Sluimerstand
Met rode oogjes van het turen naar de Zweedse en Noorse weg, nu nog gelijk maar even wat de digitale ether in slingeren. Dan hebben we dat ook maar weer gehad en een beetje schrijfverwennerij mag best. Al is het maar voor mezelf en dat ei dat kwijt moet (waarom niet het hele jaar Pasen?).
De beloning is er dan ook naar. Ik bedoel, zere kijkers, maar als je dan na een dag pruttelen door berg en dal, langs de zee en meren en met geveinsde koelheid de douanier bij de Zweeds-Noorse grens netjes antwoordt op zijn met zoveel mogelijk testosteron afgevuurde vragen, ja dan is het wel enorm fijn om opnieuw welkom te worden ontvangen door onze gastouders voor een nacht: Irina en Paul.
Op het land achter hun huis zijn Irina en Paul druk met het bouwen van een kleine en toch ook best grote kas. In en rond het huis staan overal potten met planten, kruiden en weet ik wat allemaal. Daar kan best nog een kasplantje bij. In de verte hoor je de rivier, in de bomen talloze vogels waarvan ik gelukkig de specht dan wèl herken. Die timmert er lekker op los, zo langs de weg. Want ja, dat ook: we zitten pal langs de weg. Toch, ik zweer je, dat is nog altijd een oase van betrekkelijke rust in vergelijking met de heisa van de stad thuis. Sowieso viel het weer op hoe snel Noorwegen je dwingt tot kalmte. Geen gejakker over brede snelwegen, maar slingerende wegen met een gemiddelde snelheid van 60 kilometer per uur. Vaak minder, soms meer.
Het is en blijft schrijnend mooi: de bossen, de bergen, rivieren en meren. Schrijnend omdat het confronterend is. Ik besef dan hoe wij het in Nederland maar moeten doen met een parkje hier en een bosgebied daar. En zelfs dat is niet vanzelfsprekend met al het laagovervliegend geweld en op een steenworp afstand van zo'n reepje groen vierbaans snelwegen waar met liefst 130 en een zure kop overheen wordt gescheurd. We hebben zoiets moois als de Hoge Veluwe, ik noem maar wat, maar als je dan door landen als Zweden en Noorwegen reist, dan komen we veel te kort en is het niet zo raar dat we gek worden van de stress.
Natuurlijk, ik heb ook dubbele gevoelens, want ik rijd er nu doodleuk doorheen met een geleende auto. Ik laat omwille van de muziekkunst dus toch een extra afdruk achter en dat zit mij niet lekker. Ik kan daar niet zomaar overheen stappen, zelfs al zou ik dat willen; dat zit er bij mij niet in. Ik weet het, schiet niemand iets mee op, tja. Het is niet anders joh.
Wees gerust, ondanks al die innerlijke beslommeringen prijs ik mij meer dan gelukkig wanneer ik samen met vrouwlief en tevens kunstenpartner op de bank voor ons tijdelijk allerschattigste huis zit. Compleet met avondzon, sluierwolken, een kommetje rauwkost, brood en kaas.