Ruimtezonde
Mensen op de Maan, mensen naar Mars. Mensen nog verder de ruimte in op zoek naar ander leven. Hartstikke interessant en knap. Toch vind ik het belachelijk. We kunnen niet eens met onze eigen planeet omgaan, verwoesten alles ter meerdere eer en glorie van ons zelfgenoegzame ik. We moeten en we zullen met alle (milieu)gevolgen op de koop toe de ruimte in; letterlijk met alle geweld.
Terwijl er ondertussen een recordaantal vluchtelingen over de wereld trekt. Het gaat mijn en ons voorstellingsvermogen te boven. Net als die hele ruimtevaartshit. Dat is waarschijnlijk precies de reden dat het zo weinig impact heeft. Echte impact, dat je het voelt en beseft om wat voor ranzige ellende het gaat. Ja, behalve wanneer het onze foben uitkomt. Geweldsdelicten in AZC hier, testosteronbommen daar. Taal die doorgaans wordt uitgeslagen door witte testosteronatoombommen. Niets ontziend, lomp, bruut en oliedom.
Gezellig op zoek naar buitenaards leven, terwijl we binnenaards geen idee hebben hoe en wat we ermee aan moeten. Mafkezen. Al dat geld dat je kon gebruiken om in een oogwenk armoede de wereld uit te helpen, een energietransitie te bekostigen en weet ik wat allemaal. Dat kan allemaal met gemak. Er is geld genoeg, de middelen, de ideeën en de techniek: het is er allemaal. Dus wat doen we? Precies. Nada. De fik erin, omhoog, want hier valt niets meer te slopen.