Het ene vreugdevuur is het andere niet. Terwijl Australië afbrandt en het daglicht in Sydney inmiddels vaalschemerig oranje is, wordt er in een aantal Haagse wijken huilie gedaan omdat ze daar de boel niet mogen affikken. Iets met zogenaamde traditie, we mogen dus helemaal niks meer in dit land, en meer van die krokodillentranen. Als het straks weer op de pre-traditionele rellen uitdraait zoals vroeggahh dan is dat allemaal de schuld van de gemeente en haar politiek. Tja, of de het is de schuld van een paar slecht ontwikkelde hersencellen. Kan ook. Hoe dan ook, er wordt binnenkort op het Oliestrandje – toepasselijker wordt het niet – een heuse traditiecrematie georganiseerd door de wijkbewoners. Ik vermoed dat er dan daarna lekker een ouderwets potje knokken met elkaar op het asgrauwe programma staat. Lijkt mij pure win-win – ijskoud op het strand modderworstelen met z'n allen en doorgaan tot er niemand meer overeind staat. Ook weer geregeld.

Het bruggetje naar stikstofgereutel en tabaksfabrikanten die net als de bierbrouwers dikke bonussen uitdelen aan de middenstander die zoveel mogelijk ziekten weet te verspreiden is snel gemaakt. Maar waarom zou ik er nog meer woorden aan vuil maken? De hel is hier, bestemming bereikt. Probeer om te draaien (spoiler: dat kan niet).

Wat mij trouwens wel opvalt is dat ik de laatste tijd vaak aan Ron Brandsteder moet denken. Gek hè? Nachtmerries gegarandeerd!

#waanvandedag #brand #vreugdevuur #bosbrand #denhaag #australië