Ik ben nooit dol geweest op telefoneren. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik er een pesthekel aan heb, dat hele bellen. Zelfs telefoontjes met vrouwlief staan niet op mijn blije lijstje. Ja, kort, praktisch. Dan is het wel te doen. Maar even gezellig bijpraten, babbeldebabbel, ikbennuonderweg, bladiebla... nee. Beter van niet.

De ergste belmomenten zijn die met mensen die ik slecht of helemaal niet ken. Gemeente, werk, instanties, bedrijven. Het maakt niets uit of ik bel of zij mij. Hoewel, als zij mij bellen, dan neem ik negen van de tien keer niet op. Volledig in paniek, starend als een konijn naar de felle koplampen van een auto, kijk ik naar dat trillende, piepende apparaat wacht ik af of ze mijn voicemail inspreken. Dan bepaal ik wanneer ik terugbel. Zelfs dan baal ik hoor, want dan moet het dus wel nog gebeuren. Weer een berg waar ik tegenop kan zien. Fijn. Overigens staat precies daarom mijn telefoon meestal op stil. Alleen mensen met een sterretje achter hun naam in mijn contactlijst sta ik toe geluid te maken. Dan vervloek ik ze kort en neem op. Dat moet kunnen.

Ja joh, ik ben nu eenmaal een neuroot, het zij zo, so be it. Mooi hoe nonchalant dat klinkt hè? Want dat het hele so be it? Ik geloof er zelf in elk geval geen ruk van. Ik zou wel willen dat ik er echt zo over kon denken, over alles waar ik mij druk om maak, maar nee. Zo geaard is dit beestje niet. Daarom zal ik zolang ik op deze verziekte planeet ronddwaal ieder gesprek middels het spreekijzer zwetend en met hartkloppingen moeten doorstaan. Al ben ik wel gepast trots dat ik na intensief overleg hier thuis heb toegestaan dat Van Dale mij mag bellen als ze 'gesprekszweet' willen toevoegen aan hun dikke boekje.

#waanvandedag #telefoon #gesprek #dikkevandale #gesprekszweet