Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!

Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.

's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.

Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.

Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.

Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).

#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload

Een diepe buiging voor de demonstranten over de hele wereld. Zij laten zien dat je geen afstand moet willen nemen van ongelijkheid in welke vorm dan ook. Hier in huize ego echo hebben we overwogen om ook naar de Dam te gaan, maar mensenmassa's zijn geen hobby van ons. Ook niet als er onverhoopt wel anderhalve meter afstand tussen de individuen zit. Daarom spraken we erover, lazen we de berichten en dachten we aan de mensen die elke dag opnieuw de confrontatie aan moeten gaan met de vooroordelen. Of het nu om kleur, ras, gender, seksuele voorkeur, sociale klasse, rijk of arm, geloof of ongeloof gaat. Een trieste opsomming die de lading niet eens dekt.

Los van al deze gekte was er vandaag (gisteren, want de klok is inmiddels over het nulpunt heen) ook reden tot een klein feest. Vriend Bas vierde zijn verjaardag. Ook hier liet ik verstek gaan, maar een felicitatie maakt veel goed.

Ik ga heel even terug in de tijd, begin deze eeuw, toen wij elkaar leerden kennen. Eerst als collega's. Bas was mijn steun en toeverlaat wanneer ik weer eens iets over het hoofd zag bij het oplossen van een halsstarrig ict-probleem: 'Er zijn altijd minstens tien mogelijke oplossingen. Heb je ze echt allemaal geprobeerd? Ja? Dan zou het wel eens de elfde kunnen zijn.' Dan glimlachte hij even, overzag de rampspoed met zijn ruim twee meter en knikte mij desondanks bemoedigend toe. Om dan na een tijdje mijn ploeteren te verlichten door alsnog met een panklare solutie te komen. Meestal was het iets als een stekker die ergens in moest. Of stiekem toch een software-update die hij via-via ergens had weten te downloaden. En legaal hè, altijd volledig legaal.

Later deelden we onze frustratie des levens, werk, collega's, blikken van verstandhouding. En allebei een lichaam dat willekeurig vierentwintig uur per dag pijnprikkels afvuurt. Ieder voor zich en soms samen op zoek naar een wondermiddel of op z'n minst elkaars begrip. Tot op de dag van vandaag is daar nog altijd geen passende update voor gevonden, die komt er ook niet. Het is een kwestie van accepteren en mee omgaan. Toch drukt dat onze pret niet die wij inmiddels een diepe vriendschap mogen noemen. Zo was Bas mijn very important person toen ik vrijwillig een tijdje uit lijfsbehoud onderdook.

Ik trouwde, hij trouwde (ik mocht getuigen), allebei een kind, verhuizen, ander werk, een scheiding, nog meer verhuizen, weer ander werk. En in al die tijd zagen we elkaar zeker twee of drie keer per jaar. Soms vaker wanneer onze clubs elkaar bestreden. Dan bezochten we elkaars stadion. We bespraken en bespreken het lief en leed dat leven heet.

Inmiddels bijna 20 jaar verder. Ongelooflijk. Ik teken voor nog minimaal 2 keer 20 jaar erbij. Tegen die tijd vrees ik wel dat mijn geheugen dit verhaal nog een keer of tien (of vaker) heeft opgelepeld en mij verder maar in de waan van het ooit laat. Maar hé, misschien valt dat allemaal reuze mee. Dat rijmt.

#waanvandedag #vriendschap #blm #demo #100DaysToOffload

Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat

Een dagje met onze lieve vriendin uit Groningen. Dat is al een feest op zich. Zo vaak zien we elkaar ook weer niet, iets met fysieke afstand, maar als we elkaar dan na een maandje of twee weer zien, dan is het fijn. Urenlang bijpraten, slome lunch, veel lachen, soms huilen, drankje heet en koud.

Na het afscheid is het zuchten en weer vooruitkijken. Dochterlief komt een nachtje over uit Rotterdam. Ook fijn. Het wordt zowaar een relatief telefoonarme avond met een praatje hier en een goed gesprek daar. Dat is niet zo heel vanzelfsprekend met het opgroeiend en aan het schermpje vastgeroeste gespuis. Dikke bonus dus. En nu ligt ze half uitgeteld op de bank die wij in een handomdraai hebben omgetoverd tot bed. Alsof het gisteren was.

#dochter #vriendschap