het meest op een wilg doet lijken. Rauwe, kronkelende takken hangen moedeloos over de sloot naar de begraafplaats toe. Oude grafstenen schots en scheef, overwoekerd. Zeker tot twee meter hoge halmen langs de rand van de sloot. Knoestige stronken die uit de grond steken. Vogels die je wel hoort maar niet ziet. En dan, als je verder doorkijkt, zie je twee hijskranen en een felgeel omleidingsbord. Een pand in renovatie, stadsgekte. Toch is het precies dat contrast dat de plek bijna tot poëzie verheft. Al was ik niet in een dichterlijke bui. Ik voelde mij vooral opgesloten in mezelf. Deurtje open, deurtje dicht.
Ik ben, zoals je ook niet anders zou kunnen verwachten, niet de enige die deze plek kan waarderen. Dat heeft gevolgen. In de zin van dat het mij dagelijks van minuut tot minuut blijft verbazen – laat ik eens een eufemisme gebruiken – dat zo'n stadse idylle joviaal wordt bedekt met achtergelaten blikjes, flesjes, zakdoekjes, chipszakken en mondneuskapjes. Als kers op de ingezakte taart lag er nog ergens tussen de zooi een joint in een guitig glazen stolpje met de ongeschreven boodschap: ik kom denk ik nog wel terug en ondertussen boeit het mij niet. Jammer.
We kijken sinds vorige week de serie 'Sherlock'. In een van de afleveringen is er een minimale dialoog tussen John Watson, de hondsloyale sidekick van Holmes, en de hele nare man (met dank aan Peter Pannekoek) Charles Magnussen.
Watson: I don't understand. Magnussen: You should have that on a t-shirt. Watson: [... na een stilte] I still don't understand. Magnussen: And there's the back of the t-shirt.
Je raadt het al, die shirts zijn te koop. Maar niet zoals ik ze zou willen met een voor- en achterkant zoals Magnussen suggereert – voor een slechterik heeft ie best een briljant idee voor geinige shirtjes. Daarom, misschien laat ik ze ooit in een gekke bui volledig omgevingsvriendelijk en vrij van moderne slavenarbeid drukken in grote oplage. Gewoon om uit te delen. Aan iemand die een mooie plek verneukt. Passieve agressie kan zo heilzaam zijn.