Na een dag in het rijk der schaduwen was het de hoogste tijd om mij weer eens te douchen en aan te kleden. Niet dat ik er daardoor veel beter uit ging zien, maar het is het idee, hè? Op naar de winkels dan maar. En dat met een grote omweg. Eerst maar eens tegen die wind in trappen om de wind mee te verdienen. Het werd een rondje Diemen voordat ik met twee tassen aankopen weer hier thuis achter mijn lieve kleine laptop kroop. Waarvan akte.

Ik zag van de week trouwens die ene man in Amerika, u weet wel, die olijke knuffelbeer die zijn huis wit heeft laten schilderen. Waarschijnlijk omdat dat mooi afsteekt tegen zijn oranje hoofdje. Hij hield vol trots een nieuw opstel in zijn mollige knuistjes omhoog, zag u dat ook? Wat ik ervan begreep had hij deze keer weer eens wat over zijn spelevriendje Iran geschreven. Ik zag 'm gewoon glimmen en dan zo een beetje stoer kijken in de camera. Prachtig hoor. Dat gun je zo'n man toch, die aandacht? Het is dan ook hele prestatie.

Verder las ik allerlei keigoede berichten over stevig stikstof- en klimaatbeleid. Heel slim vond ik de truc om niet te minderen, maar om te compenseren. Gouden vondst. Dan kunnen we gewoon met z'n allen net doen of er helemaal niets aan de hand is en lekker doorgaan op deze weg. En lukt het hier uiteindelijk niet, dan gaan we toch naar een andere planeet? Daarom, geen vuiltje aan de lucht.

Goed, voor ik stik in mijn eigen stoffige sarcasme: ik zag onderweg op de fiets prachtige wolkenluchten, golvend water, dobberende watervogels, vliegende ganzen en – oh jee, nu gaat het toch alweer mis – heel veel zwerfvuil. Een fietser voor mij gooide er eigenhandig nog wat extra vuil bij. Het liefst had ik 'm van zijn tweewielertje getrokken en heel erg met de neus op de ranzige feiten gedrukt, maar vooruit, ik hield me in.

Wanneer je dat laatste wegdenkt, was het een prima fietstochtje. Met als ultieme afsluiter mijn eeuwige schuldgevoel ten opzichte van de straatkrantverkoper. Aan mij had hij niets, behalve dat ik hem oprecht zag en hem bij het binnenkomen en verlaten van de winkel vriendelijk groette. Persoonlijk vind ik dat waardevol, maar je vult er geen maag mee en je betaalt er geen huur van.

Toch, aandacht en vriendelijkheid kan een wereld van verschil maken. Daar ben ik van overtuigd. Als individu kun je een revolutie ontketenen met een bemoedigende knik.

#revolutie #vriendelijkheid #zwerfvuil #mens #waanvandedag

Op het plein waar de schouwburg staat, in de stad waar ik dik veertig jaar woonde, liep een duif. De duif had een witte kraag. Een witte kraag van plastic. De plastic deksel van een wegwerpkoffiebeker van fucking Starbucks.

De duif liep over het plein op zoek naar eten. Er lag genoeg, dus van echt zoeken was geen sprake. Maar probeer als duif met een plastic kraag maar eens bij het eten te komen. Alsof er een dienblad van welk zelfbedieningsrestaurant dan ook om je eigen nek zit en je zonder armen en handen je eten van de grond moet zien te pikken. Lukt je niet. Dan ga je dood. Langzaam en pijnlijk.

#waanvandedag #duif #plastic #zwerfvuil #mensdom

Soms ben ik best blij en tevreden. Niet vaak, maar dat impliceert het woordje soms al, hè? Daarom. Maar weet je, dan fiets ik op mijn barrel (nog van mijn ouders gekregen die 'm voor een schamele vijftig euro kochten en waar ik nu zeker al tien jaar plezier van heb) door de stad, bijtend zonnetje waar ik niet te lang over na wil denken, net klaar met het gedane werk, boodschappen gedaan en in de zijtas. Lekker trappen met die beentjes. Naar huis. Boodschappen opruimen, stofzuigen, was draaien, muziekcollage maken, dat soort dingen. Nou, tot zover de blij- en tevredenheid. Want ik heb geen filter. Ik zie, hoor, ruik en voel alles – en alles evenveel en even scherp.

Zwerfvuil bijvoorbeeld. Plastic. Heel veel plastic, zogenaamd papieren koffiebekertjes, bestek, een gefileerde fietsbel, sigarettenpeuken, bier- en frisblik, doppen, flesjes, lachgaspatronen, autobanden, brommeronderdelen, schroeven en spijkers, kapotgetrapte fietsverlichting, confetti, ballonnen, kauwgom, glas. En daar ligt dan ergens tussendoor – strikt genomen geen afval, maar toch – een opengereten duif. Of iets anders met een vleugel hier en een pootje daar. Veertjes her en der. Ooit was er leven, denk ik dan.

#waanvandedag #fiets #stad #zwerfvuil #mensheid