Ik loop met grote regelmaat achter de gemodelleerde feiten aan. Om toch een beetje een hippe inhaalslag te maken, neem ik vanaf morgen twee wattenstaafjes mee voor onderweg, nou nee eigenlijk zijn het er vier, want, let op: Ik knip ze door. Daarna buig ik ze net voor het watje begint om. Een hoek van bijna 90 graden volstaat. En zo hang ik ze dan nonchalant met een casual Friday-houding in mijn oren. Vanaf dat moment ben ik een heel gemiddeld persoon en mag ik zonder dat iemand het verder gek vindt, of er überhaupt iets van vindt, hardop in mezelf gaan praten en dan het liefst zo openbaar mogelijk. Anders tel je niet mee in de huidige individuele samenleving.

Door schade en schande wordt dit kind wijs. Zoals vandaag. Er ontglipten mij hardop een paar woorden uit de regel van een liedje dat in mijn hoofd zat. Zo de publieke ruimte in. Gelukkig zong ik niet, want het liedje is niet enorm melodieus. Het leek dus meer op spoken word. Maar ja, zonder omgebogen halve wattenstaafjes in je oren gaan mensen je aankijken. Denken ze iets van je. Iemand schrok zo erg dat die een passerende BOA aansprak: daar staat een verward persoon. Er werd gewezen, adem ingehouden, de tijd stond een fractie van een wereldvreemde seconde stil. Gelukkig kon ik mijn sociale misser herstellen door snel mijn rechterhand naar mijn gehoorgang te brengen, er met mijn wijsvinger een beetje tegenaan te tikken en moeilijk kijkend 'hallo? hallo?' te zeggen tegen een denkbeeldige luisteraar ergens aan de vermeende andere kant van het verzonnen werkoverleg. Daarbij een gecombineerde houding aannemend die het geacteerde midden hield tussen geïrriteerd en verbaasd. De omstanders zagen tot ieders grote opluchting dat alles gewoon was zoals het moest zijn (vergissen is ook iets gemiddeld menselijks tenslotte) en konden weer door met hun onzinnige leven. Ik nam vervolgens met klamme oksels het hierboven al beschreven besluit.

#oordopjes #wattenstaafjes #waanvandedag #socialeonrust #hip #100DaysToOffload