Overboden
Die uitingen van huisvlijt tegen de ramen, je weet wel, met van die onheilspellende verboden: hier GEEN fietsen plaatsen, gelieve NIET op het gras te lopen, GEEN deurverkoop. Waarbij die laatste best verwarrend is, want mag je dan wel aanbellen als je iets anders dan deuren verkoopt? Sowieso steekt bij het lezen van deze aanplaksels een pijnlijke meligheid recht door mijn rare hoofdje: want, waar mag het dan WEL? Als ik hier niet op het gras mag lopen, mag het dan een stukje verderop wel? En mijn fiets niet hier voor het raam, maar wel bij de buren? Het zijn van die levensvragen die ik er in mijn toch al overbelaste en verwarde koppie niet bij kan hebben. Maar ja, dat weet de A4-tjes plakker niet. Of wel, maar die denkt daar dan weer heel anders over. Toch, als al die verboden overal waar geen explicite verzoeking hangt geen verbod zijn, dan is ook het einde zoek. Net als omgekeerd. Een soort NEE/NEE-sticker voor gedrag, zoiets. Wat een toestand.
Hier net om de hoek hangt trouwens al sinds ik hier woon, toch alweer ruim 5,5 jaar, een inmiddels door een overdaad aan daglicht zowat niet meer leesbaar plakkaat. Het is een advertentie; je kunt blijkbaar bij de bewoner ter plekke een spiegeldressoir kopen. Tegen elk aannemelijk bod. Ik vermoed daarom dat er tot nu toe nooit een acceptabel bod tussen al die, ongetwijfeld talloze, biedingen zat.