Pact des Duif
Op het plein waar de schouwburg staat, in de stad waar ik dik veertig jaar woonde, liep een duif. De duif had een witte kraag. Een witte kraag van plastic. De plastic deksel van een wegwerpkoffiebeker van fucking Starbucks.
De duif liep over het plein op zoek naar eten. Er lag genoeg, dus van echt zoeken was geen sprake. Maar probeer als duif met een plastic kraag maar eens bij het eten te komen. Alsof er een dienblad van welk zelfbedieningsrestaurant dan ook om je eigen nek zit en je zonder armen en handen je eten van de grond moet zien te pikken. Lukt je niet. Dan ga je dood. Langzaam en pijnlijk.