Vogels tellen
Het laatste schrijven stamt nog uit de tijd van het oude huis. Niet dat het nieuwe huis nou zo nieuw is, want net zo oud, zelfde bouwjaar, maar u snapt het. Inmiddels vliegt de secondewijzer door en wonen we hier op de kop af twee weken. Ja mensen, zo rap gaat dat. Had je mij anderhalve maand terug gezegd dat dit de situatie zou zijn, dan had ik je ongelovig toegelachen. Gekkie. Maar nu, talloze karretjes vol dozen en ander opbindspul later, inclusief drie ritjes in het gehuurde verhuisbusje en een fijne verhuisploeg, zitten we hier. Met sinds vandaag dan eindelijk de gordijnen waar we ze voor hadden bedacht (dank je wel Frans!). Moet niet gekker worden. Wat makkelijk kan, want er is nog veel te doen. Nasleep noemen ze dat. Aan de andere kant kan het zomaar zijn dat we over een week of twee drie ineens beseffen dat alles toch echt is gedaan en op z'n plek staat, hangt of ligt.
Over busjes gesproken. Dat ding was dus exact hetzelfde vehikel waar we vijf jaar terug onze eerste Scandinavische tour mee deden. Ik herkende het kenteken. Spontaan kreeg ik zin in een nieuw avontuur. Spullen in die rakker en van optreden naar optreden trekken. Nou ja, het komt er vast wel weer eens van. Nu eerst de dingen maar eens op een rijtje krijgen en nieuwe routines inslijten. Want dat is ook een dingetje hoor. Zo georganiseerd als ik over het algemeen ben, zo warrig ben ik nu. Zelfs woorden gooi ik met gemak door elkaar of ik weet ze gewoon even niet meer. Sleutels kwijt, fiets niet op slot, verkeerde afslag naar huis vanaf het station. Ik ben gewoon kapotmoe en waggel rond als een kip zonder banaan. Ziet u wel. Geef het nog even tijd, jochie, het komt vanzelf allemaal wel weer. Rust een beetje uit, dat helpt. Ach ja. Over een week of twee zitten we een lang weekend op onze billetjes in het huisje in Wageningen. Dat hadden we al geboekt voordat we wisten dat we van huis zouden wisselen en stiekem komt het nu als geroepen. Verplicht een paar dagen niets doen. Lezen, wandelen, voor ons uit staren, een spelletje doen. Praten over wat er was, wat er is en wat vermoedelijk komen gaat.
Tussen alle perikelen door deden we nog twee heel uiteenlopende optredens. Afgelopen zondag maakten we deel uit van wat je gerust een vrolijke chaos aan bands kon noemen. In Q-Factory, de plek waar we normaal onze repetities hebben, vond het Q and A Showcase Festival plaats. Ofwel: 99 bands speelden volgens een strak blokkenschema met de oefenruimtedeur open. Dat gaf een hoop kabaal. En toch hebben we meegezwommen, vol overtuiging gedaan wat we doen. Een bijzondere ervaring. Van een heel andere orde was het optreden eergisteren in Enschede. Het Cultureel Vulpunt Tankstation deden we voor de derde keer aan en het was gewoon heel fijn daar weer te mogen spelen. Vol erin, zoals we dat nu eenmaal doen. Gelooft u mij: je had er eigenlijk wel bij willen zijn. Intens, emotioneel, theatraal, noisy. Mooie respons ook. En wat te denken van iemand die na het optreden zonder al te veel woorden een tekening aanbiedt die tijdens het optreden is gemaakt. Da's gewoon tof.
Goed. Wat er ook was, was ons voornemen elke week een nummer van de 44 Next Door-sessie te plaatsen. Nou, daar kwam, niet geheel verwonderlijk, toch even iets tussen. Gisterenavond hebben we de draad weer opgepakt en ik deel ons meest recente pareltje uit die sessie met liefde ook hier. Kill the Birds, de titeltrack van ons album uit 2015. Een beste live-versie, als ik zo vrij mag zijn. Enjoy.