Lois
kijk het is de supermaan zo groot dat ie niet past zweeft recht op mij af
ik hier het konijn als verstijfd in de dodelijke weerschijn van die immense koplamp mijn doelloos wezen mikpunt van spot de roos het stierenoog
dan uit het niets is daar superman met zijn haar in de war gerafelde cape gescheurde maillot zijn ogen hol de kassen staan vol tranen vormen ondiepe plassen waar verloren laarzen stampen omdat ze niet passen
als een broodvoetballer stopt superman de supermaan onder zijn voet in een keer doodleggen noemen ze dat hij rolt 'm met een soepele beweging door wipt 'm met zijn andere even op en haalt dan verwoestend uit met links dat zijn de mooiste zeggen de fijnproevers van stof
de supermaan verdwijnt gierend als een leeglopende ballon in een dichtstbijzijnd zwart gat aan buitenspel doen we hier niet
dat was super man zeg ik met uitgestoken hand maar hij is weg opgelost in de begoocheling van kromme zinnen en ik dit samenraapsel van moleculen tussen ruimte en tijd brokkel langzaam verder af