Wat er wel toe doet
Een dagje met onze lieve vriendin uit Groningen. Dat is al een feest op zich. Zo vaak zien we elkaar ook weer niet, iets met fysieke afstand, maar als we elkaar dan na een maandje of twee weer zien, dan is het fijn. Urenlang bijpraten, slome lunch, veel lachen, soms huilen, drankje heet en koud.
Na het afscheid is het zuchten en weer vooruitkijken. Dochterlief komt een nachtje over uit Rotterdam. Ook fijn. Het wordt zowaar een relatief telefoonarme avond met een praatje hier en een goed gesprek daar. Dat is niet zo heel vanzelfsprekend met het opgroeiend en aan het schermpje vastgeroeste gespuis. Dikke bonus dus. En nu ligt ze half uitgeteld op de bank die wij in een handomdraai hebben omgetoverd tot bed. Alsof het gisteren was.