Diplomaat
Het sneeuwt nu al dagen. Het zou de openingszin kunnen zijn van een van mijn briljante songteksten. En verdomd als het niet waar is, dat is het ook. Maar dan in het Engels. Hoef je verder niks mee, maar dan heb je dat feitje toch maar mooi te pakken vandaag, wie weet waar het niet goed voor is, ja toch?
Ik liep een rondje vanmiddag en toen ging die zin door mijn hoofd, tsjàk! zo middendoor. Lekker dan. In het park dwarrelen van die witte blaadjes, dus dan is de vergelijking, die verder zo mank gaat als wat, toch snel gemaakt. In de bomen een drukte van jewelste. Ik schreef het eerder al. De vogels laten zich horen. Of niet. In dat geval loont het toch om naar boven te kijken tussen de takken en bladeren door. Geheid dat er eentje – of zelfs een hele bende met z'n matties – jou met z'n arrogante kop scheef zit aan te gluren ja, wat moet dat hier? doorlopen, ouwe! En dan even gezellig ontlasten wat dan zo rakelings langs je sneeuwkop suist. Overigens is dat nooit de reden geweest dat we een paar jaar terug zowel een nummer als album Kill the Birds noemden. Over het waarom wel ga ik je verder niet vermoeien.
Vanochtend vroeg fietste ik naar IJburg. Over de smalle dijk langs het kanaal, de welbekende riedel. Ook dat was best mooi hoor. Lekker fris, mazzel dat het net droog was, de geurmix van lente en herfst (je verzint het niet) en in de verte twee nevelige bruggen. Nee, niet beneveld, dat zou een rommel geven. Dan worden het Italiaanse toestanden waar die dingen als dronken lorren doodleuk instorten. Moet je niet willen. Maar ja, garantie tot aan het hek. Het kan hier net zo goed en net zo makkelijk als een plumpudding in elkaar zakken. Daarom blijf ik het ook altijd weer opnieuw spannend vinden als ik de/een brug over fiets. Een fijne combinatie van water- en hoogtevrees met een toefje naargeestigheid. Blij als een irritant kind wanneer ik weer veilig aan de andere kant naar beneden sjees. Wat nog wel eens wil helpen, is wanneer er net een containerschip onder de brug door vaart, precies wanneer ik op het hoogste punt ben. Laat nu maar vallen, denk ik dan. Dat is nog eens opportunisme, want schier kansloos natuurlijk als het echt zou gebeuren. Maar blijkbaar liever dat, dan met mijn bleke lijfje en schrale fietsje in het koude, donkere water flikkeren; tegen blinde paniek helpt geen enkel diploma, geloof mij nou.
Het sneeuwt nu al dagen. Met dank aan Dostojevski.