Honderdvijftig centimeter
Toch hè, als straks alle winkels weer open gaan, restaurants, cafés en de hele reut, dat moet dan met die anderhalve meter in gedachten toch een beetje ruimtelijk. Dus, zoals je nu al ziet in de stad, krijg je op straat van die wonderlijke rijen zombies. Dat is nu vaak al een beetje een ingewikkelde toestand – en voor mij met mijn sociale gêne, mensenhaat en rijenfobie helemaal een hel – maar hoe gaat dat als echt alles weer open is? Dan kom je aardig in de knoei, volgens mij. De ene rij kan niet te dicht op de andere. En in welke rij stond ik ook alweer? Of krijgen we daar straks ook een app voor? Dat je kunt zien waar je niet of nauwelijks een rij hebt? Gaan we op afspraak de winkel in, krijg je een kwartier en dan ophoepelen en hier je mandje of karretje inleveren. (En wie maakt die zeeppompjes voor algemeen gebruik schoon? En hoe kan het dat de gemiddelde mens niet weet wat anderhalve meter is?) Ik zie het in ieder geval nog niet gebeuren hier op de Middenweg, ik noem maar een winkelstraat. Een smalle stoep vol mensen in een rij bij een boekhandel, broodjeszaak, kledingwinkel, belwinkel, postafhaalpunt annex kantoorboekhandel en een saladebar. Oei, te weinig plek. Wacht, we wijken uit naar het fietspad. Oeps, fietsers wijken uit naar de rijbaan. Ai, auto's wijken uit naar de trambaan. En de tram dendert gewoon vrolijk bellend door, flats! Spreken we dan trouwens ook over coronadoden? En telt het RIVM dat mee, of wordt het gezien als nevenschade (en wat doen we dan met de nichten)?
Ik vroeg mij ook af, nu ik toch bezig ben, wat zou er gebeuren als we dagelijks een update krijgen van alle doden over de hele wereld. Dus dat we elke categorie benoemen? Zouden we dan ook spontaan onze balkonnetjes opgaan en zingen, bewegen en hartjes tekenen op de stoep? Lekker saamhorig en doen alsof alles straks weer helemaal fantastisch is? Ik hoorde vanmiddag nog iemand brallen over hoe verdraaid jammer het is dat Sail nu niet doorgaat, maar kerel: dat komt over vijf jaar heus wel weer dik in orde, heur! – fantaseer hier een ranzige VVD-schaterlach bij. Ik stel me voor dat we dus alle dagelijkse verkeersdoden, 'gewone' griepdoden, ouderdomsdoden, doden als gevolg van slechte voeding ergo obesitas (vaak stevig in de markt gezet door o zo vriendelijke zelf volgevreten multinationals), vuileluchtdoden, doden als gevolg van armoede, uitbuiting, kledingindustrie, smartphone-industrie, oorlogsdoden, natuurrampdoden, klimaatdoden in het algemeen via een kek live-blog laten zien. En dan compleet met experts, overleg, Kamerdebatten, deskundigen to be en extra maatregelen (of toch de teugels iets laten vieren met het Nieuwe Normaal en 137 zomerfestivals in plaats van 102? Oh, en wie licht Bennie Jolink even in? Die belde met vragen over wie er allemaal meedoen met zijn nieuwe band. Helemaal in de war, die man). Maar goed, zo'n 'alledodelijst' is natuurlijk niet bijzonder genoeg, niet nieuwswaardig en daar voelt niemand echt iets bij, kunnen we dus niks mee. Snap ik best. Het moet wel overzichtelijk blijven anders blijven we bezig, hallo.
En wat als straks Covid-19 enigszins is geluwd? Gaan we dan gezellig door met hoe het was? Ik lees dingen als hoe lang het gaat duren voordat het vliegverkeer weer volledig op het niveau van voor het virus is. Ik denk dan: ben je wel goed joh? Dat moet je toch helemaal niet willen? Of al die andere rare berichten over meer van hetzelfde, zoals wegverkeer, extreme landbouw en bizarre veeteelt. Totale waanzin. Dan is er helemaal niets geleerd en kunnen we ons alvast op gaan maken voor de volgende pandemie. Als die niet sowieso al komt. De kans is zeer groot, zeker als er niet iets wordt gedaan aan de oorzaak van dit alles (o.a. kaalslag, bio-industrie). En komt er op korte termijn geen nieuw dodelijk virus, dan gaan we naar de kloten omdat we (momenteel vooral Europa) inmiddels het ene na het andere negatieve klimaatrecord breken en dus niet in staat zijn met al onze stapels geld en kennis de boel volledig om te gooien en onze lieve leventjes veilig te stellen. Nou, de hele riedel die ik hier als duizend keer heb neergekwakt en waarin ik verder ook niets anders doe dan eindeloos fulmineren. Ik ben ook maar een dom keuteltje mens, als verlamd starend in de koplampen van de ondergang.
Wat trouwens ook ineens een heel andere betekenis krijgt in de anderhalvemetersamenleving: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.