Na twee dagen gedichten delen, nu weer eens wat dagelijks gepruttel. Een dag die iets had met koekjes. Eerst in Rotterdam. Dochterlief had uit de supermarkt waar zij werkt stroopkoeken meegenomen. Dat maakte het huiswerk een stuk zoeter. En toen ik aan het eind van de middag thuiskwam, rook ons huis naar versgebakken havermoutkoekjes. Dus daar mochten we er na het eten stiekem twee van. Onnodig te zeggen, maar alles veganistisch hè? De plantaardige wereld is allang niet meer ingewikkeld en op z'n zachtst gezegd bijzonder smakelijk. Nee, maar dat je het weet.

Inmiddels is het bijna elf uur 's avonds en zelfs nu valt er nog wat licht over de dakrand van het driehoogappartementsgebouw hier aan de overkant. Nog een dag of twaalf en dan zit de helft van dit jaar erop. Voor mijn gevoel is het nog maar net begonnen. Maf toch, tijd. Het is niets meer of minder dan een glazen bol waar je doorheen gluurt terwijl het perspectief steeds verandert. Niet te doen.

Over glazen bollen gesproken: zonder telefoon ga je niet dood. Ik heb de dag zonder mobiele handenbinder doorgebracht en ik heb het overleefd. Het was zelfs een fijn gevoel. Oké, aanvankelijk niet met opzet. Ik was dat ding gewoon vergeten. Dus die lag thuis op tafel slim te zijn in een eigen wereld. Het had iets bevrijdends. Hoe lang geleden was het dat ik zonder dat rare apparaat op pad was? Geen idee. En ja, het was heel even gek, een beetje kaal, wennen. Zoiets. Maar tegelijk merkte ik dat ik precies dat heel dom vond. Die schermafhankelijkheid. Ondanks dat ik bijzonder weinig apps gebruik. Als ik al iets gebruik, zijn het mobiele websites. Ja, en een RSS-reader (over verdraaid handig gesproken!). Vooruit, ook een woordspelletje. Dat is het. Natuurlijk is het fijn als je even snel kunt bellen of, in mijn geval bij voorkeur, een bericht versturen. Maar het is geen ramp als het niet direct kan. Misschien ga ik wel vaker 'per ongeluk' mijn telefoon vergeten. De verleiding is eigenlijk groter dan de afleiding.

Wat een dag. En nu snel nog met een touw langs de gevel zwieren, huppekee, zo met een zwaai de zee in. Zwemmen. Naar Engeland. Of IJsland. De wind staat gunstig en de golven breken toch wel, dus vlinderslag slaan en recht zo die gaat.

#waanvandedag #smartphone #cookies #koekjes #telefoon #100DaysToOffload

Ik ben nooit dol geweest op telefoneren. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik er een pesthekel aan heb, dat hele bellen. Zelfs telefoontjes met vrouwlief staan niet op mijn blije lijstje. Ja, kort, praktisch. Dan is het wel te doen. Maar even gezellig bijpraten, babbeldebabbel, ikbennuonderweg, bladiebla... nee. Beter van niet.

De ergste belmomenten zijn die met mensen die ik slecht of helemaal niet ken. Gemeente, werk, instanties, bedrijven. Het maakt niets uit of ik bel of zij mij. Hoewel, als zij mij bellen, dan neem ik negen van de tien keer niet op. Volledig in paniek, starend als een konijn naar de felle koplampen van een auto, kijk ik naar dat trillende, piepende apparaat wacht ik af of ze mijn voicemail inspreken. Dan bepaal ik wanneer ik terugbel. Zelfs dan baal ik hoor, want dan moet het dus wel nog gebeuren. Weer een berg waar ik tegenop kan zien. Fijn. Overigens staat precies daarom mijn telefoon meestal op stil. Alleen mensen met een sterretje achter hun naam in mijn contactlijst sta ik toe geluid te maken. Dan vervloek ik ze kort en neem op. Dat moet kunnen.

Ja joh, ik ben nu eenmaal een neuroot, het zij zo, so be it. Mooi hoe nonchalant dat klinkt hè? Want dat het hele so be it? Ik geloof er zelf in elk geval geen ruk van. Ik zou wel willen dat ik er echt zo over kon denken, over alles waar ik mij druk om maak, maar nee. Zo geaard is dit beestje niet. Daarom zal ik zolang ik op deze verziekte planeet ronddwaal ieder gesprek middels het spreekijzer zwetend en met hartkloppingen moeten doorstaan. Al ben ik wel gepast trots dat ik na intensief overleg hier thuis heb toegestaan dat Van Dale mij mag bellen als ze 'gesprekszweet' willen toevoegen aan hun dikke boekje.

#waanvandedag #telefoon #gesprek #dikkevandale #gesprekszweet