In Den Haag wordt er op dit moment Omzigtig een mijnenveld omgeploegd en moet ik ondertussen concluderen dat ik mijn ultieme droom om minister-president van dit godvergeten land te worden definitief in rook zie opgaan. Ik heb namelijk een heel sterk geheugen en herinner mij allerlei dingen, zelfs waarvan je denkt: echt joh, waarom zou je dat onthouden? En daarbij is mijn reukorgaan al groter dan gemiddeld en kan het dus bij lange na niet meer voldoen aan die andere harde eis: groeipotentie volgens de Pinokkio-doctrine. Jammer. Heel erg jammer.

(Treurnis komt zelden alleen. Want zeg zelf, er wapperen hier voor het raam vrolijk bedoelde plastic puntvlaggetjes in de wind. Ze zijn losgeraakt van het balkon boven ons en hebben nu niets anders om handen dan willoos de duiven verjagen en afwachten wanneer ze uit hun zielloos lijden worden verlost. De bovenbuurjongen verkeert regelmatig in hogere sferen en kijkt zelden naar beneden.)

Hoop is er ook. Niet dat ik daar verder veel waarde aan hecht, u weet dat ik hoop een lege huls vind. Toch zou het zomaar kunnen dat Ollongren uit gewetensnood een besmetting in scène heeft gezet zodat ze geloofwaardig met spoed het Binnenhof kon verlaten en aldus in alle voorgewende haast achteloos wat knuppelinhethoenderhoknotities aan de horzelende journalisten kon tonen. Ofwel, komen er alweer nieuwe verkiezingen? Gaat Markje eindelijk met zijn fietsje elders slangenkuilen graven? We gaan het zien en beleven.

Ik stuur u verder het bos in. Op naar het noorden waar Wardruna's Helvegen (live) geheel volgens mythologisch gebruik de weg naar de hel wijst. Maar nee, echt, een prachtplaat. Lekker kitsch, dat ook. Enjoy.

#waanvandedag #politiek

Misschien dat ik mij op een dag in de nabije toekomst aan een boom vastbind. En dan maar duimen dat het helpt.

Ik las opnieuw over de dreigende verbreding van de A27 en hoeveel bos ervoor moet worden gekapt in Amelisweerd. Treurniswekkend. Die snelweg is nu al tien banen breed en dat moet volgens de predikers van eeuwige groei naar veertien. Die zullen uiteindelijk ook gewoon weer vol staan met ronkende files, wees gerust. Want zoals keer op keer wordt bewezen trekt meer asfalt meer verkeer – en dus stilstand – aan.

Eerder deze week las ik over de zoektocht naar eeuwenoude eikenbomen zodat de torenspits van de Notre-Dame in volle glorie kan worden hersteld. Het moet namelijk precies zo worden als het was. Het gaat dan over minimaal 600 bomen die zullen worden gekapt. En ja, er wordt ook wat opnieuw geplant, maar echt joh, dat is niets anders dan een pleister op een grote open wond.

Behalve deze oude en waardevolle bomen zou er ook speciaal steen nodig zijn. Het oorspronkelijk gesteente is gemiddeld ruim 40 miljoen jaar oud. Als het niet anders kan, dan wordt er opnieuw naar gegraven. Beeld je heel even de gevolgen daarvan in.

Ik vind het alles bij elkaar een sterk staaltje godsdienstwaanzin met een dikke toef conservatisme. En dan druk ik mij, geheel in stijl, heel behoudend uit.

Verder las ik mij vandaag nog wat verder in over de verkiezingsuitslag en hoe het allemaal zo gekomen is. Om dan uiteindelijk de conclusie te trekken dat de boel erger is geworden, vind ik, en het einde hiervan niet in zicht is. Een vijfde van de kiezers stemde uiterst rechts. Niet eerder was dit het geval in Nederland.

Dan is er gelukkig nog de roes van het eind van deze middag. Met vriendin en kunstendeler S gaan we fijn wat thee drinken en praten over een nieuwe horizon.

Oh romantiek, gedenk te sterven en leef. Voor je het weet word je gekapt.

#waanvandedag #politiek #kunst

Ik kan natuurlijk van alles vinden van het volk dat zich hier ophoudt, maar eerlijk is eerlijk: ik kan met onverholen trots zeggen dat het de Proeve van Onbekwaamheid met daverend succes heeft afgelegd. Zoals verwacht dobberen we zelfingenomen verder, niks aan het handje. De status quo in optima forma.

Enige pluspunt is dat de partij die naar mijn idee het meest moedige plan heeft er een zetel bij lijkt te hebben gekregen en dat de in mijn ogen altijd scherpe mevrouw Simons zich ook een zetel mag toe-eigenen. Verder is er weinig om blij van te worden. Want ja, je kunt zeggen dat D66 ook best een paar redelijke ideeën heeft, progressief zelfs, maar hoe ga je die uitvoeren in dezelfde coalitie vol conservatisme. Leuk hoor, die strategische stemmers die van de linkerflank kwamen of vier jaar geleden toch spijt kregen van hun stemloosheid, maar je schiet er geen reet mee op. Daarbij is het op z'n minst eng om te zien dat de überbraller zomaar vier keer zo groot lijkt te worden.

Alles bij elkaar opnieuw het bewijs dat schreeuwers de aandacht krijgen, maar de zwijgende en blijkbaar dik tevreden meerderheid bepaalt. Bezie hier de massamens, de volgevreten consument, de vleesetende plant die zich gewillig definitief in slaap heeft laten sussen met de VS als Grote Zaligmaker en als bewijs van bestaan een lui straaltje kwijl in de mondhoek.

Maar hé, gelukkig is er nog mijn eigen kleine wereld waarin ik vrij kan denken en mijn kunsten kan vertonen. Niet voor niets is sapiens van de zes bekende menssoorten de enige die wist te overleven omdat het in staat is tot verhalen verzinnen. Fictie als overlevingsmechanisme. Van niets iets maken. Knap hoor. Al tikt dat direct die broze grens aan: van iets weer helemaal niets maken. Kijk, daar ga ik alweer, enorm meta doen; stop. Kom op jongen, eigen fantasie eerst.

#waanvandedag #politiek

Onze stem zijn we hier nog niet kwijt. Al zou ik mij schor willen schreeuwen om toch vooral te kiezen voor progressief en activistisch. Radicale moed, compromisloze omslag en dergelijke termen. Omdat de urgentie alleen maar groter is geworden.

Het huis staat dik in de fik, zoals iemand uit Zweden al zei. Dan moet je in actie komen en niet denken dat we dan ergens anders gewoon een nieuw huis kunnen bouwen. Na het blussen (dit klinkt alsof ik er nog vertrouwen in heb, oh my...) is het van groot belang om te kijken hoe de brand is ontstaan en zo te voorkomen dat het nog een keer kan gebeuren. Al zou ik liever zien – en dat kan ook best – dat het tegelijk gebeurt: blussen en onderzoeken. In de smeulende hoop as ligt misschien dan nog een gezonde, leefbare en vriendelijke toekomst voor de generaties na ons. Het gaat om de lange termijn; kortzichtigheid is alvast een deel van het probleem.

Ik heb in de afgelopen periode van een groot aantal partijen de standpunten doorgenomen. Ook van een stuk of wat die mijn stem nooit zullen krijgen. Toch is het goed om af en toe het andere spectrum te bezoeken. Tot nu toe overigens altijd om de bevestiging te krijgen: dit is mijn kopje thee niet. Dank u.

Wat ik verwacht is dat Markje met zijn guitige koppie zijn vierde kabinet zal mogen vormen (2 van de voorgaande 3 gingen kopje onder, zijn partij levert zetels in, maar hé, hij blijft een optimist hè) en zal dat waarschijnlijk doen met de twee centrumpartijen die het ook prima vinden om wat rechtsgedraaide yoghurt bij de wijn te doen: CDA en D66. Dat wordt lachen en veel van hetzelfde. Tik daarbij Hoekstra aan die ongetwijfeld de rechterflank – just in case – met ziel en zaligheid zal bewaken. Om een (eventuele) meerderheid te krijgen is de kans groot dat opnieuw CU aanschuift. Met andere woorden: de hele riedel gewoon nog een keer. Als dit gebeurt, dan is het ook voor de oppositie een herkansing, maar dan met wat nieuwe smaken. Met een beetje mazzel weten ze deze keer wel een luis in de pels te zijn in plaats van wat gereutel zonder tanden.

Al met al is het typisch Nederlands. Eindeloze nietszeggendheid, marginaal en o zo trots op het kaalgeslagen kikkerland omwille van nog meer export, kapotgefokt vlees, geel uitgeslagen kunstmestlandschap, asfalt, industrie en vliegverkeer. Gooi daar nog wat megalomane belastingvoordeeltjes bij en het ontduikingsparadijs leeft nog kort en leeggeroofd gelukkig. Ziende blind, zielloos, ziek en voor dood achtergelaten. En maar lachen.

Het grote wachten is nu op mijn lieve schat. Zodra zij thuis is van haar nobele arbeid gaan we naar het stemlokaal. Stemvork mee en prikken maar. Kijken of de rapen gaar zijn.

#waanvandedag #politiek

Toen De Vrouwe gisteren ruim na zessen thuis kwam, stond ik midden in de kamer met een boek in mijn handen. Wat sta jij daar nou, vroeg ze. En ik dacht stiekem hetzelfde, maar deed alsof ik niets anders deed dan anders.

Ik had het boek opgepakt omdat ik letterlijk stond te wachten tot ze thuiskwam. Het was zo'n moment tussen hollen en stilstaan in, een freeze frame, een Tita Tovenaar-moment. Ik wist dat ze twee boeken voor mij zou meenemen op speciaal verzoek. Leesexemplaren zoals dat zo mooi heet in boekenland. Dat je alvast mag lezen wat er nog net niet is uitgekomen. Hoewel, in mijn geval loop ik enigszins confuus vooral achter de inmiddels uitgewaaierde stoet aan. Daarbij heb ik een buitengewoon gevoel voor boeken die meestal niet aan zullen slaan bij het grote publiek (hoorde ik daar nu alweer iemand snob! smalen?). Voordeel is dat ik zonder spoed een boekie mag lezen. Ook fijn.

Hoe dan ook, ik wist dus dat ik slechts twee minuten geduld hoefde te hebben en dat ik dan met wat fictie mijn leven zou kunnen verrijken – ik wissel nu eenmaal graag de barre feiten met verzinsels af. Maar nee, ik kon niet wachten, te onrustig, of zoals ik vroeger graag mocht roepen: ik wil het nù. Dus pakte ik het boek van Esther Ouwehand, lijsttrekker van de Partij voor de Dieren. Zij heeft net haar eerste boek uitgebracht met de minstens prikkelende titel 'Dieren kunnen de pest krijgen. En dan?'. Ik kreeg het eerder deze week toegestuurd vergezeld door twee verkiezingsposters. Het boek moest nog even geduld hebben, want zoals gezegd: zie bovenstaande. Niet dus. Het is zo'n boek dat je oppakt en niet meer weglegt. Bij wijze van spreken dan hè.

Dus toen vrouwlief mij vroeg waarom ik daar zo stond, was ik nogal ingenomen met mezelf en antwoordde ik met een glimlach dat het wel leek alsof ik ego echo las (verder verbeeld ik mij niets). Waarop zij vroeg of het ook zo fel van leer trekt. Nou, dat valt dan wel mee en dat is maar goed ook. Mijn boosheid en verontwaardiging leent zich voor deze plek, dit podium zogezegd. Af en toe lekker brullen. Ouwehand verpakt haar (in)dringende boodschap heel slim met feiten in balans met subtiliteit en directheid. Prettig leesbaar, ook dat nog. Hallo dan. Het lijkt hier wel een reclamepraatje.

Is het een boek vol verkiezingspropaganda? Ik zou zeggen van niet. Het benoemt gewoon waar het op staat, hoe het allemaal zo gekomen is. Met als insteek de huidige toestand met SARS-CoV-2 en hoe nu verder. Dat het allemaal niet heel ingewikkeld is, maar dat er wel een dikke knop om moet. En dat het nogal urgent is. Geen nieuws. Gelukkig niet. Want aan nieuws heb je verder niks.

Nog een leuk – en ego echo-strelend detail: hoofdstuk twee heeft de titel “wij zijn zélf een dodelijk virus”. Esther is een vrouw naar mijn hart, je snapt. Wat ik maar zeggen wil: kies je voor de dieren, dan kies je als vanzelf voor alles wat leeft. Zonder uitbuiting, zonder gejakker in een in alle opzichten vriendelijke omgeving. Dat je weet waar je het voor doet.

Tot zover deze Zendtijd voor Politieke Partijen.

#waanvandedag #politiek #boek

Ik krijg het zowat m'n vingers niet uit, maar oké, het is heus goed van Markje R. om fouten toe te geven. Heel knap zelfs. Want het zal pijn doen. Hoewel. Doet gewenning nog pijn? Los van dat fouten toegeven een nobele daad is, ben ik een beetje moe van nu alweer tien jaar fout op fout toegeven. Erger nog, het is een potje consequentieloos sorry zeggen. Op een gegeven moment mis ik de overtuiging en oprechtheid. En daad bij het woord, dat vooral. Het foutenkabinet kan doorgaan tot sint-juttemis (Rutte mis?) – de grootste regeringsbendepartij wordt ongetwijfeld stevig in het zadel gehouden na 17 maart 2021 en zo draait de kermis haar rondjes tot de boel duizelingwekkend onhoudbaar is (geworden). Suikerspin in de gloria.

Gelukkig is niet alleen ons aller Mark een wandelend foutenfestival. Ik kan er zelf ook wat van. Met enige regelmaat zelfs. Typefoutjes, en soms zelfs een ernstige dt-fout. Dat gebeurt soms gewoon in het heetst van het getikkerdetik. Ja, erg hè? Maar, eerlijk is eerlijk, ik zeg sorry en blijf vervolgens ook gewoon doodleuk doorgaan hoor. Mij maken ze niet gek. Misschien ook omdat ik weet dat er slechts een bescheiden percentage van de almaar groeiende wereldbevolking iets merkt van mijn misstappen op het toetsenbord (note to self: überhaupt niet meer op het toetsenbord gaan staan). Over het algemeen merk ik uiteindelijk de flaters wel op, maar dan zijn de lieve e-maillezers al voorzien van een ongecorrigeerde versie. Dat ik dan later de schoonheidsellende hier ter plekke nog fatsoeneer, dat maken zij vermoedelijk niet mee. Het is niet anders. Ik zal ermee moeten leven. En zeg zelf, het leven als vice-premier in dit Mea Culpa-land is prima vol te houden. En verdraaid handig, zo kan ik meneertje Rutte op een afstand van anderhalve meter en gemondneuskapt er verbaal fantastisch flink van langs geven. Vindt ie nog leuk ook. Tenminste, hij lacht er altijd heel hard om. De schat.

#waanvandedag #error #culprit #politiek #virus #meaculpa #100DaysToOffload

Het was al met al een goede publiciteitsstunt. Ik vermoed zelfs dat het voorwenden van een ziekte – en aansluitend een glorieuze wederopstanding – een nieuwe tactiek is in een politiek campagne. Of het moet dat sympathieke kereltje uit Nazareth zijn geweest, maar die deed het met veel meer drama en dat was geen politieke stunt, voor zover ik kan nagaan. Ik betwijfel dan ook of er binnenkort een boek verschijnt met daarin het Woord van Donald en dat dat dan een handleiding wordt voor streng Trumpiaanse geloofsgemeenschappen die massaal drie keer per dag gaan zingen in de volle lengte van de maat. Om teleurstelling bij het uitblijven van een boek te verzachten: lees Donald Duck. Ofwel, de eend is geland op z'n witte broednest.

Nu ben ik niet de enige die denkt dat Trumpje de boel in de maling neemt en slim gebruik maakt van een virus om zijn tomeloze weerbaarheid, extreme kracht en meest fantastische gezondheid (ooit!) te bewijzen. Bij wijze van boetedoening voor mijn niet bijster originele insteek zal ik hem vandaag nog een bosje verwelkte narcissen sturen. Met de groeten van de zichzelf en omgeving bevuilende Poetin.

In dat land spoelen allemaal dode zeedieren aan. Het is allemaal weer overduidelijk hoe dat komt, maar natuurlijk wordt alles geheel volgens verwachting ontkend. Hierbij ontken ik het bestaan van alles. Doet mij denken aan de titel van een van mijn drie schriften vol gedichten en anderszins: de waarheid is een leugen. Ach, ik was amper tiener en wist wel/niet beter.

En dan ook nog een bezinningsdag vandaag. Speciaal voor het virus en alle dieren die er last van hebben gehad. Of erger. Prima. Stilstaan kan heel heilzaam zijn. Toch schuurt het ook. Echte bezinning wens ik dan ook de beleidsbepalers toe. Zonder totale omwenteling kunnen we ons blijven bezinnen tot we een ons wegen. Sterkte.

Om toch weer met een blijde boodschap te besluiten, wil ik kwijt dat we afgelopen zondag twee mooie sets hebben gespeeld in Utrecht. Ondanks alle maatregelen was het heel fijn om voor een intiem gezelschap onze mini-voorstelling te spelen. Sfeervol licht, prima geluid en een betrokken organisatie. Hopelijk binnenkort, wanneer en waar dan ook, meer van dit. Hoezee.

#waanvandedag #politiek #propaganda #fake #news #100DaysToOffload #duck #mankes #decoder

Tja, wat moet je met die slappe hap. Typisch angstbeleid. Als de dood dat het volk niet meer vrolijk wordt van de VVD en aanverwante onzaligen en er straks een afrekening volgt in maart. Dus dan maar een berg halfbakken regeltjes met honderdduizend vage uitzonderingen. Meest idiote van het stel vind ik nog steeds de bijeenkomsten vanuit geloof of religie. Alsof er niet al genoeg waanbeelden over de planeet zweven met alle deliria als schrikbarend gevolg.

Het is ook tenenkrommend en zorgwekkend dat een virus wordt aangeduid als onzichtbare vijand. En dat we er echt heel hard tegen vechten en dat ook echt heel erg goed doen (Mark spreekt in zijn vrije tijd graag zalen vol peuters toe), echt heel knap, maar ome Mark kan echt even niet anders dan net doen alsof we dat virus niet zelf hebben veroorzaakt. Het virus is boe! Het virus maakt ons mooie leventje zuur, bah! Stout virus! Weg ermee! We moeten vechten! (Gek, ik moet ook ineens aan Freek Vonk denken.) Mark R. te 's-G speelt met verve de vermoorde onschuld met zijn opgestroopte mouwtjes en oeps, weer een volgeplaste luier. Een pratende lul met vingers. Ja Mark, ik heb het weer over jou. En ook over je handpopje Meneer de Jonge met z'n guitige schoentjes en dito haartjes. Hippe dodo die denkt dat zijn god het wel regelt. Wat een dom gelul allemaal.

Oh, en laten we ondertussen alsjeblieft hopen dat de sectoren die van geen enkel nut zijn, behalve dan hersenloos (leed)vermaak, niet massaal omvallen. Wat een onmogelijk gehuil is dat toch weer. Er lijkt nauwelijks nog iemand in staat te zijn om buiten z'n eigen tere hokje te denken. Gast, als je clubje overeind blijft en de bezoekers of zogenaamde supporters massaal omvallen, dan heb je uiteindelijk ook niks meer om centjes aan te verdienen. Soms is het buigen of barsten. Wie je ooit wijs heeft gemaakt dat dingen gewoon zo horen en altijd alles blijft zoals het is, die mag je met terugwerkende kracht in een diepe put gooien. Maar ja, vooruitdenken hè, verbanden leggen, dat was nooit het sterkste punt der pruillippenden in deze neo-liberale hel.

Wat dan wel? Simpel houden. Duidelijke en strakke maatregelen. Niks mits of maar. Slikken of stikken. Op de blaren zitten. We zijn allemaal direct of indirect schuldig. Behalve de miljarden uitgebuitte mensen die elke dag ploeteren voor ons luxe leventje en als eerste de klos zijn van versnelde klimaatverandering ergo: virus. Het is context, dummy.

Even inzoomen: vanaf nu alles in het teken van sectoren die er wel toe doen. We weten allemaal welke dat zijn. Werk ondertussen als een gek aan een totale omslag in het economisch denken en handel daar dan ook gelijk naar. Ruim alle bullshit-banen op, voer een basisinkomen in, scheld schulden kwijt, voer stevige belastingen in op vermogen, niet meer en meer windmolens en zonneparken of kernenergie om aan onze ingebeelde behoeften te voldoen, nee het moet juist allemaal heel veel minder. Weg met de rampzalige bio-industrie. En alles wat wel echt nodig is eerlijk verdelen. Makkie.

Laten we anders even aan Geertje vragen of hij Minder-Minder wil roepen, kan hij heel goed. Het kan en moet echt allemaal minder. Het is maar een bescheiden greep uit hoe het per direct anders moet als we nog een paar generaties een leefbare planeet willen bieden. Dat geldt voor al het leven, knoop dat in je rare oren.

Dit is binnen amper tien maanden de uitgelezen (minstens tweede) kans om alsnog te laten zien dat je stiekem wel in staat bent om vooruit te denken, Markje. Dat je heus best om volgende generaties denkt en geen egoïstische zakkenvuller bent. Dat je ineens wel daadkracht en moed hebt. Steek je nek uit en neem het risico dat je kop er met een (ver)schoon(d) geweten af gaat. Beter dat dan met een dikke spaarrekening eenzaam wachtend op het doek dat hoe dan ook valt. Kom op kerel, je kan het.

Ik zet alvast mijn eigen liedje op (soms moet je jezelf kietelen) met daarin de zalige frase slowly we go under. Want zo is het ook. Hoop doet kleven. Getsie.

#waanvandedag #virus #politiek #code #sixth #cradle #cfc

Gisteren. Op de fiets terug naar huis van weer een middag fijn opruimen in de bieb. Er fietst iemand voor me, ik schat eind twintig. Maar ik ben slecht in het schatten van leeftijden, dus als het samenraapsel cellen elf was of misschien toch negenendertig – het had zomaar gekund. Gedrag is van alle leeftijden, dat in ieder geval.

Goed, het fietst voor mij en besluit dat het mondkapje toch wel hinderlijk is, zo op de fiets. Niet meer dan logisch dat de toevallige fusie van ei en zaad het ding van de domme kop rukt en gewoon op straat flikkert. Gewoon, bij alle andere zooi. Ligt daar prima. Vroeg of laat eten we het tenslotte zelf op.

Waren we maar kakkerlakken, dan zou het mij verder aan m'n reet roesten. We zouden zelfs een nucleaire fittie overleven. Maar we zijn geen kakkerlakken of een andere soort die niet klein te krijgen is. We zijn een uiterst kwetsbare soort in een precaire situatie die maar niet door lijkt te dringen in de door marktwerking en overige achterlijkheden murw gebeukte hersentjes. Maar zelfs dan zou ik zo'n hoopje ellende liefdevol van het fietsje sleuren en met de snotneus in een hoop zwerfafvalsmurrie duwen. Misschien ga ik daar nog eens patent op aanvragen. Een fietsrukker. Hoewel, dan denkt deze onverlaat dat het de inspiratiebron was. Dus nee. Laat maar.

Los van alles irriteert het mij nog steeds en alweer mateloos dat het blijft gaan over het aanpakken van een virus. De korte termijn. Terwijl, nou ja, ik zing het liedje nog maar eens: het virus is een gevolg van ons eigen gedrag, in een veel groter geheel. Het staat niet op zich. Hierna staat de volgende gewoon alweer te wachten.

Weet je, sommige mensen kunnen dit soort dingen zoveel beter en zelfs positiever uitleggen. Daarom fluister ik alvast dikke doei en geef ik nu heel graag het woord aan Esther Ouwehand en haar tekstschrijvers:

“[...]De crisis van dit moment is een keerpunt, maar is zeker geen aanleiding om terug te keren naar business as usual. Toch lijkt het regeringsbeleid vooral gericht op symptoombestrijding en het steunen van fossiele bedrijven als Schiphol en KLM. Hoewel cultuur en natuur veel meer werkgelegenheid bieden en bijdragen aan het welzijn van mensen, is het beleid vrijwel geheel gericht op zo snel mogelijk weer terug naar economische groei. Dat is niet de oplossing, maar juist het probleem! De enige economie die houdbaar is in de toekomst, is een economie die blijft binnen de draagkracht van de aarde.

Doordat die draagkracht vergaand wordt overschreden hebben we wereldwijd te maken met diverse crises: een sociale rechtvaardigheidscrisis, een klimaatcrisis, biodiversiteitscrisis en nu ook een gezondheidscrisis. Premier Rutte noemt de coronacrisis de ‘grootste crisis sinds WOII’. Eerder sprak hij over de stikstofcrisis als ‘de grootste crisis uit zijn carrière’.

Beide crises hebben alles te maken met de manier waarop de mens met de natuur en met de dieren omgaat. Dat geeft alle reden om onze relatie tot dieren serieus te herzien, met name die in de bio-industrie waar dieren onnatuurlijk dicht op elkaar leven.

De dreiging van een pandemie door dierziektes (niet alleen Covid-19, maar ook andere infectieziekten zoals vogelgriep en varkensgriep) wordt nog steeds onvoldoende serieus genomen. Van alle recente infectieziekten die mensen bedreigen is maar liefst 75 procent van dieren op mensen overgesprongen. Dat maakt de manier waarop we dieren uitbuiten een direct gevaar voor de volksgezondheid en daarnaast een gevaar voor de economie en de ecologie.[...]” bron: https://mailing.partijvoordedieren.nl/

#waanvandedag #pvdd #politiek #virus #human #behaviour #100DaysToOffload

Ik ben op de hoogte van de regelmaat die er nogal uit is hier. Van nagenoeg dagelijks leesbrood naar een keer of drie per week. Er is geen opzet in het spel, het zijn de dagen die aandacht eisen en uren verslinden zonder de honger te stillen. Aan de ene kant een goede ontwikkeling, aan de andere kant een ontevreden gevoel bij de aanblik van de kruimelige minuten. Om dan na wat wikken, wegen en navelpluisstaren te concluderen dat het er niet van is gekomen. Een volgende keer beter. Of misschien niet beter, maar het idee is duidelijk. Vermoed ik. Ergo, we doen het er maar mee.

Ik reed gisteren op het tweewielerig randverschijnsel vanuit de bibliotheek naar huis. Wat mij opviel waren de kalende mannetjes op leeftijd in cabrio. Het spreekt voor zich; een open schedeldak? dan ook het dak open! Al ben ik mij er eveneens pijnlijk van bewust hoe onorigineel deze observatie is. Ik was in een redelijk goede bui, dat scheelt ook. Dan mag ik open dakdeuren intrappen, kennelijk.

Geef mij eens ongelijk. In de bieb kwam ik zomaar een zwik lieve oud-collega's tegen. Of nou ja, inmiddels zijn we dus weer collega's, al werk ik nu op de centrale vestiging en niet meer op de vestigingen waar zij werken. Op zich treurniswekkend, maar overkomelijk. Overigens, niets veranderlijker dan een publieke instelling. Ik schreef het al eerder: waar een kabinet kiest voor miljardensteun aan vliegverkeer en het in stand houden van diverse vervuilende industrie, daar sneuvelt met het grootste gemak iets wat wel noodzakelijk is. Vandaar dat mijn collega's op de centrale waren, zij kregen informatie over de sanering, de afvloeiregeling en hoe je je plekje misschien toch nog kunt behouden als je met goed resultaat een assessment aflegt – je collega's als moordende concurrent. De waanzin tiert welig.

Dat laatste werd vanochtend nog maar weer eens bevestigd toen ik de Peilingwijzer en andere peilingen las. De grootste regeringspartij spint nog altijd garen bij haar wanbeleid en Geertje is weer in beeld omdat ie zo handig is in de media die daar met rode oortjes intrapt. Het volk, de zwijgende meerderheid wellicht, blijft doodleuk kiezen voor asbestiaans sloopafval in het kabinet. Het heeft blind vertrouwen in een premier en een politiek die er keer op keer openlijk voor kiest dikke vrindjes met multinationals te blijven en daarmee in een rechte lijn afstevent op een dystopische afgrond. Met een joviaal lachende Mark aan het stuur laten mijn soortgenoten zich gedwee naar de slachtbank leiden (de eerlijkheid gebiedt te zeggen: dan weten ze eindelijk eens hoe dat voelt en toont de tweevoeter met terugwerkende kracht misschien nog wat berouw bij het met miljoenen per dag om zeep helpen van de andere dieren).

Met een vileine glimlach rolt de Rutte-boy stoer nog eens de mouwtjes op van zijn kraakwitte overhemd om een koelbloedige, doortastende uitstraling te veinzen. De dubbele agenda slaat in de stank van verrotting die de wind in haar vrije spel over de kaalgeslagen vlakte meeneemt alvast om naar de volgende pagina. Zijn 1% leeft na deze massamoord tenslotte nog lang en gelukkig. Althans, die wens is de natte droom in de ivoren toren die verdacht veel weg heeft van een door kilo's viagra in stand gehouden fallus.

Ach, misschien moet ik alle idioten dankbaar zijn. Het einde van de barre tocht is dankzij de massamens in zicht. De derde wereldoorlog is allang aan de gang. De verdovende melange van neo-liberalisme, kapitalisme, heilige economische groei en globalisme was ruim voldoende voor een smeulend vuur in een werelds kruitvat. De vonk kan ieder moment haar werk doen. Kom op, nog even volhouden en de boel ontploft.

Wat ik maar zeggen wil: “Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe.“ tekst en muziek: Annie M.G. Schmidt/Harry Bannink

#waanvandedag #politiek #vlucht #schmidt #bannink #rutte #global #wwIII #100DaysToOffload