Repetitief
Ik kan natuurlijk van alles vinden van het volk dat zich hier ophoudt, maar eerlijk is eerlijk: ik kan met onverholen trots zeggen dat het de Proeve van Onbekwaamheid met daverend succes heeft afgelegd. Zoals verwacht dobberen we zelfingenomen verder, niks aan het handje. De status quo in optima forma.
Enige pluspunt is dat de partij die naar mijn idee het meest moedige plan heeft er een zetel bij lijkt te hebben gekregen en dat de in mijn ogen altijd scherpe mevrouw Simons zich ook een zetel mag toe-eigenen. Verder is er weinig om blij van te worden. Want ja, je kunt zeggen dat D66 ook best een paar redelijke ideeën heeft, progressief zelfs, maar hoe ga je die uitvoeren in dezelfde coalitie vol conservatisme. Leuk hoor, die strategische stemmers die van de linkerflank kwamen of vier jaar geleden toch spijt kregen van hun stemloosheid, maar je schiet er geen reet mee op. Daarbij is het op z'n minst eng om te zien dat de überbraller zomaar vier keer zo groot lijkt te worden.
Alles bij elkaar opnieuw het bewijs dat schreeuwers de aandacht krijgen, maar de zwijgende en blijkbaar dik tevreden meerderheid bepaalt. Bezie hier de massamens, de volgevreten consument, de vleesetende plant die zich gewillig definitief in slaap heeft laten sussen met de VS als Grote Zaligmaker en als bewijs van bestaan een lui straaltje kwijl in de mondhoek.
Maar hé, gelukkig is er nog mijn eigen kleine wereld waarin ik vrij kan denken en mijn kunsten kan vertonen. Niet voor niets is sapiens van de zes bekende menssoorten de enige die wist te overleven omdat het in staat is tot verhalen verzinnen. Fictie als overlevingsmechanisme. Van niets iets maken. Knap hoor. Al tikt dat direct die broze grens aan: van iets weer helemaal niets maken. Kijk, daar ga ik alweer, enorm meta doen; stop. Kom op jongen, eigen fantasie eerst.