Eigenlijk stond er vandaag een congresbezoek van Partij voor de Dieren op mijn programma, maar u begrijpt dat wanneer je op deze manier een schrijfoefening der kunsten begint, dat dit plan niet is doorgegaan. Ik vermoed ook wel dat de dierenvrienden zonder mijn stralende aanwezigheid afscheid hebben genomen van Marianne Thieme en nog belangrijker: de juiste koers weten te behouden. Zo niet, dan grijp ik op een ander moment alsnog in. Deus ex machina, hier zit ie in volle glorie.

In plaats van al dat politieke gedoe koos ik vandaag voor een dagje huishoudelijkheden. Wassen, stoffen, stofzuigen, opruimen, boodschappen doen. Ik hoef u niet te vertellen wat het allemaal inhoudt, dus daarom benoem ik het toch maar even. Vooral het boodschappen doen is belangrijk. Niet alleen voor de letterlijke broodnodigheid, maar ook voor mijn mentale staat van zijn. Ga ik een dag niet naar buiten, al is het maar even, dan leidt dat onherroepelijk tot meer ellendigheid. Dus hoe volledig naar de kloten ik mij ook voel, die buitendeur moet echt even van het slot, open en dit sneue sujet moet er doorheen. Om dan bij de eerste stapjes in de buitenlucht direct te worden geconfronteerd met de mensheid en al haar uitspattingen die mij in principe altijd weer tot nog veel meer wanhoop drijven.

Onnodig ronkende brommertjes omdat er tussen twee helmloze stinkdiertjes een gesprek voorrang moet krijgen, twee redelijk volwassen uitziende boys die samen een doos gebak delen en de inhoud ruimschoots voor de helft op straat flikkeren, twee meiden vinden een glasbak echt zooo 2019, dus die gooien de Aldi-tassen met lege flessen voor het gemak gewoon bij het restafval en lachen onbedaarlijk om hun eigen belachelijke leven, kinderen op fietsen racen over de stoep en dan vervolgens tegen het verkeer in en roepen je toe dat je aan de kant moet mannetje, een gillend kind bij de plaatselijke supermarkt rolt over de grond terwijl vader erg druk is met zijn mobieltje en terloops zegt dat ie nu even normaal moet doen. Het is slechts een bloemlezing. Dode bloemen, dat wel. Ach, alles kan altijd rotter, dat besef ik heus. Geen zorgen.

Zoals gisteren in de trein. Een gezin met drie kinderen. Hartstikke leuk. Al vraag ik mij af of het echt nodig is om jezelf zo enorm voort te planten als je ziet dat jouw genenfusie al bij de eerste keer niet bepaald lekker lukte. Tegelijk is het vanuit puur egocentrisch oogpunt logisch dat je bij de aanblik van de eerste misser voor een tweede kans gaat. En vooruit, omdat je toch bezig bent met je onnozel holle bestaan, gooi je er nog een derde tegenaan. U ziet, ik ben een vrolijke man. Geen nieuws derhalve. En toch hè, als je dan zo nodig van dat grut in deze kansloze maatschappij moet zetten, voed ze dan een beetje met duidelijkheid op. Niet dat ik verhoudingsgewijs heel veel recht van spreken heb; ik ben vader van één kind, maar toch, probeer op z'n minst een sociaal bewust mormel te vormen. Ik doe tenslotte ook mijn best. Of het lukt is afwachten, maar ik heb goede hoop.

Los van mijn ouderschap kan ik u vertellen dat ik redelijk wat met het gespuis te maken heb gehad. U krijgt nu gelijk een beetje een indruk van mijn werkzame inspanningen in het verleden, zoals daar zijn: ruim twee jaar kinderdagverlijfmedewerker, een kleine vijf jaar docent middelbaar onderwijs, luizenvader op de basisschool van dochterlief – inclusief de nodige dagjes weg of uitstapjes als begeleidend ouder en ook nog eens als Sinterklaasliedjesperformer (misschien was dat niet mijn beste prestatie) – en natuurlijk de ultrakorte muziek- en bewegingslessen op basis van 'als het zo uitkwam'. Ik zie nu vast nog wat bomen niet meer door het bos der arbeid, maar alles bij elkaar heb ik zo hier en daar wel een zak op mijn rug met ervaring aangaande opgroeiende puistenkoppen.

Daarom hierbij een tip voor ouders die zo leuk en lekker vrij de wereld laten meegenieten van hun kinderen met rijstwafels, kruimelkoekjes, poepluiers en ondersteboven hangers op een stoel in de trein met hun ranzige schoenen op de bekleding: wanneer je wilt dat je kind zich enigszins gedraagt, wees dan duidelijk in wat je wilt. Dus niet van die idiote vaagheden dat ze normaal moeten doen, of goed moeten gaan zitten. Of dat ze nu echt even moeten luisteren en dat je dan gaat lachen omdat ze zo lekker gek doen. Geen kind snapt wat normaal doen is, wat goed zitten is en wat nu echt even luisteren is als je niet laat zien of uitlegt wat dan precies de bedoeling is. En als je zegt dat we dat straks wel even opruimen voordat we uitstappen stap dan niet uit zonder ook maar een vinger uit te steken naar die smeerboel van je eigen voortplantingsvergissing. Die geef je een op z'n minst diffuse boodschap met je eigen domme gedrag.

Nou. Hebben we dat ook weer gehad. De leuke kant van alles is dat aan alles een einde komt.

#kinderen #wereld #mensen #waanvandedag #opvoeding #pvdd #congres