Interbellum
Van de week stonden we hier gefascineerd voor het raam. Er gebeurt nooit heel veel interessants in onze doodlopende straat, behalve dan de tergende overlast die ik al vaker beschreef. Ook nu gebeurde er niet veel bijzonders in de straat, maar staand bovenop de rugleuning van onze bank en met onze koppies omhoog om het reepje lucht boven ons huis te zien; daar zagen we een prachtig schouwspel. Onheilspellend mooi. Achter de donkere diepgrijze wolken flitste het aan een stuk door, dreigend gerommel, af en toe een plensbui, heel soms een echte donderklap. De ruiten trilden nog net niet.
Steeds opnieuw wanneer ik lees over de bevingen in Groningen, voel ik mij vervelend. Ik denk aan de mensen die we daar kennen en hoop dat ze veilig zijn. En blijven. Zelfs als de gaskraan onmiddellijk dicht gaat, dan nog zal het daar heel lang onrustig zijn en zullen de ruiten blijven trillen, op z'n minst. Dan prijs ik mij en ons gelukkig met het donder en bliksemavontuur achter het raam.