Fantoompijn
Volgens de kalender is het nu winter. Maar als je me vertelt dat het gewoon een grijze lentedag is, dan geloof ik het ook. Langzaam maar nagenoeg zeker kun je wel stellen dat er nog twee seizoenen over zijn. Heet en droog, mild en nat. Ik vertel u hier niets nieuws mee. Dat is ook niet mijn bedoeling. Ik kalk maar gewoon neer wat er door mijn hoofd spookt, althans, een selectie daarvan. Het deel dat mijn vingers er uiteindelijk van brouwen met dank aan het toetsenbord.
Na een ochtend en een beetje middag werken is het stil thuis. Vrouwlief wandelt met een vriendin langs de zee, door duinen en bos. En ik ben een beetje jaloers. Ik heb momenteel nogal een tekort aan groen, rust en ruimte. Het leven in de stad en tussen steden in is schraal en grauw. Dat keert zich na verloop van tijd, wanneer ik te lang in die cyclus verkeer, tegen mij. Ik kijk vaak verlangend op uit mijn boek wanneer ik in de trein zit en ik de buitenwereld aan mij voorbij zie schuiven. Vooral na Breukelen en dan tot net voor Gouda, of omgekeerd. Dan maak je een mooie, lange bocht en er is vooral ruimte. Ja, allemaal suffe, met gif verziekte weilanden met dieren die straks enorm de klos zijn. Dan huil ik van binnen. Maar toch. Het is ook uitzicht, hoe kunstmatig ook. En zoals ik laatst al schreef, uitzicht is wat ik hier vanuit huis niet heb. Oké, strikt genomen wel, maar het is niet bepaald ruimtelijk en al helemaal niet groen.
Ik lees sinds enige tijd veel over hoe de mens zich verhoudt tot zijn omgeving. Daar word je meestal niet enorm vrolijk van. We slopen een onvoorstelbaar schitterend systeem en dat doen we met volle overtuiging. Je kunt het massale zelfmoord noemen. Een aardige kerstgedachte.
Natuurbehoud, waarvan wij zelf onderdeel zouden moeten zijn, heeft een prioriteit van nul. De economie moet en zal groeien, de ecologie zal daarom onbedaard bloeden en krimpen. En daar moet ik erg van zuchten. Vooral omdat ik weet, en dat is nogal confronterend, dat ik mij niet staande zou kunnen houden als ik zomaar in het wild terecht zou komen. Dat is op z'n minst triest, dat besef van afstomping, amputatie met als gevolg dit hoopje ellende op een bank op twee hoog in een stad, lijdend aan fantoompijn. Ik zal de enige niet zijn, desondanks voelt het eenzaam. Toch, als ik ooit zou kunnen kiezen, dan sterf ik liever aan uitdroging en ondervoeding op een weidse vlakte omringd door bomen, dieren en toegedekt door wolken, zon, regen en sterren, dan dat ik leef in een overvolle, vervuilde omgeving waar de stank en onverschilligheid heerst.
Een paar dagen geleden werden deze woorden door mijn gitzwarte brein uitgelicht: als je alles hebt, heb je niets. Ik overweeg om daar nu aan toe te voegen: heb je niets, dan heb je alles.